Pizza, politie en pillen
Blijf op de hoogte en volg Diede
05 November 2017 | Botswana, Selebi-Phikwe
Hallo allemaal,
Nieuwe zondag, nieuwe blog! En de laatste blog vanuit Phikwe.. De tijd is voorbij gevlogen, maar ik zal er toch aan moeten geloven: de 3 maanden hier zijn a.s. vrijdag voorbij. Ik moet zeggen dat ik het wel prima vind om te gaan. Ik heb voor mijn gevoel alles er wel uitgehaald wat ik er uit wilde halen en kijk er heel erg naar uit om straks weer gewoon anoniem over straat te kunnen en mijn vrienden en familie weer te zien. Toch zal ik het ook wel gaan missen, vooral de relaxte atmosfeer die hier overal hangt en de mensen die zo heerlijk zichzelf zijn.
Op kantoor was weer een vertrouwde chaos in het begin van de week. Maandag was er een workshop voor de GROW groups (je weet wel, die groepen vrouwen die samen bedrijfjes starten) waarin ze leerden over hoe ze hun bedrijfje moesten runnen. Supergoed en leuk allemaal, behalve dat ze 4 verschillende workshop hadden georganiseerd en maar 3 ruimtes beschikbaar hadden. Wij werden dus eindelijk uit ons kantoor gekickt en mochten in het kantoor van de baas zitten. Sowieso doen ze hier niet echt moeilijk over iets hier, ik heb inmiddels ook de sleutels van het gebouw (vooral chill als de project leader nog onder de douche staat ’s ochtends) dus ik kan altijd naar binnen (en ik ben zeer bang ze te verliezen, haha). Op dinsdag moesten de field officers hun maandelijkse rapporten schrijven, en dat mochten ze gezellig bij ons in het kantoor doen omdat de politie een workshop hield in de rest van het gebouw. Het voelde een beetje alsof ik een plofkip was, niet vanwege de hoeveelheid ruimte, maar vooral vanwege het volume van deze 6 mensen. Een basisschoolklas op schoolreisje is er niks bij. Het is wel altijd heel gezellig wel met deze mensen, ze zijn namelijk relatief normaal en spreken goed Engels, waardoor je prima gesprekken kunt voeren.
Ik heb ook ontdekt dat het concept “de gezamenlijke vijand” goed werkt om ze goed te laten werken. Ik mag namelijk de hoofdkantoor verantwoordelijke, laten we hem Henk noemen, (ik ben altijd bang dat ze deze blog gaan Google Translaten) totaal niet. Hij belt pas bevallen vrouwen op omdat hij wat getallen mist, laat onschuldige Hollanders allerlei dingen uitzoeken zonder vervolgens ergens op te reageren en stelt onmogelijke doelen voor de field officers als ze niet op schema lopen (altijd dus). Ze pikken het daardoor heel goed (en dat is met de gemiddelde feedbacktolerantie hier nogal bijzonder) als ik loop te mierenneuken over kleine foutjes. Ik zeg dan, je kunt het maar beter aanpassen, anders belt Henk je weer op deze week en dat willen we niet. Ze zijn dus blij met mijn hulp en ik ben zelfs heel erg geduldig genoemd deze week (luisteren jullie even goed?!).
Verder zijn mijn eigen taken wel ongeveer afgerond, dus ik ben nu vooral vragenlijsten aan het overtypen. Dit is eigenlijk best wel prima aangezien je daar niemand voor nodig hebt en je eigen werktempo kan bepalen (ik moet echt weer even leren hard te werken als ik stage ga lopen, haha). Tijdens het overtypen kwam ik weer heerlijke namen tegen. Soms zijn ze gewoon heel moeilijk (Tshwaraganang) maar meestal gewoon heel grappig. Zo was er de familie Makwenie (dat zeg ik altijd als ik matig enthousiast over iets ben), basta en een familie met kinderen highland (wat hier nergens is) en evidence (ik vraag me dan wel af wat je wilt bewijzen, dat je condoom toch echt gescheurd was?). Mijn persoonlijke favoriet was toch wel Toto, die de rest van zijn leven nog maar 1 levenslied mag hebben (tudutututudutudu).
