Keukenprinsessen, kleedjes en kraamvisite!
Blijf op de hoogte en volg Diede
29 Oktober 2017 | Botswana, Selebi-Phikwe
Hallo allemaal,
Vanuit het koude Botswana weer een nieuwe blog. Het is dit weekend slechts 19 graden, wat na 39 graden op donderdag en 29 op vrijdag een behoorlijke overgang is (ik dacht even dat het vandaag 9 graden zou worden maar dat valt mee gelukkig). Ik voel me een enorme sukkel dat ik het nu al koud vind, aangezien ik over minder dan een maand (!) weer voet zet op de Nederlandse bodem en daar waarschijnlijk een nieuwe ijstijd mee ga maken. Dat wordt leuk.
Maar zover is het nog niet, al begint mijn tijd hier wel langzaam op zijn eind te komen. Waar ik vorige week alles en iedereen soms zat was, vond ik deze week eigenlijk wel weer heel relaxed. Ik heb voor mijn gevoel alles wel ongeveer gedaan wat ik wilde doen en wordt steeds beter in nee zeggen tegen de dingen die ik niet wil doen, dus dat is chill. Ik wil alleen nog een keer mee naar een kerkdienst (het liefste een korte waar ze veel zingen en weinig praten) maar daar moet ik mezelf nog een keer voor uitnodigen ergens. Ik gok dat dat geen probleem gaat zijn.
Verder heb ik alvast wat voorbereidingen getroffen voor het nadere afscheid. Naast dat ik veel kleren ga achterlaten die ik in Nederland niet meer draag, wil ik ook een aantal mensen een klein cadeautje geven. Ik wilde geen geld achterlaten of grote cadeaus achterlaten, ondanks dat ik denk dat mensen dat wel verwachten. In plaats daarvan wilde ik iets kleins en persoonlijks geven. Ik heb daarom bedacht om foto’s te printen en die in een fotolijstje te geven. We hadden al eerder een winkel gevonden die foto’s kon printen en in het weekend open was, wat al te mooi leek om waar te zijn. Dat bleek ook zo te zijn, want het was wel open, maar foto’s printen deden ze niet in het weekend, aldus een bloed chagrijnige winkeleigenaresse (ze lijken allemaal spontaan ongesteld bij slecht weer hier). Toen we afspraken om ze maandag op te halen en ik vertelde dat ik Mpho heette, moest ze ineens wel weer lachen en was ze weer poeslief. Het blijven interessante mensen die Botswanen (aan de andere kant, ik zou het ook hilarisch vinden als een Afrikaan zich voorstelt als Henk). De fotolijstjes waren makkelijk te vinden in een soort Afrikaanse Zeeman (zelfs de geur is hetzelfde) en voor 1 euro per stuk hadden we een foto en fotolijstje voor veel mensen. Ook zijn er hier overal van die Aziatische winkels die ongeveer alle soorten spullen die je kunt verzinnen in 1 winkel stoppen (en daar dan 30 winkels van). Toch hadden ze nergens dobbelstenen gek genoeg. Wel heb ik een bal en speelkaarten gevonden, zodat ik met het maken van een spelletjesboek ook de meeste spullen kan achterlaten die je ervoor nodig hebt. Totale schade van dit alles: minder dan 10 euro. Als laatste gingen we naar de supermarkt waar het stervensdruk was (het is weer pay day geweest) waardoor je regelmatig klem zat met je winkelwagentje, fun.
Na deze intensieve shopsessies waren we allebei gesloopt en hebben we de rest van de middag een beetje op de bank gehangen met puzzelboekjes en thee. Ook hebben we koekjes gebakken en lasagne gemaakt, dus weer een heerlijk luie zaterdag. ’s Avonds was er een slechte romcom op tv (ze willen ze in het weekend nog wel eens uitzenden op de Zuid-Afrikaanse zenders) maar we waren te moe om het af te kijken en gingen om half 10 op zaterdagavond naar bed. Ik voel me nu een echte echte burger. Help.
