Bruiloft, Borsato en Business Management
Blijf op de hoogte en volg Diede
24 September 2017 | Botswana, Selebi-Phikwe
Hallo allemaal,
Er is alweer een week voorbij, dus weer tijd voor een nieuwe blog.
Inmiddels ben ik al over de helft van mijn tijd in Phikwe, dus dat gaat behoorlijk snel. Tijd om de balans om te maken dus.
In mijn eerste blog zei ik dat ik er vooral naar uitkeek om even weg te zijn uit de drukke, prestatiegerichte sfeer die er vaak is in Nederland. En rustig is het hier zeker. De permanente “als het vandaag niet lukt dan morgen wel” sfeer is heel relaxed en frustrerend tegelijkertijd. Er zijn geen hoge verwachtingen waaraan je moet voldoen, maar wel wordt er een enorme mate van flexibiliteit van je verwacht in alles. Je weet nooit van tevoren wat je precies gaat doen, of er eten is en hoe laat en of de afspraak die je hebt door zal gaan. Daardoor is plannen vrijwel onmogelijk en leef ik voor het eerst sinds groep 8 zonder agenda en to do lijstjes. Ik merk dat ik me makkelijk aanpas aan het tempo en de werkwijze hier (mijn “we zien het wel” instelling brengt me heel ver hier). Ook heb ik een stabiele en gezonde leefstijl (zonder wekker om 6 uur wakker, 2 stuks fruit per dag, geen alcohol en netjes 8 uur per nacht slapen) zonder veel activiteiten buiten het werk waar ik nog heen moet (of kan überhaupt).
Dat is dan misschien ook gelijk weer iets wat het ingewikkeld maakt, er gebeurd niet veel in deze “stad” (het is meer een groot uitgestrekt dorp). Soms voel ik me ’s avonds enigszins opgesloten (al bouwt mijn host nu een overdekking buiten, waardoor we met mooi weer toch buiten kunnen eten, jeej) want spontane plannen zitten er niet echt in. Waar we overdag voldoende bezig gehouden worden en overal meegenomen worden op het project, zitten we ’s avonds gewoon vooral veel thuis. En aangezien het niet verantwoord is om als 2 blanken ’s avonds alleen weg te gaan, vergt alles een planning (wat in combinatie met Botswanen dus vaak niet werkt). Gelukkig trekken we er nu in het weekend wel iets meer op uit en zien we nog eens wat, want thuis zitten gaat uiteindelijk ook wel een beetje vervelen.
Verder leef ik hier niet helemaal zonder verwachtingen, want als blanke hebben de mensen hier een heel duidelijk beeld van je. Je bent rijk en intelligent en vind het vooral heel leuk om iedereen te ontmoeten. De aandachtshoer in mij wordt flink gevoed hier, maar desondanks mis ik het heel erg om gewoon anoniem over straat te kunnen zonder nageroepen en geadoreerd te worden. Of constant gezellig en leuk te moeten doen tegen iedereen. Ik ben daardoor ook vrij terughoudend in hechter worden met mensen, je weet vaak niet of ze je echt aardig vinden of ze je interessant vinden omdat je blank bent. Ook zijn ze als je aardig bent onmiddellijk heel intens qua contact, waardoor ze je na 3 uur al missen, waar ik persoonlijk ook niet zo goed tegen kan.
Ik mis dus vooral de vrijheid van Nederland, waar ik (vrijwel) anoniem kan doen en laten wat ik wil en waar ik ervanuit kan gaan dat mensen die aardig tegen me doen dat meestal ook zo bedoelen. Ook mis ik in het werk mensen die kritisch zijn (dat had ik echt niet verwacht, haha) want het is weinig motiverend als men alles altijd prima vindt. En ik mis kaas, want dat snappen ze hier echt niet.