Mijn eigen Afrikaan gehalte is ook verhoogd, want ik heb mijn jurkje opgehaald maandag! Hij was wat versmald en zit nu supermooi. Hierdoor had ik wel even een kleine paniek aanval met het uittrekken, dat ging namelijk nogal lastig. Gelukkig is het wel gelukt waardoor ik ook nog eens andere dingen kan dragen. Ook zou ik nog mee naar de kerk gaan met een field officer die in het kerkkoor zingt, maar ze bleek op het laatste moment nog aan het werk te zijn dus is niet gegaan. Het bleek later dat de docent van de school hier ook naar die kerk gaat, dus we mogen elke dag mee als we willen (ja ze gaan hier elke dag naar de kerk). Volgende week toch nog maar een poging wagen.
Verder was het deze week niet zo spannend, vooral ook omdat zowel Karlien als ik niet echt fit waren. Het begon met hele vieze lasagne uit een pakje, waar onze host hysterisch enthousiast over was (als het maar veel en veel te zout is) en die niet echt lekker viel, maar al gauw bleek dat niet het enige te zijn. Ik had zelf vooral last van de bijwerken van de malaria pillen (een soort schijtception, je neemt die pillen waar je van aan de schijt gaat waardoor je een nieuwe pil moet nemen die maakt dat je nog meer aan de schijt gaat, feest). Inmiddels is het wel weer oké, afgezien van af en toe een kramp alsof er een foetus loopt te trappen (nee geen paniek, die zit er niet hoor). Karlien was er echter iets slechter aan toe en die heeft een dag knock out in bed gelegen. Toen mijn professionele temperatuurmeter (lees: handpalm) constateerde dat ze misschien koorts had, was er wel even paniek, want koorts kan goed malaria betekenen. Toen kwam culturele uitdaging #6321, hoe zeg je tegen onze vrij paniekerige host dat ze misschien de volgende dag naar de dokter moet, zonder dat hij flipt? Ik heb lang gewacht tot hij uit zichzelf ging vragen hoe het ging, maar dat gebeurde niet. Toen maar voorzichtig eens laten vallen hoe het werkt met naar de dokter gaan. Aangezien hij nergens van onder de indruk was zei ik dat ze misschien wel malaria zou kunnen hebben, en toen begreep hij het eindelijk. Hij ging onmiddellijk mensen bellen om te vragen wat we moesten doen. Uiteindelijk viel het allemaal mee en is ze nu gelukkig aan de beterende hand.
Gisteren hebben we, naast ons laatste vertrouwde weekendboodschappenrondje, de avond doorgebracht op kantoor. Karlien had namelijk vrienden met een feestje en wilde graag Skypen. Het was nogal gek om op dat tijdstip er te zijn, maar de wifi (en daarmee fatsoenlijke telefoongesprekken) maakte een hoop goed. Onze project leader heeft daarna met ons meegelopen naar huis, want we vonden alleen door het donker niet zo’n goed idee. Hij ziet er enorm stoer en gevaarlijk uit, maar dat is totaal weg als hij over zijn 4 kinderen verteld (hij is nauwelijks 10 jaar ouder dan wij!) Hij woont nu ruim 5 uur van ze vandaan en mist ze erg, maar dat gaat hopelijk binnenkort veranderen, want ze komen hierheen als het goed is.
