Samp, Sport en Special Guests
Blijf op de hoogte en volg Diede
17 September 2017 | Botswana, Selebi-Phikwe
Hallo allemaal,
Alweer een week voorbij. Terwijl jullie stormen en regen trotseren zit ik hier in de zomerse hitte (34 graden gemiddeld deze week) langzaam in een Vlaming te veranderen. De koelkast noem ik nu standaard frigo, ik heb een klopje in plaats van een dipje en ik kap ons eten regelmatig (als je niet handig kunt opscheppen en daarom alles direct uit de pan op een bord gooit noem je het kappen). Ik leer dus 2 nieuwe talen hier.
Verder lijkt het soms erop dat mensen aan ons beginnen te wennen. Het aantal starende mensen en roepende kinderen wordt minder, al moet je dit nooit hardop zeggen. Telkens als we dit uitspraken kwamen er mensen uit het niks ons zoenen, kwam een man mij vertellen dat ik degene was waar hij al zijn hele leven op wachtte (ik heb gereageerd dat hij dan beter op iets anders kon gaan wachten) en werden familieleden ter uithuwelijking gevraagd (Karlien was hier vooral de klos, doordat ik geen broers heb vond de dronken vrouw mij niet interessant). Andersom begin ik steeds beter te weten hoe dingen werken, al beginnen sommige dingen mij ook steeds meer te frustreren.
Zo was mijn host deze week een beetje ziek (hij had iets met zijn heup, maar hij kreeg maar niet uitgelegd wat er nou aan scheelde). Daardoor vond hij (zoals veel mannen) zichzelf erg zielig en was hij nogal onrustig en onvoorspelbaar. Zo ging hij ineens de deur uit om 5 minuten later met cola terug te komen, daar een glas van te nemen en daarna naar bed te vertrekken. Communicatie is sowieso niet echt zijn sterkste punt, waardoor het soms nogal een verassing is waar hij is of wat hij gaat doen. Verder krijgt hij vanuit de buurt hier nogal veel aandacht om het feit dat wij bij hem wonen, waardoor hij zoals hij zelf zegt “als koning gezien wordt”. Deze week moest meneer dat ook even laten zien door zich zo te gedragen. Toen we gingen eten vroeg hij op een glas water (Diede, give water) en vervolgens om een bak. Hij vond toen dat ik dat water over zijn handen moesten gooien zodat hij zijn handen moesten wassen. Ineens werd mijn inner Aletta Jacobs wakker die niet wilde dat ik als onderdaan werd behandeld. Ik vroeg waarom hij niet gewoon de kraan gebruikte, waarop hij zei dat je dat niet doet bij gasten. Mijn blik was volgens mij zo dodelijk dat hij het daarna nooit meer gevraagd heeft. Hij zij laatst dat hij niet zo goed is in lichaamstaal lezen, maar gelukkig snapt hij onze passief agressieve reacties op deze dingen wel. Hij heeft zelfs zijn eigen lunch gemaakt gisteren (hij wilde onze omelet met tomaat niet) en bracht vandaag zelf zijn bord naar de keuken. Victory.
Ook is het feit dat de plannen constant veranderen waardoor je nooit weet waar je aan toe bent af en toe heel frustrerend. Er is nog steeds geen internet (volgende week, echt waar!), nog geen spullen in ons huis (volgende week, echt waar!). Ook de nieuwe plannen voor de resterende tijd hier (de mensen van het projecten leren met Word/Excel omgaan, handleidingen voor de opleidingen schrijven en uitzoeken hoe ze de vele micro krediet groepen het beste kunnen ondersteunen) vergen informatie en ondersteuning van de project leaders, waardoor je afhankelijk bent van hun constant wijzigende plannen. Zo zou ik 2 public speaking lessen maken voor de studenten Business Management, die ik dinsdag af zou hebben. Op donderdag bleken die ineens dan al nodig te zijn, waar ik de vrijwilliger heb geïnstrueerd hoe hij het kon doen en dat hij maar moest zeggen als hij begon, dan kwam ik kijken en eventueel nog dingen aanpassen voor de volgende keer. Aan het eind van de middag kwam hij vertellen dat het allemaal was gelukt en dat hij de guest speaker de les had laten geven (dat wordt hier blijkbaar gepikt door gast sprekers). Ik heb dus nog steeds geen idee of het wat was, maar volgende maand (als een nieuwe groep studenten bijna klaar is) is er weer een nieuwe kans.