Kortom, het is heel dubbel. Het is een enorm bijzondere ervaring met ontzettend lieve mensen die ons perse alles van onze cultuur willen laten zien. Dat is soms heel vermoeiend, vooral omdat je altijd de hele dag leuk en gezellig moet zijn, maar vooral heel erg leuk. Zij zijn heel blij met ons en ik met hen. Ik merk dat ik het leven in Nederland toch ook heel erg waardeer en soms ook gewoon echt mis (sorry voor deze reizigerscliché maar het is waar) en veel behoefte heb om nog op de hoogte te blijven van iedereen daar. Maar dat vind ik oké. Het gaan in elk geval geen enkel probleem zijn om de komende maanden nog te genieten van (bijna) alles hier, maar ook niet om eind november weer fijn terug te zijn thuis.
Maar zover is het nog lang niet, voorlopig heb ik weer genoeg meegemaakt hier. Zo heb ik een van de laatste Botswaanse gerechten die ik nog niet kende leren koken (hoe ik rupsen moet frituren hoef ik geloof ik niet te weten, haha) dus ben ik helemaal geïntegreerd. Gelukkig koken we ook regelmatig westers waardoor het ook relatief afwisselend is. Vandaag hebben we (de host was niet thuis, dus dan dansen de meisjes op tafel) in het centrum pizza gegeten en ik was intens gelukkig voor een luttele 5 euro per persoon (inclusief drankje). Ook hebben we watermeloen gekocht dus mijn culinaire wensen zijn weer vervuld.
Qua project was de onderwijskundige in mij enorm in mijn nopjes deze week. De eerste groep Business Management was bijna klaar en moest dus een examen afleggen. De resultaten waren echter dramatisch. Aangezien het onderwijs hier nogal behaviouristisch is (voor de leken, de docent praat de leerling luistert en er is bijzonder weinig interactie) kon men zonder problemen definities of kenmerken letterlijk opschrijven, maar zodra je ze vroeg om te berekenen hoeveel ze hadden verdiend op een dag, faalden ze vrijwel allemaal. De cursus duurde echter al 2 weken langer dan beloofd en met een herexamen was geen rekening gehouden. Wij hebben de rest overtuigd dat je ze echt geen certificaat mocht geven omdat deze anders niks waard gaat zijn, maar er moest dus wel een alternatief komen. Dus daarvoor moest een plan gemaakt worden. Samen met Karlien, die als Subject Matter Expert op dit gebied (zij studeert economie) precies wist wat nou echt belangrijk was om te weten en wat niet, was dit een hele fijne bezigheid. Conclusie: een lijst oefeningen en een herexamen die enkel de berekeningen bevraagd, waarbij men geprezen gaat worden voor hun goede kennis van de theorie. Eind goed al goed. Daarnaast gingen we mee met de TB screening met een van de field officers en waren er afgelopen donderdag ruim 500(!) kinderen op het centre om alvast Indepence day te vieren (dat is volgende week). Er was een springkussen en ze kregen niet 1 maar 2 snacks, dus iedereen was zeer gelukkig (en het geluidsniveau was ongekend).
Verder zijn we, al zeg ik het zelf, behoorlijk goed bezig met sporten. We hebben deze week 3x in de gang staan zweten en hupsen en Karlien zorgt als een ware personal trainer ervoor dat er geen enkele spiergroep wordt overgeslagen (ik zeg nooit meer dat de training wel meevalt, want dat heb ik geweten vandaag, haha). Ik heb ook ontdekt dat Belgen blijkbaar ook naar Borsato luisteren. “Ik leef niet meer voor jou” is een prima squat nummer kan ik je melden. Als de project leader zijn plan om aerobics te starten echt gaat doorzetten (dat blijft hier altijd spannend), kom ik mega sportief terug.