Vandaag hebben we onze host, als bedankje voor ons verblijf hier, meegenomen uit eten. Hij dacht zelf aan fancy lodges en hotels, maar wij wilden graag naar het pizzarestaurant. Naast dat deze plek vaker blanken ziet, is mijn motoriek niet opgewassen tegen plekken waar ik netjes moet kunnen eten. Hij zou zichzelf niet zijn als we niet pontificaal voor het raam moesten zitten om restauranthoer te spelen (een paar blanke gasten trekken vast andere mensen aan). Ook bestelde hij uiteraard het allerduurste eten (nog steeds erg te overzien hoor) en was hij nogal ongeduldig naar het personeel. Deze man gedraagt zich alsof hij de president is (die beste man heeft trouwens wel eens met hem pizza gegeten in dat restaurant). Het was wel gezellig evengoed, zeker omdat er geen tv opstond waardoor je elkaar kon verstaan in een gesprek. Conclusie van vandaag: er wonen veel mensen in Europa en stilte coupés zouden geen ding kunnen worden in Botswana. Vervolgens zijn we nog verder gereisd richting het voetbalveld, want ons team speelde uit. Nadat de cornervlag tot 3x toe omwaaide konden ze beginnen (slechts 20 minuten te laat en 50 minuten nadat wij waren aangekomen). Ze bakten er weinig van, maar aan de hooligan buurvrouwen heeft het niet gelegen. Ik voel mijn oren nog piepen.
Ik ga nog maar even genieten van de hitte hier (35 graden weer vandaag, is in het noorden nog warmer) en de lieve mensen hier in de buurt, want komende week staat in het teken van afscheid nemen. A.s. dinsdag vertrekt Karlien om haar ouders te bezoeken die hier in de buurt aan het reizen zijn, en neem ik a.s. zaterdag de eerste bus richting Maun. Dat is de stad naast de Okavango Delta, een enorme delta met veel wildlife. Daar blijf ik bijna een week, om vervolgen met de bus via zoutpannen (Gweta), Het National Park (Kasane) en de Victoria Watervallen in Zimbabwe naar Johannesburg te gaan. Vanaf daar gaat mijn terugvlucht, die ineens een dag later is dan eerder gepland, dus ik heb mezelf nog getrakteerd op een nachtje in een mooi guesthouse in Johannesburg. Ik zal dan de 27e in de middag weer terug op Schiphol zijn. Mooie vooruitzichten dus!
Mocht je nu denken “Help ik wil nog helemaal geen afscheid nemen van je blogs Diede!” geen paniek. Ik zal ook de laatste 3 weken nog blijven schrijven. Je zult volgende week alleen even iets langer moeten wachten, want dan zit ik op zondag met mijn luie reet in een uitgeholde boomstam door een delta heen te varen en te kamperen.
Tot snel weer!
Go siame (doei!)
Diede
En hierbij nog: Botswana voor beginners!
- Ze vieren hier wel kerst, maar het is niet zo’n big deal. Geen enkele feestdag is echt heel bijzonder, ik denk vooral omdat ze elke gelegenheid nemen om zich mooi aan te kleden en chill te eten. Vroeger aten ze rijst (alleen rijst!) met kerst, omdat dat hier 30 jaar geleden nog heel bijzonder en luxe was. Er kan toch een hoop veranderen in weinig tijd.
- Het is al meerdere keren voorgekomen dat we gewoon op straat liepen en iemand ineens riep “Hier neem mijn kind”. Wij hebben altijd maar gewoon doorgelopen, maar ik had denk ik al best een klein elftal kinderen mee naar huis kunnen nemen als ik had gewild.
- De supermarkten hangen alweer helemaal vol met kerstversiering. Ik vind dat nogal gek in 35 graden (de winter voelt nog heeel ver weg), zeker omdat er zelfs neppe kerstboompjes stonden (ik had toch minstens kerstcactussen hier verwacht). Gelukkig hebben ze hier geen Skyradio Christmas Radio, anders had ik het echt niet meer aangekund.
- Er is een nieuwe terrorwekker. Iemand heeft een kind hier een fluit gegeven, en dat kind staat nogal vroeg op. Ken je dat geluid van te hard in een blokfluit blazen? Zoveel trauma. Ik haat kinderen soms echt.