Vandaag zijn we met 2 Amerikaanse peace corps gaan lunchen in het pizzarestaurant ondanks dat onze host nogal moeilijk keek toen we zeiden dat we met een jongen gingen afspreken (en zeggen dat hij niet op vrouwen valt vonden we toch niet zo’n goed idee). Ze waren beiden nogal brak van een feestje (ze leven duidelijk meer rock and roll dan wij) maar het was desondanks chill om eens met gelijkgestemden te kletsen. Ook gingen we eindelijk de baby bewonderen. De projectleider woont nu in hetzelfde dorpje als de peace corp, dus we konden mooi met hem meereizen. De bus was nogal vol, maar gelukkig klappen ze gewoon stoeltjes in het gangpad uit en geven ze geld vervolgens via iedereen door naar voren om te betalen. Wat is dit toch een mooi land. De baby was, zoals verwacht, echt megaschattig en ook heel knap (dus we hebben niet hoeven zeggen dat de baby zo lief was, haha). Het was leuk om de moeder weer even te spreken, waardoor we nog moesten haasten om voor het donker terug te zijn (lang leve de avondklok).
Op het project is de week begonnen met veel overleg. De projectleider had op zijn donder gekregen naar aanleiding van de mail van de organisatie in Nederland. Gelukkig kan deze projectleider in vergelijking met de gemiddelde Botswaan redelijk goed tegen feedback (de meesten weigeren toe te geven dat ze fout zaten no matter what) dus konden we het echt over dingen hebben. We hebben ze uitgelegd dat we meer feedback en betrokkenheid nodig hebben en ze hebben beloofd dat te gaan regelen. Ook hebben we data geprikt voor bepaalde activiteiten, wat nogal veel moeite kostte omdat vooruitdenken nu eenmaal moeilijk is. Dat bleek ook toen we later in de week tot 2x toe degene waren die als laatste op het project waren met een sleutel. Communiceren over of en hoe we de boel moesten afsluiten vonden ze niet echt nodig. Mijn geduld blijft dus voortdurend op de proef gesteld worden.
Ik wil ook nooit meer horen dat in ongeduldig ben, zeker na afgelopen vrijdag. We hebben 4 vrijwilligers een Excel cursus gegeven waar ze de basis van formules moesten leren, maar sommigen wisten het verschil tussen de linker en rechter muisknop niet. Ik heb niemand uitgescholden en mensen kunnen al 2 rijen bij elkaar optellen met een formule, dus ik vond het een mega overwinning. Misschien dat ze zelfs in de toekomst wel eens iets met de administratie kunnen gaan doen, waar het allemaal om te doen was.
Ook hebben we lasagne gemaakt en de housekeeper geleerd hoe het moet. Het was nogal improviseren want de ovenschaal was te laag, waardoor het eindresultaat er uit zag als kots op een bord. Desondanks smaakte het uitstekend, al was niet iedereen het daar mee eens. Sommige mensen viste alleen het vlees ertussenuit om de rest te laten liggen en een paar mensen vonden het te zoet. Dit bewijst niet alleen dat Botswanen grote peuters zijn (ze willen alleen maar pap) maar ook dat hun smaakpapillen duidelijk weinig ontwikkeld zijn. Ik ben nog steeds bezig met de levensvraag hoe je lasagne niet lekker kan vinden, maar ik kom er nog niet uit. Er wordt aan gewerkt.
Tenslotte is het eindelijk gelukt om een echt traditioneel jurkje (kleed in het Vlaams dus) te laten maken. Onze buurvrouw en haar mannelijke zakenpartner (aka de naaislaaf, de vrouw had duidelijk de broek aan) hebben ons opgemeten waarna we onze wensen hebben aangeven. Mijne is niet helemaal traditioneel, want hij is niet superlang bij de knieën en hij heeft geen mouwen. De dag erna zijn we na het werk stofjes gaan kopen. Het was een grote teleurstelling dat ons mooiste stofje een plastic tafelkleed bleek te zijn. De mensen waren weinig behulpzaam en spraken weinig Engels. Ze vonden me volgens mij nogal vervelend omdat ik op het laatste moment nog van stof gewisseld ben. Vandaag konden we de jurk al komen ophalen, maar mijne was nog een beetje te wijd (vond zelfs mijn ouderwetse host die vond dat je best wat vormen mocht zien, revolutionair hè?) dus die moet ik morgen nogmaals komen ophalen. Hij was in elk geval erg mooi.
Kortom, een leuke week! Ik ben benieuwd wat er deze week weer gaat gebeuren.
Liefs,
Diede
En geen blog zonder Botswana voor beginners (al zijn jullie inmiddels al bijna experts natuurlijk).