Desondanks blijven de mensen ontzettend lief en oprecht. Ze zijn nog steeds soms ronduit bot (ik ben deze week zwanger genoemd en ze vonden dat ik toch wel te veel puisten op mijn hoofd had) maar daardoor hoef je zelf ook niet zo terug te houden. Ze maken het liefst nog steeds veel seksgrappen, en als ik dan aanvul wat iedereen denkt, liggen ze helemaal dubbel. Die grappen worden dan nog 6 keer herhaald in verschillende talen, dus daarmee maak ik me wel populair.
Vooral de vrijwilligers hebben erg veel tijd om de hele dag een beetje naast ons te staan en te wachten tot wij dingen vertellen of vragen. Vooral de nieuwe stagiaire is een heerlijke prooi. Je kunt haar alles wijs maken. Zo heeft Karlien haar 3 verschillende jongens laten zien van de scouting, die ze allemaal haar vriendje noemde. Het duurde erg lang voordat ze wantrouwig werd en weet nu nog steeds niet zeker of ze nou een vriend heeft of niet (laten we zeggen dat zij, net als wij vinden dat alle donkere mensen op elkaar lijken, vinden dat alle Europeanen op elkaar lijken). Ze is nogal actief en komt dan nogal heftig dansend binnen (ze dansen hier op een manier dat je echt hele foute mensen zou scoren) waarna ze zo hard en zo lang blijft praten dat je het het komende halfuur kan opgeven om nog iets te doen. Ook vond ze de hoeveelheid water in onze landen ongelofelijk en vond ze het bijzonder dat we gebouwen hadden met meer dan 2 verdiepingen. Ook heb ik in ruil voor een rapdemo van de ene vrijwilliger en een dansje van de andere vrijwilliger mijn zangkunsten laten horen, waar ze erg enthousiast over waren. Gezellig is het dus altijd wel.
Verder heb ik gelukkig Karlien, waardoor we het altijd voor elkaar kunnen opnemen als mensen lullig zijn of elkaar kunnen redden uit ahkward situaties. Ook heb ik veel fijne belgesprekken gehad deze week (soms uitkijkend op de mooie sterrenhemel hier). Dat je soms wegvalt of vertraagd nemen we dan maar voor lief.
De housekeeper van Humana heeft ons deze week verwend met meerdere malen vegetarisch eten (waar wij na de enorme vleesoverload heel blij mee waren, maar de mannen iets minder) en variaties op pap zoals brooddeeg en een soort kruising tussen rijst en macaroni (samp). Samp moest 2-3 uur koken, dus werd old school op het vuur bereid (achter het gebouw tussen een stapel bakstenen) in plaats van op het fornuis (want dat kost teveel stroom). Ook heeft ze ons nogmaals “verwend” met rupsen, zodat ze even konden lachen om de reactie van Karlien. Zelf boeken we ook nog steeds progressie in koken. Met gebakken aardappels en kaasschitzels wordt het leven soms net even wat leuker. Ook hebben we gisteren, omdat de host wel vond dat we konden Googelen en dus wel wisten hoe we het dan moesten doen, vis gemaakt. Dankzij internet en Lucca is er qua smaak een prima vis uitgekomen, zonder schubben maar met heeel veel graten, we hebben enorm gebluft maar blijkbaar werkte het dus. Net bij de boodschappen hebben we feta en pesto gevonden, die voor Botswaanse begrippen enorm duur zijn, maar ons wel een fijne culinaire week beloven.
