Baby, bonje en bouwvakkers
Blijf op de hoogte en volg Diede
22 Oktober 2017 | Botswana, Selebi-Phikwe
Hallo allemaal,
Het is weer zondag, tijd voor een blog!
Ik vergeet soms dat de herfst al begonnen is daar, want hier wordt het langzaamaan zomer. Soms is het enorm heet, dus 40 graden in Oktober heb ik nu ook meegemaakt (stond niet echt op mijn bucketlist maar toch leuk). Regen hebben we niet meer gezien, wel veel benauwd-er-komt-onweer-o-toch-niet-weer. De voorspellingen veranderen om de dag, dus het blijft spannend (en stiekem ook leuk om hier nog keihard zomer te vieren terwijl jullie alweer vallende blaadjes en daarbij horende treinperikelen hebben daar).
Met het einde van mijn tijd in Phikwe in zicht was het in sommige opzichten best een moeilijke week. Waar ik al eerder zei dat ik de competentie geduld erg oefen hier, is het soms toch ook een beetje klaar met mijn geduld. Ik was erg klaar met afwachten of ze ons nog een keer gingen informeren of helpen op het project, klaar met mensen die constant roepen dat je beter Setswana moet leren en het gebrek aan feminisme bij mijn host. Ik pas me erg aan om hier te integreren, maar daardoor heb ik niet echt het gevoel dat ik mezelf kan zijn. Mijn directe en nuchtere Hollandse benadering wordt vaak niet begrepen en ik heb vaak het gevoel dat mensen je niet kunnen, maar ook niet willen begrijpen. Wat mijn betreft komt integreren ook een beetje van twee kanten, maar daar lijkt verder niemand het mee eens te zijn. Dat is wel eenzaam, maar ik heb het maar te accepteren voor de tijd dat ik er nog ben.
Gelukkig hebben we beloftes van de project leader dat we volgende week met veel dingen aan de slag gaan. Dat heeft hij wel eerder gezegd, maar als ik het komende week elke dag zeg komt het misschien nog wel goed met het afronden van mijn projecten voor ik weg ben. Helaas vond ons contactpersoon in Nederland het nodig om nog een boze mail naar het hoofdkantoor te sturen, wat nogal vervelend is aangezien ze nu niet eens de kans krijgen om iets te verbeteren. Ik ben benieuwd wat ze maandag gaan zeggen… Zucht. Het is wel een enorme overwinning voor mijn conflict mijdende zelf om regelmatig de discussie op te zoeken en te zeggen dat je dingen anders wil. Om het reizigerscliché er maar in te gooien: Je leert hele andere kanten van jezelf kennen.
Er waren ook hoogtepuntjes gelukkig. Zo is deze week (op donderdag, precies zoals ik voorspeld had) het kindje van de projectleader geboren. We weten niet meer dan dat het een meisje is en dat het goed gaat, want haar telefoon is kapot en dus is ze onbereikbaar. De dag ervoor was ze nog rustig met ons aan het werk, maar moest ze bijzonder vaak naar de WC. Wij hadden het dus een beetje benauwd, maar gelukkig heeft de dokter haar bij de controle de volgende laten blijven in het ziekenhuis, dus mijn niet bestaande vroedvrouw skills hoeven niet in de praktijk te worden gebracht.
Met het vertrek van de projectleader zijn we ook inmiddels gebombardeerd tot halve project leiders. Zo hebben we een sleutel van het gebouw en mochten we dit weekend de router mee naar huis (jeej voor wifi thuis). Ook moest ik, net als de afgelopen weken, de field officers aansturen tijdens hun rapportage. Waar ze een tijd terug nog vaak tot half 7 bezig waren, konden ze nu allemaal om half 1 naar huis, met keurig ingevulde rapporten die compleet en kloppend waren. Zij blij, ik blij. Verder hebben we de computer van de project leader opgeruimd om missende documenten te zoeken en daar kwam ik het volgende pareltje tegen. Het bestand heet “Feedback from the field” en is een mooie metafoor naar hoe dingen werken hier. Te mooi om niet te delen dus.
“Flora works with Rose en Sego. She doesn’t know where Rose is.