- Botswanen op Facebook zijn super fascinerend. Het is namelijk super normaal om meerdere malen per dag iets te posten. Een uur na je foto met je nieuwe kerk outfit met bijbelquote kun je prima inspirerende rapteksten posten met een gangsterfoto. Het is een vertederende combinatie.
- Je kunt prima zeggen ze je definitief verhuisd, om 2 weken later weer even terug te komen met de mededeling dat je over een paar weken weer definitief gaat verhuizen. Botswanen zijn echte reizigers (en de Humana vrijwilliger is een soort boemerang).
- Als iemand ziek is zeg je “Oo, oké. Het komt wel goed toch?”. Empathie is niet de middle name van de gemiddelde Botswaan.
- Blijkbaar heef het nieuws dat Rutte wel eens fietst Botswana gehaald. Mijn host begon erover dat men vond dat de Afrikaanse presidenten dat ook maar moesten gaan doen. Ik heb ook al vaak de fietsenstallingen van Utrecht op Google laten zien (de grootste overdekte van de wereld!) en foto’s van bakfietsmoeders. Men vind dat hier waanzinnig interessant. We hebben zelfs onze host overtuigd dat hij een fiets gaat komen (eerst zien dan geloven wel, maar toch).
- De snelle, meest gebruikte vorm van vragen hoe het met iemand gaat is “Le teng?” je antwoord dan met “Ke teng” (te onthouden aan het ezelsbruggetje: Kedegedeng, kedegedeng, oeehoee). Dit betekend zoiets als “Jij hier?”, “ Ik hier”. Hierna kun je gewoon je weg weer vervolgen, om ongeveer 5 meter later hetzelfde “gesprek” te voeren.
- Ondanks dat de wegen hier over het algemeen redelijk goed zijn, zijn er een aantal plekken waar gaten in de weg zitten. Botswana zou Botswana niet zijn als de weg niet gerepareerd werd, maar men gewoon via het zand naast de weg om het gat heen rijdt. Superhandig.
Nieuwe zondag, nieuwe blog! En de laatste blog vanuit Phikwe.. De tijd is voorbij gevlogen, maar ik zal er toch aan moeten geloven: de 3 maanden hier zijn a.s. vrijdag voorbij. Ik moet zeggen dat ik het wel prima vind om te gaan. Ik heb voor mijn gevoel alles er wel uitgehaald wat ik er uit wilde halen en kijk er heel erg naar uit om straks weer gewoon anoniem over straat te kunnen en mijn vrienden en familie weer te zien. Toch zal ik het ook wel gaan missen, vooral de relaxte atmosfeer die hier overal hangt en de mensen die zo heerlijk zichzelf zijn.
Op kantoor was weer een vertrouwde chaos in het begin van de week. Maandag was er een workshop voor de GROW groups (je weet wel, die groepen vrouwen die samen bedrijfjes starten) waarin ze leerden over hoe ze hun bedrijfje moesten runnen. Supergoed en leuk allemaal, behalve dat ze 4 verschillende workshop hadden georganiseerd en maar 3 ruimtes beschikbaar hadden. Wij werden dus eindelijk uit ons kantoor gekickt en mochten in het kantoor van de baas zitten. Sowieso doen ze hier niet echt moeilijk over iets hier, ik heb inmiddels ook de sleutels van het gebouw (vooral chill als de project leader nog onder de douche staat ’s ochtends) dus ik kan altijd naar binnen (en ik ben zeer bang ze te verliezen, haha). Op dinsdag moesten de field officers hun maandelijkse rapporten schrijven, en dat mochten ze gezellig bij ons in het kantoor doen omdat de politie een workshop hield in de rest van het gebouw. Het voelde een beetje alsof ik een plofkip was, niet vanwege de hoeveelheid ruimte, maar vooral vanwege het volume van deze 6 mensen. Een basisschoolklas op schoolreisje is er niks bij. Het is wel altijd heel gezellig wel met deze mensen, ze zijn namelijk relatief normaal en spreken goed Engels, waardoor je prima gesprekken kunt voeren.