Om te compenseren voor al dit eten en het enorme gebrek aan beweging ( ik geloof dat ik toch wel aan begin te komen..) zijn we ook begonnen met sporten. Karlien, die thuis 3x per week sport, heeft zich onmiddellijk ontpopt als een soort personal trainer, waardoor we gisteren in de gang stonden te squatten. Wel met kleine onderbreking, omdat de buurvrouw het een goed moment vond om langs te komen. Ik heb vandaag mega spierpijn, Karlien niks, dus dat wordt nog leuk.
Vrijdag mochten we, omdat beide projectleaders verhinderd waren, de organisatie representeren bij een pricegiving. 1x per jaar worden op scholen prijzen uitgereikt aan kinderen met uitzonderlijke prestaties. We werden ontvangen als echte VIPS (inclusief VIP kaartje) door een groep zenuwachtige pubers. We werden (met andere wel echt belangrijke mensen) opgevangen in de schoolbibliotheek waar we hapjes en drinken kregen. Vervolgens mochten we op stoelen mét kussentje 3 uur lang speeches in Setswana aanhoren van alle belangrijke mensen, en werden we, alweer, voorgesteld aan iedereen. Ook werd er uiteraard vooraf gebeden door een heftig schreeuwende pastoor en werd het volkslied gezongen (waar er verassend weinig werd meegezongen). Gelukkig kwamen scholieren steeds nootjes en water brengen dus het was behoorlijk chill. Het hele programma liep enorm uit (ik was verbaasd geweest als dit niet zo was) vooral omdat de eregast, een bekende rechter die afkomstig was uit deze wijk, in plaats van de geplande 10 minuten een uur heeft gepraat. Gelukkig praatte hij in het Engels. Hij riep de kinderen op om vooral te dromen en niet hun afkomst te laten bepalen wat hun toekomst werd (ook hij kwam uit deze arme buurt). Het was een mooi verhaal maar had prima 3 kwartier korter gekund. Verder werden we getrakteerd op theater, liedjes en gedichten van scholieren (allen in het Setswana of onverstaanbaar Engels).
Er waren vervolgens erg veel prijzen voor kinderen die hoge cijfers hadden gehaald of goed waren in sport of cultuur, of gewoon goed voor het schoolwinkeltje hadden gezorgd. De besten kregen een geldprijs en verder kreeg men een willekeurig cadeau (een waterkoker of wasmand of ander zinvol apparaat). Elk kind dat won kreeg een handje van een belangrijk persoon, waarbij de moeders de prijzen aanpakten en erg duidelijk (traditioneel gillend en juichend) lieten weten dat ze trots waren op hun kind. Puberale schaamte voor ouders is iets universeels, heb ik duidelijk gezien. De middag eindigde met een heerlijke mega lunch, waar vooral de Griekse salade erg fijn was (al had ik welgeteld 0 stukjes feta..).
We waren de dag ervoor geadviseerd om de taxi te nemen omdat het heel ver zou zijn, maar bij een chille wandeling met onze host kwamen we erachter dat het een kwartiertje lopen was, dus hebben we onze beweging weer fijn gepakt in de brandende hitte. Terug op het project kwamen we erachter dat er de dag erop een meeting zou zijn waarop de lokale bank ingezamelde kleding zou doneren aan de organisatie. Dit zou eigenlijk de week erop zijn, maar dat klopte niet. Hierdoor werden 1 dag van te voren alle belangrijke mensen opgebeld, die tot mijn verbazing allemaal nog konden (langer termijn plannen doen ze hier echt niet).
Daardoor waren we zaterdagmiddag opnieuw in een setting met belangrijke mensen en speeches. Na een efficiënt openingsgebed (ik denk 15 seconden) waren er opnieuw veel praatjes in het Setswana. Men vond het heel nodig om het meerdere malen over ons te hebben, maar wel in Setswana (waar je dan achter komt doordat je ineens iedereen naar je ziet staren). Ook werden we opnieuw naar voren geroepen en moesten we op de foto met de sponsoren en ongeveer 6 andere mensen die ons interessant vinden. Als je mazzel hebt vragen ze het, vaak duwen ze ook gewoon hun goedkope smartphone camera in je hoofd. Het voelt allemaal heel ongemakkelijk en verkeerd (zeker omdat wij 0 hadden bijgedragen aan de organisatie of de donatie) maar discussiëren hierover heeft echt geen zin. Men is erg trots dat wij hier als blanken zijn en dat moet iedereen weten.