Kgala was working with Jacob and they managed to meet with a family with TB symptoms and they managed to refer the children was concerned as the husband doesn’t want to go to the hospital but the husband ended up
Where is Jack? Is there anyone who knows where he is?”
Dus mocht je Jack gevonden hebben en weten hoe het is afgelopen met de man van het gezin, ik ben benieuwd!
Verder is mijn Excel nerd in zijn sas met het correct en netjes maken van een enorme database en zijn we bezig met deze aan te vullen. Hier kom je schitterende namen tegen. Wist je dat er Botswanen zijn die gewoon Priscilla of Eric heten? Ook zijn er creatievere uitspattingen als Happy, Talent en Song (die laatste 2 zijn familie…). Mijn persoonlijke favoriet is Nkutwelang, wat letterlijk mijn woorden zijn als ik lees hoe lang een verslag op mijn studie moet zijn.
Thuis wordt er hard gebouwd aan een muur om het huis (laten we zeggen dat onze host de smaak van het bouwen te pakken heeft) en het huisje is blijkbaar af (het was zo scheef en open op gekke plekken dat wij dat niet helemaal doorhadden). Verder heeft de buurvrouw ineens bedacht dat ze kan zingen (en helaas is ze de uitzondering op de regel hier dat iedereen een mooie stem heeft) en beginnen de kinderen tegenwoordig om half 6 al gillend buiten te spelen. De tijd van uitslapen is dus officieel voorbij. Huilen.
De hamburgers en quiche deze week deden het ook erg goed, onze host wordt nog eens culinair onderlegd op deze manier. Hij roept soms dat hij wilt leren hoe het moet maar heeft nog nooit de moeite genomen om echt te kijken. En dat is eigenlijk ook wel chill want hij bemoeid zich, tot mijn grote frustratie, het allerliefst met dingen waar hij geen verstand van heeft.
Kortom, niet een heel spannende week. We hebben het avontuur dus maar in kleine dingen gezocht, zoals een looptocht van een uur door de bush naar de supermarkt. We zijn helaas geen exotische dieren tegen gekomen, maar daarintegen ook geen enge mannen. Avontuur in kleine dingen zoeken, zoals lopen naar het centrum, ongeveer een uur lopen, midden door de bush. Geen enge beesten of mannen gezien. Alleen iemand op een fiets (deze man heeft het leven begrepen, want fietsen is leven).
Dat was hem weer! Ik ben weer benieuwd naar de komende week, waar ik hopelijk een mini negertje mag knuffelen (ik kan hier natuurlijk niet weg zonder een foto van een schattig Afrikaans kindje).
Liefs,
Diede
Ps: Geen blog zonder Botswana voor beginners! Dus hierbij!
- Het is prima acceptabel om op maandagmiddag als het veertig graden is een dutje te doen. Hier kwamen we achter omdat het gesnurk van de project leader tot in ons kantoor te horen was. Gezellig.
- Volgens het internet kostte een kaart van Botswana naar België sturen ongeveer 15 euro. Op het mini postkantoortje bleek deze prijs echter 2,20 euro. Ik ben erg benieuwd of de kaart aankomt, vooral ook omdat het vrouwtje keek alsof ze water zag branden.
- WC papier wordt hier echt ondergewaardeerd. Het komt soms voor dat er dagen geen wc papier is op kantoor, wat jammer is als je zin hebt om je eens lekker uit te leven. De suiker is ook vaak op, maar met de suikerverslaving van de Botswanen wordt dat sneller aangevuld dan het WC papier. Het gevolg? Op sommige dagen loopt iedereen hier op z’n campings met een wcrol onder zijn arm door het centrum. Heerlijk.
- Aangezien er al een tijdje niet meer is gekookt eten wij ’s middags meestal bokes (Belgische boterhammen). Of er eten is wordt nooit van te voren aangekondigd, waardoor er vaak mensen klagen over honger. Desondanks lijken ze dan bijna boos als we geen honger hebben als er dan ineens wel eten is. Ik snap nog steeds niet hoe men hier zo makkelijk primaire levensbehoeftes uitstelt, maar ik weet wel dat ik een soort Snickers reclame wordt met honger, dus ik blijf lekker mijn bammetjes eten.