- Streetview is een onbekend concept hier. Mensen vinden het veel te fantastisch en laten je huizen zien van al hun familieleden. Leen dus niet je laptop uit als je die de rest van de dag nog terug wilt of iets nuttigs wilt doen.
- Onze host gedraagt zich tegenover ongedierte net als mevrouw Helderder van Puk van de Pettenflat. Met een grote bus spuit hij lekker in de bestekla en tussen de borden om de paar kleine kevertjes of vliegen te vermoorden. Dat ik nog niet vergiftigd ben is een wonder. En de vliegenmepper is hier blijkbaar nog uitgevonden.
- De supermarkten en marktkraampjes lijken ons te stalken. De eerste keer dat we feta kochten waren er een paar bakjes en niet altijd, terwijl we inmiddels uit 5 soorten kunnen kiezen. Ook de halfvolle melk (dat drinkt ongeveer alleen onze host) was moeilijk verkrijgbaar, maar heeft nu een gehele plank voor zichzelf. Ook hebben we, na lang zoeken, een keer watermeloen gekocht in een markkraampje, waarna ze ineens overal opdoken. Het blijft spannend.
- Blaastesten kun je hier omzeilen door kauwgom te eten, het meet namelijk alleen je geur. Ik snap ineens beter waren mensen achter het stuur drinken..
- Dat Botswanen een gek inkoopbeleid hebben wist ik al, maar 15 kilo bijna oude aardappels en een kam bananen is wel heel overdreven (vooral dat laatste rook na 3 dagen nogal dubieus, ik denk dat het een perfecte martelmethode voor bananenhaters zou zijn om ze even in dat hokje te zetten).
- Aardappels zijn hier groente. Pap met aardappel is dus een gebalanceerde maaltijd. Ik was vooral vol en verlangend naar vitamines…
- Je kan iemand prima minder dan 24 uur van te voren uitnodigen voor een bruiloft. Of vragen of we als blanke de kerk willen vullen voor een of andere benefiet. Gelukkig werkt het argument “Ik heb al plannen” voor alles, vooral omdat ze nooit vragen wat die plannen dan zijn.
- Als je huisgenoten (a.k.a. kokkinen ) niet willen koken omdat ze een paar uur daarvoor lasagne hebben gemaakt doe je als host eerst alsof het prima is om een boterham te eten, om vervolgens de buurvrouw te laten koken en dat stiekem buiten op te eten. Wat een sneaky bastard.
- Je kunt prima om 10 voor 7 ’s ochtends op bezoek komen bij onze daddy, en aangezien mijn host dan eerst even lekker gaat douchen, hebben ze een half uur “koko” staan roepen (dat betekent zowel “kip” als “Hallo is daar iemand”, ik gok dat ze het laatste bedoelde). Karlien en ik zijn beide principieel blijven liggen, maar waren wel beide om kwart voor 7 klaarwakker. Deze nieuwe categorie van terrorwekker is opgenomen in de lijst, samen met spelende kinderen, hanen met een verstoord bioritme (half 3, really?) en uiteraard koeien zonder richtingsgevoel maar met koebel.
- Smakken is hier blijkbaar niet onbeleefd, ook niet 1.5 meter van mijn oor verwijderd. Ik wist niet dat het eten van een sinaasappel kan klinken alsof je in een bad met water slaat (hard op water slaan terwijl je in bad zit op onmogelijke tijdstippen hoort trouwens ook nog in het rijtje terrorwekkers bedenk ik nu…).
- Als verse moeder moet je 3 maanden binnen blijven met je baby. Op bezoek komen is dus eigenlijk raar. Mensen kunnen namelijk hete voeten hebben (stoute dingen doen) en daarmee slechte invloed hebben op de baby. Wij hadden echter geen hete voeten (nou hoor je het eens van een ander, haha) en waren daarmee de eerste collega’s om de baby te zien. Ik denk dat een baby dus zelfs in een land als Botswana een vitamine D tekort kan oplopen. Verassend.
-Van alle cadeaus die ik kon verzinnen had ik niet kunnen verzinnen dat mijn host zo achterlijk blij zou zijn met een kaart van mijn ouders uit Friesland. Hij heeft een kwartier als een blij kind alles aangewezen op de kaart waarna ik hem alles moest uitleggen (als iemand mij uit kan leggen wat er allemaal op het schild van Friesland staat en wat het symboliseert, red mij graag). Hij wilt het geheel laten uitvergroten (inclusief de tekst die mijn ouders op de kaart schreven) en inlijsten. Schattig.