Zo ook de lokale voetbalclub waar wij een uur later voor stonden te juichen. Onze buurvrouw ontpopte zich (geheel onverwacht) tot een ware hooligan voor haar team. In de laatste 10 minuten die we zagen scoorde ze gelukkig nog, dus konden we ook “ons team” aanmoedigen.
En dan bij deze, inmiddels traditioneel, Botswana voor beginners:
- Als er bij een school staat dat ze only English speaken weet je dat dit een leugen is. Ze krijgen misschien wel les in het Engels en ze spreken prima Engels, maar je zit gewoon de hele bootcamp of pricegiving naar Setswana te luisteren.
- Haar is een geliefd onderwerp hier. Niet alleen wil men regelmatig ons haar voelen, ook zijn ze er druk mee. Ze hebben vrijwel altijd nephaar, dus niet gek opkijken als ze ineens na het weekend heel ander haar hebben. Ook willen ze allemaal graag stijl haar zoals westerse mensen (vroeger stijlden ze hun haar met hele stenen..). De buurvrouw zou ons ook nog een keer gaan invlechten, dus ik ben benieuwd.
- Geluidsoverlast is hier nooit toegestaan. Dit werkt in de praktijk uiteraard anders, tenzij je de buurman van onze host bent. Ik heb hem nog nooit zo hard horen flippen over een beetje muziek om half 8 (!) ’s avonds.
- Men blijft het fijn vinden om het over trouwen en kinderen te hebben. Toen ik zei dat ik niet van plan was binnenkort een kind te baren vonden ze allemaal toch wel dat ik op moest schieten, want nu was ik nog lekker fit. Ik heb maar niet het argument aangevoerd dat je daar iemand voor nodig hebt, voor je het weet heb ik nog een stalker erbij (de man van vorige week doet net iets te aardig tegen me..). Verder delen ze graag hun baarervaringen. Al vertelde de mannelijke projectleader dat hij niet eens bij de geboorte van zijn dochter was, omdat er in de kraamzaal meerdere vrouwen lagen te bevallen en hij daardoor niet zijn vrouw dr hand mocht vasthouden. Zo sneu.
- Het woord voor blanke is “Lekgowa”. Dit wordt dagelijks meerdere malen naar ons geroepen door kleine kinderen, al leren ze op school dat ze iemand als westers, Europees of van over de oceaan moeten aanspreken. Het woord, zo ontdekte wij deze week, komt van overgeven. Toen wij als Nederlanders Zuid Afrika (waar Botswana toen nog bijhoorde) binnenvielen via zee, werden wij als het ware door de zee uitgekotst naar het Afrikaanse land. Gezellig he?
- Als men zegt dat ze op tijd de bus naar Gabarone moeten nemen liegen ze. Vervolgens lopen ze nog uren rond op het project, waarna ze besluiten toch maar lunch te maken voor iedereen, waardoor we om half 4 nog lunch kregen.
- De regen komt dit jaar vroeg. Of heel laat, want de bladeren hangen nog aan de bomen. Iedereen is heel overtuigd van zijn of haar gelijk, dus we weten nog steeds niks. We wachten het dus maar af. Het zou wel goed zijn, want het zielige beekje wat ze rivier noemen kan echt wel wat water gebruiken.
- Sommige producten zijn door Zuid-Afrika geimporteerd hier en daardoor ken men alleen de merknaam. Tandpasta noemt men Colgate, en toen ik het laatst had over kauwgom riep iemand na heel lang denken een merk, waarna iedereen snapte wat ik bedoelde.