- Stroom en water uitval is zo normaal dat je soms bijna verbaasd bent als het wel werkt. De hoeveelheid werkzaamheden die ze hieraan doen zijn ook ongekend.
- Je laat je relatiestatus op Facebook op “Single” staan, tot je getrouwd bent. Als iemand dat gek vind, is diegene raar. De optie “In a relationship” wilde ze niet horen.
- De tijd van meerdere Facebookposts per dag mag dan in Nederland voor meesten voorbij zijn, in Botswana is het nog heel gewoon. Het is een mooie mix van bijbelquotes, tegeltjeswijsheden, grappen en random plaatjes.
- Het is zo gebruikelijk om “het gaat goed” te antwoorden als men je vraagt hoe het gaat dat ze je onderbreken om dat te zeggen. Ik weet niet wat “Het gaat niet goed” is en ik denk ook niet dat ik het ga uitvinden.
- Mensen zoals mijn project leader baren het liefste in een privékliniek. De dichtstbijzijnde is echter op 2 uur rijden, dus even langswippen dus een wee door gaat niet echt lukken. Ze is dus gewoon in het ziekenhuis in Phikwe bevallen. Thuis baren is gek namelijk.
- Alle field officers moeten op elkaar wachten bij de wekelijkse rapporten. Waarom is me geheel onduidelijk, maar ze vinden dat hier (en blijkbaar in België ook) heel normaal. Ik zou zeggen dat het goed is voor je motivatie dat je vroeg weg mag als je hard en goed werkt, maar ik kreeg weinig bijstand.
- Dat men hier te graag belt is wel duidelijk. Dat men ook belt tijdens het baren wist ik niet. De fieldofficer in kwestie heeft maar opgehangen na een tijdje, omdat ze toch wat afgeleid was. O ja joh?
- Ze houden hier bidmarathons voor dode mensen. De mensen mensen blijven dan de hele nacht op, al vond onze host het wel genoeg om om 12 uur naar huis te gaan.
- Wellicht geen nieuwe, maar desondanks zeer verbazend. Kinderen zitten hier elke dag van 6.30 tot 5 op school, waarna ze nog huiswerk moeten maken. Ik vind het heftig (en het buurmeisje was heftig jaloers toen ik vertelde over onze schooltijden).
Het is weer zondag, tijd voor een blog!
Ik vergeet soms dat de herfst al begonnen is daar, want hier wordt het langzaamaan zomer. Soms is het enorm heet, dus 40 graden in Oktober heb ik nu ook meegemaakt (stond niet echt op mijn bucketlist maar toch leuk). Regen hebben we niet meer gezien, wel veel benauwd-er-komt-onweer-o-toch-niet-weer. De voorspellingen veranderen om de dag, dus het blijft spannend (en stiekem ook leuk om hier nog keihard zomer te vieren terwijl jullie alweer vallende blaadjes en daarbij horende treinperikelen hebben daar).
Met het einde van mijn tijd in Phikwe in zicht was het in sommige opzichten best een moeilijke week. Waar ik al eerder zei dat ik de competentie geduld erg oefen hier, is het soms toch ook een beetje klaar met mijn geduld. Ik was erg klaar met afwachten of ze ons nog een keer gingen informeren of helpen op het project, klaar met mensen die constant roepen dat je beter Setswana moet leren en het gebrek aan feminisme bij mijn host. Ik pas me erg aan om hier te integreren, maar daardoor heb ik niet echt het gevoel dat ik mezelf kan zijn. Mijn directe en nuchtere Hollandse benadering wordt vaak niet begrepen en ik heb vaak het gevoel dat mensen je niet kunnen, maar ook niet willen begrijpen. Wat mijn betreft komt integreren ook een beetje van twee kanten, maar daar lijkt verder niemand het mee eens te zijn. Dat is wel eenzaam, maar ik heb het maar te accepteren voor de tijd dat ik er nog ben.