Ik heb ook ontdekt dat het concept “de gezamenlijke vijand” goed werkt om ze goed te laten werken. Ik mag namelijk de hoofdkantoor verantwoordelijke, laten we hem Henk noemen, (ik ben altijd bang dat ze deze blog gaan Google Translaten) totaal niet. Hij belt pas bevallen vrouwen op omdat hij wat getallen mist, laat onschuldige Hollanders allerlei dingen uitzoeken zonder vervolgens ergens op te reageren en stelt onmogelijke doelen voor de field officers als ze niet op schema lopen (altijd dus). Ze pikken het daardoor heel goed (en dat is met de gemiddelde feedbacktolerantie hier nogal bijzonder) als ik loop te mierenneuken over kleine foutjes. Ik zeg dan, je kunt het maar beter aanpassen, anders belt Henk je weer op deze week en dat willen we niet. Ze zijn dus blij met mijn hulp en ik ben zelfs heel erg geduldig genoemd deze week (luisteren jullie even goed?!).
Verder zijn mijn eigen taken wel ongeveer afgerond, dus ik ben nu vooral vragenlijsten aan het overtypen. Dit is eigenlijk best wel prima aangezien je daar niemand voor nodig hebt en je eigen werktempo kan bepalen (ik moet echt weer even leren hard te werken als ik stage ga lopen, haha). Tijdens het overtypen kwam ik weer heerlijke namen tegen. Soms zijn ze gewoon heel moeilijk (Tshwaraganang) maar meestal gewoon heel grappig. Zo was er de familie Makwenie (dat zeg ik altijd als ik matig enthousiast over iets ben), basta en een familie met kinderen highland (wat hier nergens is) en evidence (ik vraag me dan wel af wat je wilt bewijzen, dat je condoom toch echt gescheurd was?). Mijn persoonlijke favoriet was toch wel Toto, die de rest van zijn leven nog maar 1 levenslied mag hebben (tudutututudutudu).
Mijn eigen Afrikaan gehalte is ook verhoogd, want ik heb mijn jurkje opgehaald maandag! Hij was wat versmald en zit nu supermooi. Hierdoor had ik wel even een kleine paniek aanval met het uittrekken, dat ging namelijk nogal lastig. Gelukkig is het wel gelukt waardoor ik ook nog eens andere dingen kan dragen. Ook zou ik nog mee naar de kerk gaan met een field officer die in het kerkkoor zingt, maar ze bleek op het laatste moment nog aan het werk te zijn dus is niet gegaan. Het bleek later dat de docent van de school hier ook naar die kerk gaat, dus we mogen elke dag mee als we willen (ja ze gaan hier elke dag naar de kerk). Volgende week toch nog maar een poging wagen.
Verder was het deze week niet zo spannend, vooral ook omdat zowel Karlien als ik niet echt fit waren. Het begon met hele vieze lasagne uit een pakje, waar onze host hysterisch enthousiast over was (als het maar veel en veel te zout is) en die niet echt lekker viel, maar al gauw bleek dat niet het enige te zijn. Ik had zelf vooral last van de bijwerken van de malaria pillen (een soort schijtception, je neemt die pillen waar je van aan de schijt gaat waardoor je een nieuwe pil moet nemen die maakt dat je nog meer aan de schijt gaat, feest). Inmiddels is het wel weer oké, afgezien van af en toe een kramp alsof er een foetus loopt te trappen (nee geen paniek, die zit er niet hoor). Karlien was er echter iets slechter aan toe en die heeft een dag knock out in bed gelegen. Toen mijn professionele temperatuurmeter (lees: handpalm) constateerde dat ze misschien koorts had, was er wel even paniek, want koorts kan goed malaria betekenen. Toen kwam culturele uitdaging #6321, hoe zeg je tegen onze vrij paniekerige host dat ze misschien de volgende dag naar de dokter moet, zonder dat hij flipt? Ik heb lang gewacht tot hij uit zichzelf ging vragen hoe het ging, maar dat gebeurde niet. Toen maar voorzichtig eens laten vallen hoe het werkt met naar de dokter gaan. Aangezien hij nergens van onder de indruk was zei ik dat ze misschien wel malaria zou kunnen hebben, en toen begreep hij het eindelijk. Hij ging onmiddellijk mensen bellen om te vragen wat we moesten doen. Uiteindelijk viel het allemaal mee en is ze nu gelukkig aan de beterende hand.
