Pula, pula en nog eens pula!
Blijf op de hoogte en volg Diede
08 Oktober 2017 | Botswana, Selebi-Phikwe
Hallo allemaal,
Was ik weer! Bedankt allemaal dat jullie zo goed hebben gereageerd op mijn oproep om regen deze kant op te sturen. De hoeveelheid was een beetje overdreven (die rivier voor mijn huis was niet persé nodig) en hagelstenen ter grootte van knikkers had ook niet gehoeven. Verder klaag ik niet hoor, want het was heerlijk fris en de planten waren blij. Helaas was het van harte duur want vandaag is het alweer 32 graden.
Ik had verwacht, aangezien het woord voor regen en geld hetzelfde is (=pula) en men dat altijd roept bij iets goeds, dat als er regen zou vallen mensen juichend hun huis uit zouden komen en zouden dansen in de regen. Dat bleek niet waar. Ik heb vooral erg veel mensen horen klagen dat het koud was. Toen wij, na 1.5 uur gewacht te hebben op vrijdagochtend tot de regen naar een acceptabel level was verminderd, op weg gingen naar het project was het dan ook uitgestorven op straat (en dat is nogal bijzonder, haha). We waren, 1,5 uur te laat dus, als eerste aanwezig, samen met de project leader. De andere 15 mensen die er moesten zijn vonden de regen een prima excuus om weg te blijven.
Verder was de week niet bijzonder spannend. Na onze vrije dag op maandag, waar we vrijwel niks gedaan hebben (behalve “even” een rondje lopen en daardoor 1000 buren gedag moeten zeggen..) was het vanaf dinsdag weer een vertrouwde chaos op het project. Behalve dat het internet weer werkt (ja echt, ik geloofde het ook eerst niet), kwamen er namelijk mensen langs om te controleren of alle getallen (van alle op TB gescreende mensen) wel klopte. De paniek verraadde al een beetje het antwoord op die vraag, het klopte ongeveer net zo goed als ik kan tekenen of schoonzwemmen, voor geen meter dus. Of alle Botswanen hebben heftige dyscalculie, of ze leren hier op school dat 15+10= 65 is óf ze zijn gewoon heel erg laks met hun deadlines en verzinnen er af en toe een paar getallen bij. Ik zet zelf mijn geld in op het laatste. Wij kregen de fijne taak om alle mappen te controleren en bij niet kloppende getallen passief agressieve post-its te schrijven en die ertussen de plakken. De criticus in mij was erg in zijn nopjes.
Verder konden we met dank aan het internet een beetje culturele uitwisseling doen door foto’s van onze steden te Googelen (vooral de fietsenstalling in Utrecht vond men interessant) en mochten we op zoek naar alle rapporten van het afgelopen jaar, die ergens op de computer van de projectleaders te vinden waren. Dit klinkt vrij makkelijk, maar is een drama met de aanblik van een gemiddeld bureaublad van een Afrikaanse computer. Ze houden er heel erg van om verschillende versies dezelfde naam te geven (HET LIEFSTE IN CAPSLOCK), die dan vaak ook nog eens mega nietszeggend is. Het concept mapjes maken vinden ze ook moeilijk, dus het was een soort braaksel aan data waaruit wij de stukjes mochten vissen (sorry voor deze metafoor). Bottomline: als ik opruimdrang krijg dan weet je dat het erg is. 1.5 uur, 3 verschillende computers en een mailbox later hebben we, waarschijnlijk hopelijk, de goede bestanden gevonden. Mission accomplished.
Ook werden we, totaal onverwachts en onvoorbereid, voor een ongeduldige Business Management klas gezet. De docent was namelijk nog niet terug uit de hoofdstad en de klas zat te wachten. Het boek waren we al een tijdje mee bezig, maar de klas leek niet erg enthousiast over les van 2 blanken. Ze zijn hier nogal passief, dus mijn pogingen tot betrokkenheid van de klas door vragen stellen werd met weinig enthousiasme ontvangen. We hebben dus maar uitgelegd en ze de rest van de les gegeven om het hoofdstuk over te schrijven (er zijn 6 boeken op 25 mensen dus ze moeten alles overschrijven). De dag erna zijn ze niet meer gekomen dus ik hoop maar dat de docent snel terug is.