In de categorie, dingen waarvan je niet weet dat ze op je bucketlist staan maar ze staan er wel, gingen we gisteren onuitgenodigd langs bij een bruiloft. We hoefden geen cadeau mee, want we waren toch niet uitgenodigd?! (tegen deze logica kon ik echt niet op). Het bleek echter heel normaal te zijn om dat te doen hier, maar desondanks voelden wij ons ongemakkelijk. Nadat ik eerst nog terug was gestuurd omdat mijn jurk toch een millimeter van mijn knieën liet zien (“Are you wearing that?” met een blik alsof ik in mijn bikini liep) gingen we op weg. In een mooi en groen!! (dat is nogal bijzonder hier) park stond een grote overdekking met rieten dak waar zich ruim 300 mensen bevonden. Het bleek vooral een zien en gezien worden feestje, en wij verdenken ons er vooral van dat onze host er daarom zo graag heen wilde. De politie chef en zijn aanstaande hebben bijzonder weinig gelachen en de speeches waren vooral gericht op iedereen voorstellen. We zaten hutje mutje aan een tafel naast de bruidsmeisjes (mijn host kent geen gêne) en moesten perse het stel gaan feliciteren. Waar wij verwachten dat ze boos zouden zijn en ons weg zouden sturen, hebben ze ons uitgebreid bedankt en gevraagd of ze ons wel op de foto hadden gezet om aan onze familie te laten zien. Van de ceremonie heb ik verder niet veel gezien aangezien er ongeveer 30 mensen voor stonden om foto’s te maken. Het duurde vooral dus erg lang en ik vond het weinig persoonlijk (al verstond ik natuurlijk niet wat ze zeiden). Wat wel grappig was is dat iedereen moest dansen, van de getuigen tot de ouders van de bruid en bruidegom, tot de ambtenaar van de burgerlijke stand. De meeste mensen waren (zoals het stereotype bevestigd) behoorlijk soepel in de heupjes. Alleen het bruidspaar danste als 2 bruggers op hun eerste schoolfeest, wat ik gek vond aangezien zij van alle mensen toch wel hadden kunnen verwachten dat ze moesten dansen. Verder zette men zonder problemen 4 stemmige liedjes in (de algehele muzikale kwaliteiten van mensen hier zijn vele malen hoger dan in NL) en was halverwege de halve bruiloft aan het dansen. Wij zijn maar blijven zitten (ondanks het aanbod van een dronken vrouw om ons te leren dansen) omdat gewoon het feit dat we bestaan ons al meer in de spotlight zet dan we willen (en ik dus niet anoniem mijn gebrekkige danskunsten kan uiten).
Toen ik al bijna de tafeldecoratie had opgegeven kregen we ook eten, maar niet voordat we bestek van de andere tafels moesten jatten (ze zien er zo lief uit die Botswanen, maar ondertussen jatten ze je vork waar je bij staat). Na afloop hebben we nog een heuvel bezocht met een uitzicht op de stad. Zowel de berg als het uitzicht waren minder spectaculair dan onze host ons deed geloven, maar het was een fijne en avontuurlijke (laten we zeggen dat ze al een behoorlijke tijd geen gedroogd gras hadden weggehaald) onderneming.
Bij thuiskomst hebben we ons voetbal team “No Matata” aangemoedigd, die opnieuw wonnen (dus onze hooligan buurvrouw was blij). Deze naam betekend precies wat je denkt en men was onder de indruk van mijn Setswana skills (de Lion King kennen ze hier duidelijk niet, haha). De buurkinderen die ook aan het kijken waren vonden ons fijne speelkameraadjes, van 30 soorten handjesklap tot aan je haar zitten tot ze in je lucht gooien, ze vinden alles fantastisch. Ik zal volgende week ze eens op de foto zetten, want ik kan als blanke in Afrika toch niet terugkomen zonder foto met schattige negertjes? (sorry, kinderen met een dark complexion).
Het komende weekend is het dus President’s day (onafhankelijkheidsdag), dus gaan we op bezoek bij de moeder van onze host (die volgens mij stokoud is voor Botswaanse begrippen) in ander klein dorpje. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat zijn.
Maar voordat ik deze blog weer afsluit, Botswana voor beginners!