- Je mag als blanke geen zwarte zeggen maar iemand met een dark compexion. Wij zijn dan mensen met een light complection of yellow bones. Een vrijwilliger hield deze week een overtuigend verhaal door mijn hoofd naast een A4tje te houden en te zeggen dat ik niet wit waar geel was, en dat hij bruin en niet zwart was. Vandaar yellow bones en dark bones. Ze noemen zichzelf wel rustig nigger trouwens.
- Mensen met een dark complexion zijn niet allemaal muzikaal. Ik was hier lang van overtuigd maar het puberkoortje op de pricegiving was toch wel bijna vertrouwd vals.
- Het is blijkbaar prima acceptabel om als ex docent van een school er sletterig bij te lopen tijdens Pricegiving. Dit moet ook vooral 1000x vastgelegd worden met 7 verschillende telefoons. Wij vonden het heftig.
- De koe is er nog steeds bijna elke nacht, de buren hebben namelijk geen hek. We vroegen hoe je dit op kunt lossen maar dat kan door de koe te vangen en deze mee te nemen naar de politie en daarmee aangifte te doen. Niet iets wat je even midden in de nacht doet dus.
- Qua klagen over het weer zijn Botswanen net Hollanders. Met 28 graden is het koud, en met 34 graden is het te warm (om vervolgens te klagen dat het nog veeel warmer wordt).
- Note to self. Als je host zegt voorsteld om een taxi te nemen moet je vervolgens niet zeggen dat je dat stuk best prima kunt lopen. Op zijn strepen staan doet hij namelijk niet en anders loop je tijdens de wandeling de hele tijd te luisteren naar het geklaag over dat hij nu zweet en het warm is.
Kortom, saai is het hier nooit. Ik ben benieuwd wat er komende week weer gaat gebeuren (in elk geval staat het crashen van een huwelijk op het programma, spannend). Zodra er internet is (ergens in de toekomst, haha) zal ik ook weer eens wat foto’s proberen up te loaden.
Tot snel weer!
Liefs,
Diede
Alweer een week voorbij. Terwijl jullie stormen en regen trotseren zit ik hier in de zomerse hitte (34 graden gemiddeld deze week) langzaam in een Vlaming te veranderen. De koelkast noem ik nu standaard frigo, ik heb een klopje in plaats van een dipje en ik kap ons eten regelmatig (als je niet handig kunt opscheppen en daarom alles direct uit de pan op een bord gooit noem je het kappen). Ik leer dus 2 nieuwe talen hier.
Verder lijkt het soms erop dat mensen aan ons beginnen te wennen. Het aantal starende mensen en roepende kinderen wordt minder, al moet je dit nooit hardop zeggen. Telkens als we dit uitspraken kwamen er mensen uit het niks ons zoenen, kwam een man mij vertellen dat ik degene was waar hij al zijn hele leven op wachtte (ik heb gereageerd dat hij dan beter op iets anders kon gaan wachten) en werden familieleden ter uithuwelijking gevraagd (Karlien was hier vooral de klos, doordat ik geen broers heb vond de dronken vrouw mij niet interessant). Andersom begin ik steeds beter te weten hoe dingen werken, al beginnen sommige dingen mij ook steeds meer te frustreren.