Gisteren hebben we, naast ons laatste vertrouwde weekendboodschappenrondje, de avond doorgebracht op kantoor. Karlien had namelijk vrienden met een feestje en wilde graag Skypen. Het was nogal gek om op dat tijdstip er te zijn, maar de wifi (en daarmee fatsoenlijke telefoongesprekken) maakte een hoop goed. Onze project leader heeft daarna met ons meegelopen naar huis, want we vonden alleen door het donker niet zo’n goed idee. Hij ziet er enorm stoer en gevaarlijk uit, maar dat is totaal weg als hij over zijn 4 kinderen verteld (hij is nauwelijks 10 jaar ouder dan wij!) Hij woont nu ruim 5 uur van ze vandaan en mist ze erg, maar dat gaat hopelijk binnenkort veranderen, want ze komen hierheen als het goed is.
Vandaag hebben we onze host, als bedankje voor ons verblijf hier, meegenomen uit eten. Hij dacht zelf aan fancy lodges en hotels, maar wij wilden graag naar het pizzarestaurant. Naast dat deze plek vaker blanken ziet, is mijn motoriek niet opgewassen tegen plekken waar ik netjes moet kunnen eten. Hij zou zichzelf niet zijn als we niet pontificaal voor het raam moesten zitten om restauranthoer te spelen (een paar blanke gasten trekken vast andere mensen aan). Ook bestelde hij uiteraard het allerduurste eten (nog steeds erg te overzien hoor) en was hij nogal ongeduldig naar het personeel. Deze man gedraagt zich alsof hij de president is (die beste man heeft trouwens wel eens met hem pizza gegeten in dat restaurant). Het was wel gezellig evengoed, zeker omdat er geen tv opstond waardoor je elkaar kon verstaan in een gesprek. Conclusie van vandaag: er wonen veel mensen in Europa en stilte coupés zouden geen ding kunnen worden in Botswana. Vervolgens zijn we nog verder gereisd richting het voetbalveld, want ons team speelde uit. Nadat de cornervlag tot 3x toe omwaaide konden ze beginnen (slechts 20 minuten te laat en 50 minuten nadat wij waren aangekomen). Ze bakten er weinig van, maar aan de hooligan buurvrouwen heeft het niet gelegen. Ik voel mijn oren nog piepen.
Ik ga nog maar even genieten van de hitte hier (35 graden weer vandaag, is in het noorden nog warmer) en de lieve mensen hier in de buurt, want komende week staat in het teken van afscheid nemen. A.s. dinsdag vertrekt Karlien om haar ouders te bezoeken die hier in de buurt aan het reizen zijn, en neem ik a.s. zaterdag de eerste bus richting Maun. Dat is de stad naast de Okavango Delta, een enorme delta met veel wildlife. Daar blijf ik bijna een week, om vervolgen met de bus via zoutpannen (Gweta), Het National Park (Kasane) en de Victoria Watervallen in Zimbabwe naar Johannesburg te gaan. Vanaf daar gaat mijn terugvlucht, die ineens een dag later is dan eerder gepland, dus ik heb mezelf nog getrakteerd op een nachtje in een mooi guesthouse in Johannesburg. Ik zal dan de 27e in de middag weer terug op Schiphol zijn. Mooie vooruitzichten dus!