- De Botswanen hebben een fantastische oplossing voor een algemeen probleem. Ken je dat gevoel bij lange ceremonies dat je uiteindelijk niet meer weet hoeveel je moet klappen (of gewoon geen zin meer)? Ze introduceren hier het 3,2,1 klapje. Je klapt achter elkaar 3,2 en 1 keer (vooral schoolkinderen kunnen dit angstaanjagend synchroon) waardoor je precies weet hoeveel en hoe lang je moet klappen. Ik wil dit ook in Nederland. Mocht je dan nog uitbundiger willen zijn, kun je altijd nog oeloeloeloe joelen of gewoon juichen.
- Homoseksualiteit komt ook in Botswana voor maar het zijn er niet veel. Het wordt niet echt geaccepteerd, maar wel enigszins gedoogd (aldus 1 meisje op het project) (Karlien was trouwens dapper genoeg om hier over te beginnen, ik durfde het niet aan). Ik vraag me af of andere hier ook zo over denken aangezien je de gevangenisstraf kan krijgen ervoor. Ik heb daarom nog nooit een man kunnen afwijzen met dat ik op vrouwen val, wat toch altijd een fijne back up optie in Nederland is.
- Botswanen zijn vrijwel allemaal behoorlijk dik. Dik zijn geeft status en het is een compliment als mensen je dik noemen (al die complimenten naar mij de laatste tijd waren dus heel vriendelijk bedoeld, haha). Men is ook behoorlijk weinig bezig met een gezonde leefstijl en ontbijt rustig met frietjes en oliebol (ja ze eten die uitsluitend met hartige dingen, gekke mensen).
- Tijdens een examen mag je prima een gsm gebruiken om je vragen uit te rekenen of even bellen als het belangrijk is. Je mag daarentegen absoluut niet bewegen (ik had nooit iets gehaald daar) en praten doe je alleen als de surveillant niet kijkt (het blijven soms grote baby’s die Botswanen).
- Alle ambtenaren dragen op vrijdag de nationale kleur blauw. Dit weet ik omdat ik mijn host vroeg of hij mensen kende die traditionele jurkjes konden maken. Taal blijft een ingewikkeld ding (Het antwoord was trouwens ja, dus binnenkort gaan we dat regelen zodat ik een echte echte Afrikaan wordt).
- De neef van de president schijnt een halve Nederlander te zijn. Of Pool. Europees in elk geval (aldus mijn host).
- Als je als 21 jarige man het moeilijk hebt met het feit dat 2 Europeanen je hebben verteld dat je klas onvoldoende weet over Business Management, stuur je gewoon je moeder om te checken hoe het zit. Moederskindjes zijn hier de normaalste zaak van de wereld.
- Ik kreeg deze week 2 maal een krantenbericht toegestuurd die vertelde dat er 9 Botswaanse olifanten waren geëlektrocuteerd door een omgevallen elektriciteitsmast. Het Botswaanse journaal vond het daarentegen niet nieuwswaardig (want er is geen president aanwezig die dingen uitdeelt).
- het BBC Word Nieuws (het tv kastje is uitgebreid, hurray) laat altijd uitsluitend het weerbericht van de omgeving van India zien, terwijl er wel constant “Focus on Africa” uitzendingen zijn. Wie het begrijpt mag het zeggen.
- Mensen met mentale problemen hebben volgens de meeste mensen last van kwade geesten , vertelde iemand op het project terwijl hij aan het appen was (de tegenstellingen hier blijven hilarisch). Gelukkig denkt niet iedereen zo en wordt er steeds meer aandacht aan besteed dat deze mensen ook gewoon mensen zijn. Veel mensen doen er namelijk niks mee daardoor.
- Ze doen hier nog uitgebreid aan bruidsschatten, met een waarde tussen de 1000 en 2000 euro. Dit kan in de vorm van kleding voor de familie en het geven van vee, maar tegenwoordig wordt geld ook wel geaccepteerd (maar je moet niet denken dat we mensen kopen moest ik van mijn host zeggen). 8 koeien (waarvan 2 dooie) is nog een heel normaal bod.