Vanuit het koude Botswana weer een nieuwe blog. Het is dit weekend slechts 19 graden, wat na 39 graden op donderdag en 29 op vrijdag een behoorlijke overgang is (ik dacht even dat het vandaag 9 graden zou worden maar dat valt mee gelukkig). Ik voel me een enorme sukkel dat ik het nu al koud vind, aangezien ik over minder dan een maand (!) weer voet zet op de Nederlandse bodem en daar waarschijnlijk een nieuwe ijstijd mee ga maken. Dat wordt leuk.
Maar zover is het nog niet, al begint mijn tijd hier wel langzaam op zijn eind te komen. Waar ik vorige week alles en iedereen soms zat was, vond ik deze week eigenlijk wel weer heel relaxed. Ik heb voor mijn gevoel alles wel ongeveer gedaan wat ik wilde doen en wordt steeds beter in nee zeggen tegen de dingen die ik niet wil doen, dus dat is chill. Ik wil alleen nog een keer mee naar een kerkdienst (het liefste een korte waar ze veel zingen en weinig praten) maar daar moet ik mezelf nog een keer voor uitnodigen ergens. Ik gok dat dat geen probleem gaat zijn.
Verder heb ik alvast wat voorbereidingen getroffen voor het nadere afscheid. Naast dat ik veel kleren ga achterlaten die ik in Nederland niet meer draag, wil ik ook een aantal mensen een klein cadeautje geven. Ik wilde geen geld achterlaten of grote cadeaus achterlaten, ondanks dat ik denk dat mensen dat wel verwachten. In plaats daarvan wilde ik iets kleins en persoonlijks geven. Ik heb daarom bedacht om foto’s te printen en die in een fotolijstje te geven. We hadden al eerder een winkel gevonden die foto’s kon printen en in het weekend open was, wat al te mooi leek om waar te zijn. Dat bleek ook zo te zijn, want het was wel open, maar foto’s printen deden ze niet in het weekend, aldus een bloed chagrijnige winkeleigenaresse (ze lijken allemaal spontaan ongesteld bij slecht weer hier). Toen we afspraken om ze maandag op te halen en ik vertelde dat ik Mpho heette, moest ze ineens wel weer lachen en was ze weer poeslief. Het blijven interessante mensen die Botswanen (aan de andere kant, ik zou het ook hilarisch vinden als een Afrikaan zich voorstelt als Henk). De fotolijstjes waren makkelijk te vinden in een soort Afrikaanse Zeeman (zelfs de geur is hetzelfde) en voor 1 euro per stuk hadden we een foto en fotolijstje voor veel mensen. Ook zijn er hier overal van die Aziatische winkels die ongeveer alle soorten spullen die je kunt verzinnen in 1 winkel stoppen (en daar dan 30 winkels van). Toch hadden ze nergens dobbelstenen gek genoeg. Wel heb ik een bal en speelkaarten gevonden, zodat ik met het maken van een spelletjesboek ook de meeste spullen kan achterlaten die je ervoor nodig hebt. Totale schade van dit alles: minder dan 10 euro. Als laatste gingen we naar de supermarkt waar het stervensdruk was (het is weer pay day geweest) waardoor je regelmatig klem zat met je winkelwagentje, fun.
Na deze intensieve shopsessies waren we allebei gesloopt en hebben we de rest van de middag een beetje op de bank gehangen met puzzelboekjes en thee. Ook hebben we koekjes gebakken en lasagne gemaakt, dus weer een heerlijk luie zaterdag. ’s Avonds was er een slechte romcom op tv (ze willen ze in het weekend nog wel eens uitzenden op de Zuid-Afrikaanse zenders) maar we waren te moe om het af te kijken en gingen om half 10 op zaterdagavond naar bed. Ik voel me nu een echte echte burger. Help.