Daarnaast ben ik elke dag bang dat de veel te zwangere projectleader naast me begint te puffen. Ik overweeg het boek “Baren voor beginners” (bestaat er zoiets?) te lezen, dan ben ik maar voorbereid. Ze heeft a.s. zaterdag een babyshower, dus ik hoop dat ze haar nog even binnen houdt.
Toen we, na onze heftige tocht door de regen, net een uurtje op kantoor waren vrijdag kwam een docent van de school van de bootcamp (en tevens ceremoniemeester). Het bleek dat onze ons vergeten waren uit te nodigen voor de pricegiving, een aangezien er maar 1 project leader was vandaag, die alle field officers hun fouten moest laten verbeteren in de TB screening, werden wij geacht te gaan. En zo zaten we een uur later (de man ging zich nog “even” omkleden) in onze bergschoenen en regenjassen tussen de mannen in pak. Deze pricegiving was wat minder formeel dan de andere, dus dat was wel chill voor ons. De ceremonie leidster maakte en statement dat mensen Engels voor ons moesten praten zodat wij ook iets konden begrijpen, om vervolgens lekker in het Setswana verder te kletsen, ik vond het gek. De ceremonie begon om half 12 (4 uur te laat), want regen en daardoor stroomuitval. Het was daardoor wel relatief efficiënt (je criteria worden wat lager hier), dus om half 4 konden we gaan lunchen. Mijn innerlijke Aletta was blij met vooral heel veel goed presterende meisjes. Ook werden er 3 beauty queens verkozen, die in hun veel te dunne jurkjes mooi mochten zitten wezen. 2 bleken ook prijzen te krijgen voor academische prestaties, wat ik dan weer een beetje lullig vond voor kinderen die niks wonnen. Het was kortom weer een feest van puberale schaamte voor juichende moeders en veel ceremonie en geklap.
Onze host was de afgelopen week druk met zijn project. Het kleine schaduwhuisje voor ons huis is bijna af en heeft zelfs een licht. Verder heeft hij deze week peuter buien. Waar hij eerder zei dat hij geen ei lustte, wil hij ineens ei als we geroosterd brood voor hem hebben gemaakt. De dag ervoor klaagde hij namelijk dat zijn brood niet geroosterd was, terwijl hij dat nooit heeft. Ook wilde hij alleen het brood wat hij zelf gekocht had (en wat exact hetzelfde was dan het brood wat er was en niet in de diepvries lag). Het is een fase toch? Ik hoop maar dat het over gaat want ik begin steeds agressiever te reageren merk ik.
Na ons appelflappensucces was ineens op dinsdag de oven al gemaakt (we hebben hem misschien een klein beetje lekker gemaakt met alle chille gerechten die we nu kunnen maken. Zo hebben we al een ovenschotel gemaakt en staat vanavond lasagne op het menu. We zijn dan ook los gegaan ind e winkel, met een recordbedrag voor boodschappen (wat nog steeds ongeveer de hoeveelheid geld is die ik in 1 week uitgeef in mijn eentje).
Het was nog even spannend of het eten goed zou blijven aangezien de afgelopen dagen de stroom 3x is uitgevallen, waardoor gisteren 10 uur lang. Met 30 graden is dat niet echt relaxed voor je spullen in de koelkast en vriezer. Laten we hopen dat de stroom het nu een tijdje blijft doen.
Kortom, een rustige week. Ben benieuwd wat er komende week weer zal gebeuren! Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, en hou me vooral op de hoogte van wat er in Nederland gebeurd! Ik heb trouwens nog een paar foto’s toegevoegd, die kun je onder foto’s vinden.
Liefs,
Diede
Ps: geen blog zonder Botswana voor beginners. Dus bij deze.