Oké dat was hem weer, tot snel weer!
Liefs,
Diede
Er is alweer een week voorbij, dus weer tijd voor een nieuwe blog.
Inmiddels ben ik al over de helft van mijn tijd in Phikwe, dus dat gaat behoorlijk snel. Tijd om de balans om te maken dus.
In mijn eerste blog zei ik dat ik er vooral naar uitkeek om even weg te zijn uit de drukke, prestatiegerichte sfeer die er vaak is in Nederland. En rustig is het hier zeker. De permanente “als het vandaag niet lukt dan morgen wel” sfeer is heel relaxed en frustrerend tegelijkertijd. Er zijn geen hoge verwachtingen waaraan je moet voldoen, maar wel wordt er een enorme mate van flexibiliteit van je verwacht in alles. Je weet nooit van tevoren wat je precies gaat doen, of er eten is en hoe laat en of de afspraak die je hebt door zal gaan. Daardoor is plannen vrijwel onmogelijk en leef ik voor het eerst sinds groep 8 zonder agenda en to do lijstjes. Ik merk dat ik me makkelijk aanpas aan het tempo en de werkwijze hier (mijn “we zien het wel” instelling brengt me heel ver hier). Ook heb ik een stabiele en gezonde leefstijl (zonder wekker om 6 uur wakker, 2 stuks fruit per dag, geen alcohol en netjes 8 uur per nacht slapen) zonder veel activiteiten buiten het werk waar ik nog heen moet (of kan überhaupt).
Dat is dan misschien ook gelijk weer iets wat het ingewikkeld maakt, er gebeurd niet veel in deze “stad” (het is meer een groot uitgestrekt dorp). Soms voel ik me ’s avonds enigszins opgesloten (al bouwt mijn host nu een overdekking buiten, waardoor we met mooi weer toch buiten kunnen eten, jeej) want spontane plannen zitten er niet echt in. Waar we overdag voldoende bezig gehouden worden en overal meegenomen worden op het project, zitten we ’s avonds gewoon vooral veel thuis. En aangezien het niet verantwoord is om als 2 blanken ’s avonds alleen weg te gaan, vergt alles een planning (wat in combinatie met Botswanen dus vaak niet werkt). Gelukkig trekken we er nu in het weekend wel iets meer op uit en zien we nog eens wat, want thuis zitten gaat uiteindelijk ook wel een beetje vervelen.
Verder leef ik hier niet helemaal zonder verwachtingen, want als blanke hebben de mensen hier een heel duidelijk beeld van je. Je bent rijk en intelligent en vind het vooral heel leuk om iedereen te ontmoeten. De aandachtshoer in mij wordt flink gevoed hier, maar desondanks mis ik het heel erg om gewoon anoniem over straat te kunnen zonder nageroepen en geadoreerd te worden. Of constant gezellig en leuk te moeten doen tegen iedereen. Ik ben daardoor ook vrij terughoudend in hechter worden met mensen, je weet vaak niet of ze je echt aardig vinden of ze je interessant vinden omdat je blank bent. Ook zijn ze als je aardig bent onmiddellijk heel intens qua contact, waardoor ze je na 3 uur al missen, waar ik persoonlijk ook niet zo goed tegen kan.
Ik mis dus vooral de vrijheid van Nederland, waar ik (vrijwel) anoniem kan doen en laten wat ik wil en waar ik ervanuit kan gaan dat mensen die aardig tegen me doen dat meestal ook zo bedoelen. Ook mis ik in het werk mensen die kritisch zijn (dat had ik echt niet verwacht, haha) want het is weinig motiverend als men alles altijd prima vindt. En ik mis kaas, want dat snappen ze hier echt niet.