Gelukkig hebben we beloftes van de project leader dat we volgende week met veel dingen aan de slag gaan. Dat heeft hij wel eerder gezegd, maar als ik het komende week elke dag zeg komt het misschien nog wel goed met het afronden van mijn projecten voor ik weg ben. Helaas vond ons contactpersoon in Nederland het nodig om nog een boze mail naar het hoofdkantoor te sturen, wat nogal vervelend is aangezien ze nu niet eens de kans krijgen om iets te verbeteren. Ik ben benieuwd wat ze maandag gaan zeggen… Zucht. Het is wel een enorme overwinning voor mijn conflict mijdende zelf om regelmatig de discussie op te zoeken en te zeggen dat je dingen anders wil. Om het reizigerscliché er maar in te gooien: Je leert hele andere kanten van jezelf kennen.
Er waren ook hoogtepuntjes gelukkig. Zo is deze week (op donderdag, precies zoals ik voorspeld had) het kindje van de projectleader geboren. We weten niet meer dan dat het een meisje is en dat het goed gaat, want haar telefoon is kapot en dus is ze onbereikbaar. De dag ervoor was ze nog rustig met ons aan het werk, maar moest ze bijzonder vaak naar de WC. Wij hadden het dus een beetje benauwd, maar gelukkig heeft de dokter haar bij de controle de volgende laten blijven in het ziekenhuis, dus mijn niet bestaande vroedvrouw skills hoeven niet in de praktijk te worden gebracht.
Met het vertrek van de projectleader zijn we ook inmiddels gebombardeerd tot halve project leiders. Zo hebben we een sleutel van het gebouw en mochten we dit weekend de router mee naar huis (jeej voor wifi thuis). Ook moest ik, net als de afgelopen weken, de field officers aansturen tijdens hun rapportage. Waar ze een tijd terug nog vaak tot half 7 bezig waren, konden ze nu allemaal om half 1 naar huis, met keurig ingevulde rapporten die compleet en kloppend waren. Zij blij, ik blij. Verder hebben we de computer van de project leader opgeruimd om missende documenten te zoeken en daar kwam ik het volgende pareltje tegen. Het bestand heet “Feedback from the field” en is een mooie metafoor naar hoe dingen werken hier. Te mooi om niet te delen dus.
“Flora works with Rose en Sego. She doesn’t know where Rose is.
Kgala was working with Jacob and they managed to meet with a family with TB symptoms and they managed to refer the children was concerned as the husband doesn’t want to go to the hospital but the husband ended up
Where is Jack? Is there anyone who knows where he is?”
Dus mocht je Jack gevonden hebben en weten hoe het is afgelopen met de man van het gezin, ik ben benieuwd!
Verder is mijn Excel nerd in zijn sas met het correct en netjes maken van een enorme database en zijn we bezig met deze aan te vullen. Hier kom je schitterende namen tegen. Wist je dat er Botswanen zijn die gewoon Priscilla of Eric heten? Ook zijn er creatievere uitspattingen als Happy, Talent en Song (die laatste 2 zijn familie…). Mijn persoonlijke favoriet is Nkutwelang, wat letterlijk mijn woorden zijn als ik lees hoe lang een verslag op mijn studie moet zijn.
Thuis wordt er hard gebouwd aan een muur om het huis (laten we zeggen dat onze host de smaak van het bouwen te pakken heeft) en het huisje is blijkbaar af (het was zo scheef en open op gekke plekken dat wij dat niet helemaal doorhadden). Verder heeft de buurvrouw ineens bedacht dat ze kan zingen (en helaas is ze de uitzondering op de regel hier dat iedereen een mooie stem heeft) en beginnen de kinderen tegenwoordig om half 6 al gillend buiten te spelen. De tijd van uitslapen is dus officieel voorbij. Huilen.
De hamburgers en quiche deze week deden het ook erg goed, onze host wordt nog eens culinair onderlegd op deze manier. Hij roept soms dat hij wilt leren hoe het moet maar heeft nog nooit de moeite genomen om echt te kijken. En dat is eigenlijk ook wel chill want hij bemoeid zich, tot mijn grote frustratie, het allerliefst met dingen waar hij geen verstand van heeft.
Kortom, niet een heel spannende week. We hebben het avontuur dus maar in kleine dingen gezocht, zoals een looptocht van een uur door de bush naar de supermarkt. We zijn helaas geen exotische dieren tegen gekomen, maar daarintegen ook geen enge mannen. Avontuur in kleine dingen zoeken, zoals lopen naar het centrum, ongeveer een uur lopen, midden door de bush. Geen enge beesten of mannen gezien. Alleen iemand op een fiets (deze man heeft het leven begrepen, want fietsen is leven).
