Sauna in Suomi

Hallo, ik ben hier alweer een week, de tijd vliegt, hoog tijd voor een nieuwe blog dus.

Na mijn laatste blog ben ik de volgende ochtend naar de uni gefietst om even internet te hebben en even met het thuisfront te kunnen skypen (gelukkig was er geen enorme geschiedenisconferentie die totaal geen herrie maakte enzo..). Ik was er inmiddels achter dat het internet bij mij thuis niet werkte omdat ze blijkbaar een ander type internetaansluiting hebben dan in Nederland en ik dus op zoek moest naar een andere router (met grote dank aan de man van de huisvesting die mijn zijn niveau van Engels toch wel een kwartier nodig heeft gehad om dit uit te kunnen leggen). Dus op naar de Second Hand Shop (die hebben ze hier heel veel, alleen is er totaal geen logica want iedereen heeft een eigen kast met een nummer waarin ze kunnen verkopen, dus je moet de hele winkel door om te zoeken of er iets is, echt zo niet over nagedacht). Toch vond ik tussen de trouwjurken, koffers en andere troep een vrij prehistorische router, maar hij had een andere aansluiting dan de mijne dus ik dacht dat moet vast goed zijn.

Na een succesvol rondje beltegoed kopen en boodschappen doen heb ik in 1x de weg teruggevonden dus ik was weer helemaal tevreden. Tot ik erachter kwam dat de router toch echt wel uit het stenen tijdperk kwam en ik er dus niks aan had. Omdat ik wel een beetje uitgepraat was met mezelf en de gemiddelde boom toch niet zo heel veel terug zegt besloot ik maar nuttig te zijn en te gaan wassen. Er is hier in het gebouw een wasserette met 2 mega wasmachines en een droger. Dat was nog een pittige uitdaging omdat alles in het Fins was (vertalen doen ze hier niet echt aan ofzo) en het een nogal fancy wasmachine was, maar uiteindelijk na 3x wasmiddel in het verkeerde vakje gooien (sorry milieu) is het dan toch gelukt. Onder het genot van het geluid van de wasmachine en 3000 potjes Patience, Spider en hartenjagen kwam ik er ineens achter dat er blijkbaar een intekenlijst was, oeps. Gelukkig was er niemand gekomen want ik was op iemand anders tijd aan het wassen.

Op zaterdag heb ik na heerlijk uitslapen afgesproken op de uni, want toen ik haar vroeg of ze nog iemand kende met een modem sprak ze de magische woorden: ‘Ik heb er nog wel eentje voor je liggen’. En jawel, hij werkte (wel met haarelastiekje om de stroomkabel anders valt ie uit, maar hey). De andere Fin (die een verdacht niet Finse naam heeft, Cloe Wells) had voor mij een kussen en een deken dus ik was eindelijk klaar met al het geregel. Ik kon eindelijk weer communiceren met de buitenwereld vanuit thuis en daar heb ik gelijk gebruik van gemaakt. Ik verveelde me enorm in mijn eentje en vond het maar ongezellig dus had een berichtje op de Facebookpagina van de internationale studenten in Joensuu gezet. En zo ging ik in de avond met Violetta uit Mexico naar een van de meren hier in de buurt. Het was een supermooie avond en we baalden ervan dat we geen zwemspullen mee hadden, want alle Finnen waren heerlijk aan het zwemmen. Aan dit meer zijn ook de Polar Bears gevestigd. Dit is een vereniging die in de winter ijszwemmen organiseert. Je gaat eerst in de sauna en dan koel je af door in een wak in het meer te zwemmen. Lijkt me heerlijk dus ga ik sowieso doen. De zonsondergang was supermooi en het was supergezellig om met haar te praten. Nadat het koud werd zijn we de heuvel weer terug opgefietst naar huis om daar heerlijk te kunnen uitslapen de volgende dag.

Op zondag heb ik mijn dag besteed aan boodschappen doen en vliegtickets boeken. Ik ga a.s. zaterdag samen met mijn Griekse vriendin een vriend opzoeken van onze vakantie met Aegee in Kopenhagen. Eerst zou ik niet komen omdat het toch te duur was, maar cookies wissen in je browser bleek de oplossing ( En de Griek was hysterisch blij) . Gelijk ook maar even een tripje naar Polen in januari en de terugvlucht geboekt, al voelt dat nog heel erg ver weg. Inmiddels verveelde ik me nog steeds enorm en werd ik echt gek van de stilte overal maar daar kwam gelukkig de volgende dag verandering in.