Botswana voor beginners:
- Tafelmanieren bestaan hier niet. Je mag hier alles met je handen eten, boeren (2 dikke politieagenten tegenover me met de pricegiving boerde zo hard dat ik er misselijk van werd..), smakken en met je mond vol praten. Ook zijn de woorden “ please” en “thank you” blijkbaar moeilijk, want het is gebiedende wijs all the way. Het spijt me als ik me niet meer kan gedragen als ik terugkom, maar ik krijg nergens het goede voorbeeld hier.
- Als je iets wilt weten, vraag het nooit aan maar 1 persoon. De ervaring leert namelijk dat antwoorden enorm kunnen verschillen. Zo zegt onze host dat er heel veel Malaria voor komt in ons gebied, terwijl de projectleader zegt dat dat zelden gebeurd. Als middenweg toch maar binnenkort beginnen aan mijn pillen dan.
- Ik dacht dat er behalve de terrorkoe en de rest van de kinderboerderij hier geen exotische dieren waren. Toch blijken er verderop olifanten te zijn en af en toe slangen voor te komen hier. Over die laatste zeiden ze heel hoopvol dat ze “very very dangerous” waren, maar dat ze je in het ziekenhuis wel anti gif kunnen geven. Als je tenminste op tijd bent. Ze weten wel hoe ze je gerust moeten stellen hier.
- Groepsskypen is too much voor de verbinding van Botswana, tenzij je graag uitgelachen wilt worden omdat je stem wordt vervormd en alles vastloopt. Luisteren naar andere mensen die praten zonder te kunnen bemoeien is toch niet helemaal mijn ding (al was het wel leuk om van jullie te horen Karin en Sien).
- Mensen vinden het heel grappig als je zegt dat je niet met een Botswaan wilt trouwen omdat je als eerste vraag “wil je met me trouwen?” niet romantisch vindt. Het probleem is hier niet alleen dat men constant wil trouwen met je, maar ook geen genoegen neemt met nee. Ze gaan dan het ouderwetse argumenten: “zeker omdat ik zwart ben,hè?” erin gooien en ook het argument dat je ze niet kent vinden ze niet zo erg. Het argument dat je pas na de 30e kinderen wilt en wilt trouwen vind men dan wel weer zeer onaantrekkelijk dus dat houden we voorlopig maar even vast dan.
- Blijkbaar kun je Europeanen herkennen in Afrika aan dat ze een hoofdlampje meenemen (aldus mijn host). De bouwvakkers die tot het donker doorwerkte waren blij dat ze ze konden lenen van ons, maar ze hadden ze nog nooit eerder gezien.
- Botswanen hebben bijna allemaal een dirty mind. Toen ik een enigszins dubieus gesprek had over “exercising” kwam een totaal onbekende man het nog even erger maken door te zeggen dat hij me wel wat “exercises” kon leren. Hij was vrij hardnekkig in zijn wil om met 1 van ons te trouwen, toch maar niet gedaan.
- Losse haren zijn een soort antennes voor Botswanen. Het aantal huwelijksaanzoeken, roepende kinderen en starende mensen neemt significant toe als je je haar niet vast draagt. Ze willen ook je haar hebben om er een pruik van te maken, wat ik toch een beetje gek verzoek vind altijd.
- De politie ziet er niet alleen niet bedreigend uit, ze zijn het ook niet. De agenten die er bij de pricegiving waren zouden niet misstaan als tokkie. Ze waren ten eerste dik, waarschijnlijk door de industriële hoeveelheden eten die ze wegwerkten, en nogal aso. Ze boerden, praatte dwars door mensen heen en namen 2 extra bakken eten mee naar huis voordat de laatste persoon had opgeschept. Ik hoop maar dat deze mensen geen boeven hoeven te vangen want zelfs ik, met mijn gebrekkige conditie, zou ze makkelijk eruit rennen.
- Men vind het gek als je graag wilt weten hoe laat iemand komt. De tijdsindicatie tussen half 7 en half 1 op je vrije dag vond ik namelijk niet echt voldoende om te weten of ik uit kon slapen of niet. Toen ik vroeg of hij het niet kon vragen was de conclusie dat hij niet meer kwam. Interessant.
- De stroom valt blijkbaar uit na regen. Gebeurt nooit volgens host, gebeurt altijd volgens projectleader. We zullen het nooit weten tot de volgende grote regenbui.