Kortom, het is heel dubbel. Het is een enorm bijzondere ervaring met ontzettend lieve mensen die ons perse alles van onze cultuur willen laten zien. Dat is soms heel vermoeiend, vooral omdat je altijd de hele dag leuk en gezellig moet zijn, maar vooral heel erg leuk. Zij zijn heel blij met ons en ik met hen. Ik merk dat ik het leven in Nederland toch ook heel erg waardeer en soms ook gewoon echt mis (sorry voor deze reizigerscliché maar het is waar) en veel behoefte heb om nog op de hoogte te blijven van iedereen daar. Maar dat vind ik oké. Het gaan in elk geval geen enkel probleem zijn om de komende maanden nog te genieten van (bijna) alles hier, maar ook niet om eind november weer fijn terug te zijn thuis.
Maar zover is het nog lang niet, voorlopig heb ik weer genoeg meegemaakt hier. Zo heb ik een van de laatste Botswaanse gerechten die ik nog niet kende leren koken (hoe ik rupsen moet frituren hoef ik geloof ik niet te weten, haha) dus ben ik helemaal geïntegreerd. Gelukkig koken we ook regelmatig westers waardoor het ook relatief afwisselend is. Vandaag hebben we (de host was niet thuis, dus dan dansen de meisjes op tafel) in het centrum pizza gegeten en ik was intens gelukkig voor een luttele 5 euro per persoon (inclusief drankje). Ook hebben we watermeloen gekocht dus mijn culinaire wensen zijn weer vervuld.
Qua project was de onderwijskundige in mij enorm in mijn nopjes deze week. De eerste groep Business Management was bijna klaar en moest dus een examen afleggen. De resultaten waren echter dramatisch. Aangezien het onderwijs hier nogal behaviouristisch is (voor de leken, de docent praat de leerling luistert en er is bijzonder weinig interactie) kon men zonder problemen definities of kenmerken letterlijk opschrijven, maar zodra je ze vroeg om te berekenen hoeveel ze hadden verdiend op een dag, faalden ze vrijwel allemaal. De cursus duurde echter al 2 weken langer dan beloofd en met een herexamen was geen rekening gehouden. Wij hebben de rest overtuigd dat je ze echt geen certificaat mocht geven omdat deze anders niks waard gaat zijn, maar er moest dus wel een alternatief komen. Dus daarvoor moest een plan gemaakt worden. Samen met Karlien, die als Subject Matter Expert op dit gebied (zij studeert economie) precies wist wat nou echt belangrijk was om te weten en wat niet, was dit een hele fijne bezigheid. Conclusie: een lijst oefeningen en een herexamen die enkel de berekeningen bevraagd, waarbij men geprezen gaat worden voor hun goede kennis van de theorie. Eind goed al goed. Daarnaast gingen we mee met de TB screening met een van de field officers en waren er afgelopen donderdag ruim 500(!) kinderen op het centre om alvast Indepence day te vieren (dat is volgende week). Er was een springkussen en ze kregen niet 1 maar 2 snacks, dus iedereen was zeer gelukkig (en het geluidsniveau was ongekend).
Verder zijn we, al zeg ik het zelf, behoorlijk goed bezig met sporten. We hebben deze week 3x in de gang staan zweten en hupsen en Karlien zorgt als een ware personal trainer ervoor dat er geen enkele spiergroep wordt overgeslagen (ik zeg nooit meer dat de training wel meevalt, want dat heb ik geweten vandaag, haha). Ik heb ook ontdekt dat Belgen blijkbaar ook naar Borsato luisteren. “Ik leef niet meer voor jou” is een prima squat nummer kan ik je melden. Als de project leader zijn plan om aerobics te starten echt gaat doorzetten (dat blijft hier altijd spannend), kom ik mega sportief terug.