Want nadat ik met Kati een nieuwe telefoon had gekocht (de oude heb ik opgegeven) en had geluncht en ’s avonds Lowlands zat terug te kijken arriveerde er ineens 2 Iranese meisjes in mijn huis. Ze hadden een enorm lange reis gehad en waren niet echt heel blij, maar dat veranderde toen ik ze even later stroopwafels gaf, die vonden ze heerlijk. We hebben heel gezellig zitten praten en eten (een soort pannenkoekjes met saus) en ze waren erg onder de indruk van Nederland en hebben veel over Iran verteld. Ze hadden enorm veel vragen over alles hier en hadden besloten dat ik expert was, dus mijn antwoord is tegenwoordig standaard:’You should ask the Finnish people’.

Gister weer afgesproken met Violetta en geluncht op de universiteit en vervolgens even een kleine tour door de bieb gedaan. Ik werd zo agressief aangekeken door de mensen die daar zaten te studeren omdat ik blijkbaar teveel geluid maak met rondlopen dat ik maar weer snel weg ben gegaan. Ik besloot om boodschappen te gaan doen bij de Lidl want die was ‘’ in de buurt’. Naast dat ik zeer gelukkig werd van eindelijk weer soort van betaalbare boodschappen vond ik ook, jawel, stroopwafels. Ook zijn er opschriften in een taal waar je wel iets van kan volgen, zodat je ook weet wat je koopt (zeer prettig om niet met je Finse woordenboekje door de supermarkt te lopen, de Finnen vinden me superraar volgens mij). En toen ik gelukkig de winkel uitstapte en dacht ‘de weg die vind ik wel’ bleek dat toch niet zo te zijn. Na een uur gefietst te hebben toch eindelijk thuis gekomen, ik word nog eens sportief joh. ’s Avonds weer met de Iranese meisjes thee gedronken en superveel eten geproefd (ik begrijp ineens het formaat van hun koffers). Pistachenootjes en allerlei gekke gedroogde vruchtjes, superlekker. Toen ik ze Fruitella, Fudge en stroopwafels aanbod vroegen ze heel voorzichtig of Nederlanders alleen maar snoep eten, maar toen ik uitlegde dat ik het van mijn oma had gekregen begrepen ze het onmiddellijk. Sommige dingen zijn universeel. Ook mijn Farsi gaat met sprongen vooruit, net als hun Nederlands. Kortom, een geslaagde avond.

Vandaag heb ik zeer weinig uitgevoerd, maar toen ik om half 3 de gordijnen maar eens open deed en zon zag wist ik wat ik ging doen. Violetta had mij verteld dat het weer ineens omslaat en dit de laatste dagen zijn waarin je nog buiten kan zwemmen. Dus ik op de fiets naar een meer (het was echt enorm, het voelde als een zee aan) waar het toch wel vrij hard bleek te waaien en vrij koud was. Maar diehard als ik ben heb ik heel snel even gezwommen en toen me heel snel weer aangekleed (en natuurlijk stond ik daarbij in een mierennest, je moet wel jezelf blijven he). Toen weer al die heuvels op (ik kan niet wachten tot er sneeuw ligt) en naar de warme douche. Na het eten was het vrouwenuur in de sauna hier beneden, dus ik heb heerlijk in mijn eentje in de sauna gelegen (ja erg populair was het blijkbaar niet, maargoed het is ook nog geen winter). Nu ga ik weer even verder met mijn Fins bijspijkeren, want daar komt nog vrij weinig van. Ik ben nu overgestapt op mijn overhoorprogramma van de middelbare school, misschien dat ik het dan nog eens leer. Gelukkig heb ik nog zat tijd dus komt vast goed.

Ik vermaak me uitstekend hier, het wordt steeds gezellig en ik merk dat ik al best wel gesetteld ben. Ik zie de andere buitenlandse studenten veel meer panieken en verdwaast rondrennen en Kati zei al tegen me dat ik ‘very organized’ ben (jaja, die ga ik zeker onthouden). Het enige jammere is het weer (regen en wind) maargoed, we moeten iets houden om over te klagen he..

Tot snel weer!

Liefs,

Diede