Vandaag zijn we met 2 Amerikaanse peace corps gaan lunchen in het pizzarestaurant ondanks dat onze host nogal moeilijk keek toen we zeiden dat we met een jongen gingen afspreken (en zeggen dat hij niet op vrouwen valt vonden we toch niet zo’n goed idee). Ze waren beiden nogal brak van een feestje (ze leven duidelijk meer rock and roll dan wij) maar het was desondanks chill om eens met gelijkgestemden te kletsen. Ook gingen we eindelijk de baby bewonderen. De projectleider woont nu in hetzelfde dorpje als de peace corp, dus we konden mooi met hem meereizen. De bus was nogal vol, maar gelukkig klappen ze gewoon stoeltjes in het gangpad uit en geven ze geld vervolgens via iedereen door naar voren om te betalen. Wat is dit toch een mooi land. De baby was, zoals verwacht, echt megaschattig en ook heel knap (dus we hebben niet hoeven zeggen dat de baby zo lief was, haha). Het was leuk om de moeder weer even te spreken, waardoor we nog moesten haasten om voor het donker terug te zijn (lang leve de avondklok).
Op het project is de week begonnen met veel overleg. De projectleider had op zijn donder gekregen naar aanleiding van de mail van de organisatie in Nederland. Gelukkig kan deze projectleider in vergelijking met de gemiddelde Botswaan redelijk goed tegen feedback (de meesten weigeren toe te geven dat ze fout zaten no matter what) dus konden we het echt over dingen hebben. We hebben ze uitgelegd dat we meer feedback en betrokkenheid nodig hebben en ze hebben beloofd dat te gaan regelen. Ook hebben we data geprikt voor bepaalde activiteiten, wat nogal veel moeite kostte omdat vooruitdenken nu eenmaal moeilijk is. Dat bleek ook toen we later in de week tot 2x toe degene waren die als laatste op het project waren met een sleutel. Communiceren over of en hoe we de boel moesten afsluiten vonden ze niet echt nodig. Mijn geduld blijft dus voortdurend op de proef gesteld worden.
Ik wil ook nooit meer horen dat in ongeduldig ben, zeker na afgelopen vrijdag. We hebben 4 vrijwilligers een Excel cursus gegeven waar ze de basis van formules moesten leren, maar sommigen wisten het verschil tussen de linker en rechter muisknop niet. Ik heb niemand uitgescholden en mensen kunnen al 2 rijen bij elkaar optellen met een formule, dus ik vond het een mega overwinning. Misschien dat ze zelfs in de toekomst wel eens iets met de administratie kunnen gaan doen, waar het allemaal om te doen was.
Ook hebben we lasagne gemaakt en de housekeeper geleerd hoe het moet. Het was nogal improviseren want de ovenschaal was te laag, waardoor het eindresultaat er uit zag als kots op een bord. Desondanks smaakte het uitstekend, al was niet iedereen het daar mee eens. Sommige mensen viste alleen het vlees ertussenuit om de rest te laten liggen en een paar mensen vonden het te zoet. Dit bewijst niet alleen dat Botswanen grote peuters zijn (ze willen alleen maar pap) maar ook dat hun smaakpapillen duidelijk weinig ontwikkeld zijn. Ik ben nog steeds bezig met de levensvraag hoe je lasagne niet lekker kan vinden, maar ik kom er nog niet uit. Er wordt aan gewerkt.
Tenslotte is het eindelijk gelukt om een echt traditioneel jurkje (kleed in het Vlaams dus) te laten maken. Onze buurvrouw en haar mannelijke zakenpartner (aka de naaislaaf, de vrouw had duidelijk de broek aan) hebben ons opgemeten waarna we onze wensen hebben aangeven. Mijne is niet helemaal traditioneel, want hij is niet superlang bij de knieën en hij heeft geen mouwen. De dag erna zijn we na het werk stofjes gaan kopen. Het was een grote teleurstelling dat ons mooiste stofje een plastic tafelkleed bleek te zijn. De mensen waren weinig behulpzaam en spraken weinig Engels. Ze vonden me volgens mij nogal vervelend omdat ik op het laatste moment nog van stof gewisseld ben. Vandaag konden we de jurk al komen ophalen, maar mijne was nog een beetje te wijd (vond zelfs mijn ouderwetse host die vond dat je best wat vormen mocht zien, revolutionair hè?) dus die moet ik morgen nogmaals komen ophalen. Hij was in elk geval erg mooi.
Kortom, een leuke week! Ik ben benieuwd wat er deze week weer gaat gebeuren.
Liefs,
Diede
En geen blog zonder Botswana voor beginners (al zijn jullie inmiddels al bijna experts natuurlijk).
- Streetview is een onbekend concept hier. Mensen vinden het veel te fantastisch en laten je huizen zien van al hun familieleden. Leen dus niet je laptop uit als je die de rest van de dag nog terug wilt of iets nuttigs wilt doen.