In de categorie, dingen waarvan je niet weet dat ze op je bucketlist staan maar ze staan er wel, gingen we gisteren onuitgenodigd langs bij een bruiloft. We hoefden geen cadeau mee, want we waren toch niet uitgenodigd?! (tegen deze logica kon ik echt niet op). Het bleek echter heel normaal te zijn om dat te doen hier, maar desondanks voelden wij ons ongemakkelijk. Nadat ik eerst nog terug was gestuurd omdat mijn jurk toch een millimeter van mijn knieën liet zien (“Are you wearing that?” met een blik alsof ik in mijn bikini liep) gingen we op weg. In een mooi en groen!! (dat is nogal bijzonder hier) park stond een grote overdekking met rieten dak waar zich ruim 300 mensen bevonden. Het bleek vooral een zien en gezien worden feestje, en wij verdenken ons er vooral van dat onze host er daarom zo graag heen wilde. De politie chef en zijn aanstaande hebben bijzonder weinig gelachen en de speeches waren vooral gericht op iedereen voorstellen. We zaten hutje mutje aan een tafel naast de bruidsmeisjes (mijn host kent geen gêne) en moesten perse het stel gaan feliciteren. Waar wij verwachten dat ze boos zouden zijn en ons weg zouden sturen, hebben ze ons uitgebreid bedankt en gevraagd of ze ons wel op de foto hadden gezet om aan onze familie te laten zien. Van de ceremonie heb ik verder niet veel gezien aangezien er ongeveer 30 mensen voor stonden om foto’s te maken. Het duurde vooral dus erg lang en ik vond het weinig persoonlijk (al verstond ik natuurlijk niet wat ze zeiden). Wat wel grappig was is dat iedereen moest dansen, van de getuigen tot de ouders van de bruid en bruidegom, tot de ambtenaar van de burgerlijke stand. De meeste mensen waren (zoals het stereotype bevestigd) behoorlijk soepel in de heupjes. Alleen het bruidspaar danste als 2 bruggers op hun eerste schoolfeest, wat ik gek vond aangezien zij van alle mensen toch wel hadden kunnen verwachten dat ze moesten dansen. Verder zette men zonder problemen 4 stemmige liedjes in (de algehele muzikale kwaliteiten van mensen hier zijn vele malen hoger dan in NL) en was halverwege de halve bruiloft aan het dansen. Wij zijn maar blijven zitten (ondanks het aanbod van een dronken vrouw om ons te leren dansen) omdat gewoon het feit dat we bestaan ons al meer in de spotlight zet dan we willen (en ik dus niet anoniem mijn gebrekkige danskunsten kan uiten).
Toen ik al bijna de tafeldecoratie had opgegeven kregen we ook eten, maar niet voordat we bestek van de andere tafels moesten jatten (ze zien er zo lief uit die Botswanen, maar ondertussen jatten ze je vork waar je bij staat). Na afloop hebben we nog een heuvel bezocht met een uitzicht op de stad. Zowel de berg als het uitzicht waren minder spectaculair dan onze host ons deed geloven, maar het was een fijne en avontuurlijke (laten we zeggen dat ze al een behoorlijke tijd geen gedroogd gras hadden weggehaald) onderneming.
Bij thuiskomst hebben we ons voetbal team “No Matata” aangemoedigd, die opnieuw wonnen (dus onze hooligan buurvrouw was blij). Deze naam betekend precies wat je denkt en men was onder de indruk van mijn Setswana skills (de Lion King kennen ze hier duidelijk niet, haha). De buurkinderen die ook aan het kijken waren vonden ons fijne speelkameraadjes, van 30 soorten handjesklap tot aan je haar zitten tot ze in je lucht gooien, ze vinden alles fantastisch. Ik zal volgende week ze eens op de foto zetten, want ik kan als blanke in Afrika toch niet terugkomen zonder foto met schattige negertjes? (sorry, kinderen met een dark complexion).
Het komende weekend is het dus President’s day (onafhankelijkheidsdag), dus gaan we op bezoek bij de moeder van onze host (die volgens mij stokoud is voor Botswaanse begrippen) in ander klein dorpje. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat zijn.
Maar voordat ik deze blog weer afsluit, Botswana voor beginners!