Mocht je nu denken “Help ik wil nog helemaal geen afscheid nemen van je blogs Diede!” geen paniek. Ik zal ook de laatste 3 weken nog blijven schrijven. Je zult volgende week alleen even iets langer moeten wachten, want dan zit ik op zondag met mijn luie reet in een uitgeholde boomstam door een delta heen te varen en te kamperen.
Tot snel weer!
Go siame (doei!)
Diede
En hierbij nog: Botswana voor beginners!
- Ze vieren hier wel kerst, maar het is niet zo’n big deal. Geen enkele feestdag is echt heel bijzonder, ik denk vooral omdat ze elke gelegenheid nemen om zich mooi aan te kleden en chill te eten. Vroeger aten ze rijst (alleen rijst!) met kerst, omdat dat hier 30 jaar geleden nog heel bijzonder en luxe was. Er kan toch een hoop veranderen in weinig tijd.
- Het is al meerdere keren voorgekomen dat we gewoon op straat liepen en iemand ineens riep “Hier neem mijn kind”. Wij hebben altijd maar gewoon doorgelopen, maar ik had denk ik al best een klein elftal kinderen mee naar huis kunnen nemen als ik had gewild.
- De supermarkten hangen alweer helemaal vol met kerstversiering. Ik vind dat nogal gek in 35 graden (de winter voelt nog heeel ver weg), zeker omdat er zelfs neppe kerstboompjes stonden (ik had toch minstens kerstcactussen hier verwacht). Gelukkig hebben ze hier geen Skyradio Christmas Radio, anders had ik het echt niet meer aangekund.
- Er is een nieuwe terrorwekker. Iemand heeft een kind hier een fluit gegeven, en dat kind staat nogal vroeg op. Ken je dat geluid van te hard in een blokfluit blazen? Zoveel trauma. Ik haat kinderen soms echt.
- Botswanen op Facebook zijn super fascinerend. Het is namelijk super normaal om meerdere malen per dag iets te posten. Een uur na je foto met je nieuwe kerk outfit met bijbelquote kun je prima inspirerende rapteksten posten met een gangsterfoto. Het is een vertederende combinatie.
- Je kunt prima zeggen ze je definitief verhuisd, om 2 weken later weer even terug te komen met de mededeling dat je over een paar weken weer definitief gaat verhuizen. Botswanen zijn echte reizigers (en de Humana vrijwilliger is een soort boemerang).
- Als iemand ziek is zeg je “Oo, oké. Het komt wel goed toch?”. Empathie is niet de middle name van de gemiddelde Botswaan.
- Blijkbaar heef het nieuws dat Rutte wel eens fietst Botswana gehaald. Mijn host begon erover dat men vond dat de Afrikaanse presidenten dat ook maar moesten gaan doen. Ik heb ook al vaak de fietsenstallingen van Utrecht op Google laten zien (de grootste overdekte van de wereld!) en foto’s van bakfietsmoeders. Men vind dat hier waanzinnig interessant. We hebben zelfs onze host overtuigd dat hij een fiets gaat komen (eerst zien dan geloven wel, maar toch).
- De snelle, meest gebruikte vorm van vragen hoe het met iemand gaat is “Le teng?” je antwoord dan met “Ke teng” (te onthouden aan het ezelsbruggetje: Kedegedeng, kedegedeng, oeehoee). Dit betekend zoiets als “Jij hier?”, “ Ik hier”. Hierna kun je gewoon je weg weer vervolgen, om ongeveer 5 meter later hetzelfde “gesprek” te voeren.
- Ondanks dat de wegen hier over het algemeen redelijk goed zijn, zijn er een aantal plekken waar gaten in de weg zitten. Botswana zou Botswana niet zijn als de weg niet gerepareerd werd, maar men gewoon via het zand naast de weg om het gat heen rijdt. Superhandig.