Was ik weer! Bedankt allemaal dat jullie zo goed hebben gereageerd op mijn oproep om regen deze kant op te sturen. De hoeveelheid was een beetje overdreven (die rivier voor mijn huis was niet persé nodig) en hagelstenen ter grootte van knikkers had ook niet gehoeven. Verder klaag ik niet hoor, want het was heerlijk fris en de planten waren blij. Helaas was het van harte duur want vandaag is het alweer 32 graden.
Ik had verwacht, aangezien het woord voor regen en geld hetzelfde is (=pula) en men dat altijd roept bij iets goeds, dat als er regen zou vallen mensen juichend hun huis uit zouden komen en zouden dansen in de regen. Dat bleek niet waar. Ik heb vooral erg veel mensen horen klagen dat het koud was. Toen wij, na 1.5 uur gewacht te hebben op vrijdagochtend tot de regen naar een acceptabel level was verminderd, op weg gingen naar het project was het dan ook uitgestorven op straat (en dat is nogal bijzonder, haha). We waren, 1,5 uur te laat dus, als eerste aanwezig, samen met de project leader. De andere 15 mensen die er moesten zijn vonden de regen een prima excuus om weg te blijven.
Verder was de week niet bijzonder spannend. Na onze vrije dag op maandag, waar we vrijwel niks gedaan hebben (behalve “even” een rondje lopen en daardoor 1000 buren gedag moeten zeggen..) was het vanaf dinsdag weer een vertrouwde chaos op het project. Behalve dat het internet weer werkt (ja echt, ik geloofde het ook eerst niet), kwamen er namelijk mensen langs om te controleren of alle getallen (van alle op TB gescreende mensen) wel klopte. De paniek verraadde al een beetje het antwoord op die vraag, het klopte ongeveer net zo goed als ik kan tekenen of schoonzwemmen, voor geen meter dus. Of alle Botswanen hebben heftige dyscalculie, of ze leren hier op school dat 15+10= 65 is óf ze zijn gewoon heel erg laks met hun deadlines en verzinnen er af en toe een paar getallen bij. Ik zet zelf mijn geld in op het laatste. Wij kregen de fijne taak om alle mappen te controleren en bij niet kloppende getallen passief agressieve post-its te schrijven en die ertussen de plakken. De criticus in mij was erg in zijn nopjes.
Verder konden we met dank aan het internet een beetje culturele uitwisseling doen door foto’s van onze steden te Googelen (vooral de fietsenstalling in Utrecht vond men interessant) en mochten we op zoek naar alle rapporten van het afgelopen jaar, die ergens op de computer van de projectleaders te vinden waren. Dit klinkt vrij makkelijk, maar is een drama met de aanblik van een gemiddeld bureaublad van een Afrikaanse computer. Ze houden er heel erg van om verschillende versies dezelfde naam te geven (HET LIEFSTE IN CAPSLOCK), die dan vaak ook nog eens mega nietszeggend is. Het concept mapjes maken vinden ze ook moeilijk, dus het was een soort braaksel aan data waaruit wij de stukjes mochten vissen (sorry voor deze metafoor). Bottomline: als ik opruimdrang krijg dan weet je dat het erg is. 1.5 uur, 3 verschillende computers en een mailbox later hebben we, waarschijnlijk hopelijk, de goede bestanden gevonden. Mission accomplished.
Ook werden we, totaal onverwachts en onvoorbereid, voor een ongeduldige Business Management klas gezet. De docent was namelijk nog niet terug uit de hoofdstad en de klas zat te wachten. Het boek waren we al een tijdje mee bezig, maar de klas leek niet erg enthousiast over les van 2 blanken. Ze zijn hier nogal passief, dus mijn pogingen tot betrokkenheid van de klas door vragen stellen werd met weinig enthousiasme ontvangen. We hebben dus maar uitgelegd en ze de rest van de les gegeven om het hoofdstuk over te schrijven (er zijn 6 boeken op 25 mensen dus ze moeten alles overschrijven). De dag erna zijn ze niet meer gekomen dus ik hoop maar dat de docent snel terug is.