- De Botswanen hebben een fantastische oplossing voor een algemeen probleem. Ken je dat gevoel bij lange ceremonies dat je uiteindelijk niet meer weet hoeveel je moet klappen (of gewoon geen zin meer)? Ze introduceren hier het 3,2,1 klapje. Je klapt achter elkaar 3,2 en 1 keer (vooral schoolkinderen kunnen dit angstaanjagend synchroon) waardoor je precies weet hoeveel en hoe lang je moet klappen. Ik wil dit ook in Nederland. Mocht je dan nog uitbundiger willen zijn, kun je altijd nog oeloeloeloe joelen of gewoon juichen.
- Homoseksualiteit komt ook in Botswana voor maar het zijn er niet veel. Het wordt niet echt geaccepteerd, maar wel enigszins gedoogd (aldus 1 meisje op het project) (Karlien was trouwens dapper genoeg om hier over te beginnen, ik durfde het niet aan). Ik vraag me af of andere hier ook zo over denken aangezien je de gevangenisstraf kan krijgen ervoor. Ik heb daarom nog nooit een man kunnen afwijzen met dat ik op vrouwen val, wat toch altijd een fijne back up optie in Nederland is.
- Botswanen zijn vrijwel allemaal behoorlijk dik. Dik zijn geeft status en het is een compliment als mensen je dik noemen (al die complimenten naar mij de laatste tijd waren dus heel vriendelijk bedoeld, haha). Men is ook behoorlijk weinig bezig met een gezonde leefstijl en ontbijt rustig met frietjes en oliebol (ja ze eten die uitsluitend met hartige dingen, gekke mensen).
- Tijdens een examen mag je prima een gsm gebruiken om je vragen uit te rekenen of even bellen als het belangrijk is. Je mag daarentegen absoluut niet bewegen (ik had nooit iets gehaald daar) en praten doe je alleen als de surveillant niet kijkt (het blijven soms grote baby’s die Botswanen).
- Alle ambtenaren dragen op vrijdag de nationale kleur blauw. Dit weet ik omdat ik mijn host vroeg of hij mensen kende die traditionele jurkjes konden maken. Taal blijft een ingewikkeld ding (Het antwoord was trouwens ja, dus binnenkort gaan we dat regelen zodat ik een echte echte Afrikaan wordt).
- De neef van de president schijnt een halve Nederlander te zijn. Of Pool. Europees in elk geval (aldus mijn host).
- Als je als 21 jarige man het moeilijk hebt met het feit dat 2 Europeanen je hebben verteld dat je klas onvoldoende weet over Business Management, stuur je gewoon je moeder om te checken hoe het zit. Moederskindjes zijn hier de normaalste zaak van de wereld.
- Ik kreeg deze week 2 maal een krantenbericht toegestuurd die vertelde dat er 9 Botswaanse olifanten waren geëlektrocuteerd door een omgevallen elektriciteitsmast. Het Botswaanse journaal vond het daarentegen niet nieuwswaardig (want er is geen president aanwezig die dingen uitdeelt).
- het BBC Word Nieuws (het tv kastje is uitgebreid, hurray) laat altijd uitsluitend het weerbericht van de omgeving van India zien, terwijl er wel constant “Focus on Africa” uitzendingen zijn. Wie het begrijpt mag het zeggen.
- Mensen met mentale problemen hebben volgens de meeste mensen last van kwade geesten , vertelde iemand op het project terwijl hij aan het appen was (de tegenstellingen hier blijven hilarisch). Gelukkig denkt niet iedereen zo en wordt er steeds meer aandacht aan besteed dat deze mensen ook gewoon mensen zijn. Veel mensen doen er namelijk niks mee daardoor.
- Ze doen hier nog uitgebreid aan bruidsschatten, met een waarde tussen de 1000 en 2000 euro. Dit kan in de vorm van kleding voor de familie en het geven van vee, maar tegenwoordig wordt geld ook wel geaccepteerd (maar je moet niet denken dat we mensen kopen moest ik van mijn host zeggen). 8 koeien (waarvan 2 dooie) is nog een heel normaal bod.
Oké dat was hem weer, tot snel weer!
Liefs,
Diede