Dat was hem weer! Ik ben weer benieuwd naar de komende week, waar ik hopelijk een mini negertje mag knuffelen (ik kan hier natuurlijk niet weg zonder een foto van een schattig Afrikaans kindje).
Liefs,
Diede
Ps: Geen blog zonder Botswana voor beginners! Dus hierbij!
- Het is prima acceptabel om op maandagmiddag als het veertig graden is een dutje te doen. Hier kwamen we achter omdat het gesnurk van de project leader tot in ons kantoor te horen was. Gezellig.
- Volgens het internet kostte een kaart van Botswana naar België sturen ongeveer 15 euro. Op het mini postkantoortje bleek deze prijs echter 2,20 euro. Ik ben erg benieuwd of de kaart aankomt, vooral ook omdat het vrouwtje keek alsof ze water zag branden.
- WC papier wordt hier echt ondergewaardeerd. Het komt soms voor dat er dagen geen wc papier is op kantoor, wat jammer is als je zin hebt om je eens lekker uit te leven. De suiker is ook vaak op, maar met de suikerverslaving van de Botswanen wordt dat sneller aangevuld dan het WC papier. Het gevolg? Op sommige dagen loopt iedereen hier op z’n campings met een wcrol onder zijn arm door het centrum. Heerlijk.
- Aangezien er al een tijdje niet meer is gekookt eten wij ’s middags meestal bokes (Belgische boterhammen). Of er eten is wordt nooit van te voren aangekondigd, waardoor er vaak mensen klagen over honger. Desondanks lijken ze dan bijna boos als we geen honger hebben als er dan ineens wel eten is. Ik snap nog steeds niet hoe men hier zo makkelijk primaire levensbehoeftes uitstelt, maar ik weet wel dat ik een soort Snickers reclame wordt met honger, dus ik blijf lekker mijn bammetjes eten.
- Stroom en water uitval is zo normaal dat je soms bijna verbaasd bent als het wel werkt. De hoeveelheid werkzaamheden die ze hieraan doen zijn ook ongekend.
- Je laat je relatiestatus op Facebook op “Single” staan, tot je getrouwd bent. Als iemand dat gek vind, is diegene raar. De optie “In a relationship” wilde ze niet horen.
- De tijd van meerdere Facebookposts per dag mag dan in Nederland voor meesten voorbij zijn, in Botswana is het nog heel gewoon. Het is een mooie mix van bijbelquotes, tegeltjeswijsheden, grappen en random plaatjes.
- Het is zo gebruikelijk om “het gaat goed” te antwoorden als men je vraagt hoe het gaat dat ze je onderbreken om dat te zeggen. Ik weet niet wat “Het gaat niet goed” is en ik denk ook niet dat ik het ga uitvinden.
- Mensen zoals mijn project leader baren het liefste in een privékliniek. De dichtstbijzijnde is echter op 2 uur rijden, dus even langswippen dus een wee door gaat niet echt lukken. Ze is dus gewoon in het ziekenhuis in Phikwe bevallen. Thuis baren is gek namelijk.
- Alle field officers moeten op elkaar wachten bij de wekelijkse rapporten. Waarom is me geheel onduidelijk, maar ze vinden dat hier (en blijkbaar in België ook) heel normaal. Ik zou zeggen dat het goed is voor je motivatie dat je vroeg weg mag als je hard en goed werkt, maar ik kreeg weinig bijstand.
- Dat men hier te graag belt is wel duidelijk. Dat men ook belt tijdens het baren wist ik niet. De fieldofficer in kwestie heeft maar opgehangen na een tijdje, omdat ze toch wat afgeleid was. O ja joh?
- Ze houden hier bidmarathons voor dode mensen. De mensen mensen blijven dan de hele nacht op, al vond onze host het wel genoeg om om 12 uur naar huis te gaan.
- Wellicht geen nieuwe, maar desondanks zeer verbazend. Kinderen zitten hier elke dag van 6.30 tot 5 op school, waarna ze nog huiswerk moeten maken. Ik vind het heftig (en het buurmeisje was heftig jaloers toen ik vertelde over onze schooltijden).