Daarnaast ben ik elke dag bang dat de veel te zwangere projectleader naast me begint te puffen. Ik overweeg het boek “Baren voor beginners” (bestaat er zoiets?) te lezen, dan ben ik maar voorbereid. Ze heeft a.s. zaterdag een babyshower, dus ik hoop dat ze haar nog even binnen houdt.
Toen we, na onze heftige tocht door de regen, net een uurtje op kantoor waren vrijdag kwam een docent van de school van de bootcamp (en tevens ceremoniemeester). Het bleek dat onze ons vergeten waren uit te nodigen voor de pricegiving, een aangezien er maar 1 project leader was vandaag, die alle field officers hun fouten moest laten verbeteren in de TB screening, werden wij geacht te gaan. En zo zaten we een uur later (de man ging zich nog “even” omkleden) in onze bergschoenen en regenjassen tussen de mannen in pak. Deze pricegiving was wat minder formeel dan de andere, dus dat was wel chill voor ons. De ceremonie leidster maakte en statement dat mensen Engels voor ons moesten praten zodat wij ook iets konden begrijpen, om vervolgens lekker in het Setswana verder te kletsen, ik vond het gek. De ceremonie begon om half 12 (4 uur te laat), want regen en daardoor stroomuitval. Het was daardoor wel relatief efficiënt (je criteria worden wat lager hier), dus om half 4 konden we gaan lunchen. Mijn innerlijke Aletta was blij met vooral heel veel goed presterende meisjes. Ook werden er 3 beauty queens verkozen, die in hun veel te dunne jurkjes mooi mochten zitten wezen. 2 bleken ook prijzen te krijgen voor academische prestaties, wat ik dan weer een beetje lullig vond voor kinderen die niks wonnen. Het was kortom weer een feest van puberale schaamte voor juichende moeders en veel ceremonie en geklap.
Onze host was de afgelopen week druk met zijn project. Het kleine schaduwhuisje voor ons huis is bijna af en heeft zelfs een licht. Verder heeft hij deze week peuter buien. Waar hij eerder zei dat hij geen ei lustte, wil hij ineens ei als we geroosterd brood voor hem hebben gemaakt. De dag ervoor klaagde hij namelijk dat zijn brood niet geroosterd was, terwijl hij dat nooit heeft. Ook wilde hij alleen het brood wat hij zelf gekocht had (en wat exact hetzelfde was dan het brood wat er was en niet in de diepvries lag). Het is een fase toch? Ik hoop maar dat het over gaat want ik begin steeds agressiever te reageren merk ik.
Na ons appelflappensucces was ineens op dinsdag de oven al gemaakt (we hebben hem misschien een klein beetje lekker gemaakt met alle chille gerechten die we nu kunnen maken. Zo hebben we al een ovenschotel gemaakt en staat vanavond lasagne op het menu. We zijn dan ook los gegaan ind e winkel, met een recordbedrag voor boodschappen (wat nog steeds ongeveer de hoeveelheid geld is die ik in 1 week uitgeef in mijn eentje).
Het was nog even spannend of het eten goed zou blijven aangezien de afgelopen dagen de stroom 3x is uitgevallen, waardoor gisteren 10 uur lang. Met 30 graden is dat niet echt relaxed voor je spullen in de koelkast en vriezer. Laten we hopen dat de stroom het nu een tijdje blijft doen.
Kortom, een rustige week. Ben benieuwd wat er komende week weer zal gebeuren! Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, en hou me vooral op de hoogte van wat er in Nederland gebeurd! Ik heb trouwens nog een paar foto’s toegevoegd, die kun je onder foto’s vinden.
Liefs,
Diede
Ps: geen blog zonder Botswana voor beginners. Dus bij deze.
Botswana voor beginners:
- Tafelmanieren bestaan hier niet. Je mag hier alles met je handen eten, boeren (2 dikke politieagenten tegenover me met de pricegiving boerde zo hard dat ik er misselijk van werd..), smakken en met je mond vol praten. Ook zijn de woorden “ please” en “thank you” blijkbaar moeilijk, want het is gebiedende wijs all the way. Het spijt me als ik me niet meer kan gedragen als ik terugkom, maar ik krijg nergens het goede voorbeeld hier.