- Onze host gedraagt zich tegenover ongedierte net als mevrouw Helderder van Puk van de Pettenflat. Met een grote bus spuit hij lekker in de bestekla en tussen de borden om de paar kleine kevertjes of vliegen te vermoorden. Dat ik nog niet vergiftigd ben is een wonder. En de vliegenmepper is hier blijkbaar nog uitgevonden.
- De supermarkten en marktkraampjes lijken ons te stalken. De eerste keer dat we feta kochten waren er een paar bakjes en niet altijd, terwijl we inmiddels uit 5 soorten kunnen kiezen. Ook de halfvolle melk (dat drinkt ongeveer alleen onze host) was moeilijk verkrijgbaar, maar heeft nu een gehele plank voor zichzelf. Ook hebben we, na lang zoeken, een keer watermeloen gekocht in een markkraampje, waarna ze ineens overal opdoken. Het blijft spannend.
- Blaastesten kun je hier omzeilen door kauwgom te eten, het meet namelijk alleen je geur. Ik snap ineens beter waren mensen achter het stuur drinken..
- Dat Botswanen een gek inkoopbeleid hebben wist ik al, maar 15 kilo bijna oude aardappels en een kam bananen is wel heel overdreven (vooral dat laatste rook na 3 dagen nogal dubieus, ik denk dat het een perfecte martelmethode voor bananenhaters zou zijn om ze even in dat hokje te zetten).
- Aardappels zijn hier groente. Pap met aardappel is dus een gebalanceerde maaltijd. Ik was vooral vol en verlangend naar vitamines…
- Je kan iemand prima minder dan 24 uur van te voren uitnodigen voor een bruiloft. Of vragen of we als blanke de kerk willen vullen voor een of andere benefiet. Gelukkig werkt het argument “Ik heb al plannen” voor alles, vooral omdat ze nooit vragen wat die plannen dan zijn.
- Als je huisgenoten (a.k.a. kokkinen ) niet willen koken omdat ze een paar uur daarvoor lasagne hebben gemaakt doe je als host eerst alsof het prima is om een boterham te eten, om vervolgens de buurvrouw te laten koken en dat stiekem buiten op te eten. Wat een sneaky bastard.
- Je kunt prima om 10 voor 7 ’s ochtends op bezoek komen bij onze daddy, en aangezien mijn host dan eerst even lekker gaat douchen, hebben ze een half uur “koko” staan roepen (dat betekent zowel “kip” als “Hallo is daar iemand”, ik gok dat ze het laatste bedoelde). Karlien en ik zijn beide principieel blijven liggen, maar waren wel beide om kwart voor 7 klaarwakker. Deze nieuwe categorie van terrorwekker is opgenomen in de lijst, samen met spelende kinderen, hanen met een verstoord bioritme (half 3, really?) en uiteraard koeien zonder richtingsgevoel maar met koebel.
- Smakken is hier blijkbaar niet onbeleefd, ook niet 1.5 meter van mijn oor verwijderd. Ik wist niet dat het eten van een sinaasappel kan klinken alsof je in een bad met water slaat (hard op water slaan terwijl je in bad zit op onmogelijke tijdstippen hoort trouwens ook nog in het rijtje terrorwekkers bedenk ik nu…).
- Als verse moeder moet je 3 maanden binnen blijven met je baby. Op bezoek komen is dus eigenlijk raar. Mensen kunnen namelijk hete voeten hebben (stoute dingen doen) en daarmee slechte invloed hebben op de baby. Wij hadden echter geen hete voeten (nou hoor je het eens van een ander, haha) en waren daarmee de eerste collega’s om de baby te zien. Ik denk dat een baby dus zelfs in een land als Botswana een vitamine D tekort kan oplopen. Verassend.
-Van alle cadeaus die ik kon verzinnen had ik niet kunnen verzinnen dat mijn host zo achterlijk blij zou zijn met een kaart van mijn ouders uit Friesland. Hij heeft een kwartier als een blij kind alles aangewezen op de kaart waarna ik hem alles moest uitleggen (als iemand mij uit kan leggen wat er allemaal op het schild van Friesland staat en wat het symboliseert, red mij graag). Hij wilt het geheel laten uitvergroten (inclusief de tekst die mijn ouders op de kaart schreven) en inlijsten. Schattig.