- Als je iets wilt weten, vraag het nooit aan maar 1 persoon. De ervaring leert namelijk dat antwoorden enorm kunnen verschillen. Zo zegt onze host dat er heel veel Malaria voor komt in ons gebied, terwijl de projectleader zegt dat dat zelden gebeurd. Als middenweg toch maar binnenkort beginnen aan mijn pillen dan.
- Ik dacht dat er behalve de terrorkoe en de rest van de kinderboerderij hier geen exotische dieren waren. Toch blijken er verderop olifanten te zijn en af en toe slangen voor te komen hier. Over die laatste zeiden ze heel hoopvol dat ze “very very dangerous” waren, maar dat ze je in het ziekenhuis wel anti gif kunnen geven. Als je tenminste op tijd bent. Ze weten wel hoe ze je gerust moeten stellen hier.
- Groepsskypen is too much voor de verbinding van Botswana, tenzij je graag uitgelachen wilt worden omdat je stem wordt vervormd en alles vastloopt. Luisteren naar andere mensen die praten zonder te kunnen bemoeien is toch niet helemaal mijn ding (al was het wel leuk om van jullie te horen Karin en Sien).
- Mensen vinden het heel grappig als je zegt dat je niet met een Botswaan wilt trouwen omdat je als eerste vraag “wil je met me trouwen?” niet romantisch vindt. Het probleem is hier niet alleen dat men constant wil trouwen met je, maar ook geen genoegen neemt met nee. Ze gaan dan het ouderwetse argumenten: “zeker omdat ik zwart ben,hè?” erin gooien en ook het argument dat je ze niet kent vinden ze niet zo erg. Het argument dat je pas na de 30e kinderen wilt en wilt trouwen vind men dan wel weer zeer onaantrekkelijk dus dat houden we voorlopig maar even vast dan.
- Blijkbaar kun je Europeanen herkennen in Afrika aan dat ze een hoofdlampje meenemen (aldus mijn host). De bouwvakkers die tot het donker doorwerkte waren blij dat ze ze konden lenen van ons, maar ze hadden ze nog nooit eerder gezien.
- Botswanen hebben bijna allemaal een dirty mind. Toen ik een enigszins dubieus gesprek had over “exercising” kwam een totaal onbekende man het nog even erger maken door te zeggen dat hij me wel wat “exercises” kon leren. Hij was vrij hardnekkig in zijn wil om met 1 van ons te trouwen, toch maar niet gedaan.
- Losse haren zijn een soort antennes voor Botswanen. Het aantal huwelijksaanzoeken, roepende kinderen en starende mensen neemt significant toe als je je haar niet vast draagt. Ze willen ook je haar hebben om er een pruik van te maken, wat ik toch een beetje gek verzoek vind altijd.
- De politie ziet er niet alleen niet bedreigend uit, ze zijn het ook niet. De agenten die er bij de pricegiving waren zouden niet misstaan als tokkie. Ze waren ten eerste dik, waarschijnlijk door de industriële hoeveelheden eten die ze wegwerkten, en nogal aso. Ze boerden, praatte dwars door mensen heen en namen 2 extra bakken eten mee naar huis voordat de laatste persoon had opgeschept. Ik hoop maar dat deze mensen geen boeven hoeven te vangen want zelfs ik, met mijn gebrekkige conditie, zou ze makkelijk eruit rennen.
- Men vind het gek als je graag wilt weten hoe laat iemand komt. De tijdsindicatie tussen half 7 en half 1 op je vrije dag vond ik namelijk niet echt voldoende om te weten of ik uit kon slapen of niet. Toen ik vroeg of hij het niet kon vragen was de conclusie dat hij niet meer kwam. Interessant.
- De stroom valt blijkbaar uit na regen. Gebeurt nooit volgens host, gebeurt altijd volgens projectleader. We zullen het nooit weten tot de volgende grote regenbui.