Zo was mijn host deze week een beetje ziek (hij had iets met zijn heup, maar hij kreeg maar niet uitgelegd wat er nou aan scheelde). Daardoor vond hij (zoals veel mannen) zichzelf erg zielig en was hij nogal onrustig en onvoorspelbaar. Zo ging hij ineens de deur uit om 5 minuten later met cola terug te komen, daar een glas van te nemen en daarna naar bed te vertrekken. Communicatie is sowieso niet echt zijn sterkste punt, waardoor het soms nogal een verassing is waar hij is of wat hij gaat doen. Verder krijgt hij vanuit de buurt hier nogal veel aandacht om het feit dat wij bij hem wonen, waardoor hij zoals hij zelf zegt “als koning gezien wordt”. Deze week moest meneer dat ook even laten zien door zich zo te gedragen. Toen we gingen eten vroeg hij op een glas water (Diede, give water) en vervolgens om een bak. Hij vond toen dat ik dat water over zijn handen moesten gooien zodat hij zijn handen moesten wassen. Ineens werd mijn inner Aletta Jacobs wakker die niet wilde dat ik als onderdaan werd behandeld. Ik vroeg waarom hij niet gewoon de kraan gebruikte, waarop hij zei dat je dat niet doet bij gasten. Mijn blik was volgens mij zo dodelijk dat hij het daarna nooit meer gevraagd heeft. Hij zij laatst dat hij niet zo goed is in lichaamstaal lezen, maar gelukkig snapt hij onze passief agressieve reacties op deze dingen wel. Hij heeft zelfs zijn eigen lunch gemaakt gisteren (hij wilde onze omelet met tomaat niet) en bracht vandaag zelf zijn bord naar de keuken. Victory.
Ook is het feit dat de plannen constant veranderen waardoor je nooit weet waar je aan toe bent af en toe heel frustrerend. Er is nog steeds geen internet (volgende week, echt waar!), nog geen spullen in ons huis (volgende week, echt waar!). Ook de nieuwe plannen voor de resterende tijd hier (de mensen van het projecten leren met Word/Excel omgaan, handleidingen voor de opleidingen schrijven en uitzoeken hoe ze de vele micro krediet groepen het beste kunnen ondersteunen) vergen informatie en ondersteuning van de project leaders, waardoor je afhankelijk bent van hun constant wijzigende plannen. Zo zou ik 2 public speaking lessen maken voor de studenten Business Management, die ik dinsdag af zou hebben. Op donderdag bleken die ineens dan al nodig te zijn, waar ik de vrijwilliger heb geïnstrueerd hoe hij het kon doen en dat hij maar moest zeggen als hij begon, dan kwam ik kijken en eventueel nog dingen aanpassen voor de volgende keer. Aan het eind van de middag kwam hij vertellen dat het allemaal was gelukt en dat hij de guest speaker de les had laten geven (dat wordt hier blijkbaar gepikt door gast sprekers). Ik heb dus nog steeds geen idee of het wat was, maar volgende maand (als een nieuwe groep studenten bijna klaar is) is er weer een nieuwe kans.
Desondanks blijven de mensen ontzettend lief en oprecht. Ze zijn nog steeds soms ronduit bot (ik ben deze week zwanger genoemd en ze vonden dat ik toch wel te veel puisten op mijn hoofd had) maar daardoor hoef je zelf ook niet zo terug te houden. Ze maken het liefst nog steeds veel seksgrappen, en als ik dan aanvul wat iedereen denkt, liggen ze helemaal dubbel. Die grappen worden dan nog 6 keer herhaald in verschillende talen, dus daarmee maak ik me wel populair.
Vooral de vrijwilligers hebben erg veel tijd om de hele dag een beetje naast ons te staan en te wachten tot wij dingen vertellen of vragen. Vooral de nieuwe stagiaire is een heerlijke prooi. Je kunt haar alles wijs maken. Zo heeft Karlien haar 3 verschillende jongens laten zien van de scouting, die ze allemaal haar vriendje noemde. Het duurde erg lang voordat ze wantrouwig werd en weet nu nog steeds niet zeker of ze nou een vriend heeft of niet (laten we zeggen dat zij, net als wij vinden dat alle donkere mensen op elkaar lijken, vinden dat alle Europeanen op elkaar lijken). Ze is nogal actief en komt dan nogal heftig dansend binnen (ze dansen hier op een manier dat je echt hele foute mensen zou scoren) waarna ze zo hard en zo lang blijft praten dat je het het komende halfuur kan opgeven om nog iets te doen. Ook vond ze de hoeveelheid water in onze landen ongelofelijk en vond ze het bijzonder dat we gebouwen hadden met meer dan 2 verdiepingen. Ook heb ik in ruil voor een rapdemo van de ene vrijwilliger en een dansje van de andere vrijwilliger mijn zangkunsten laten horen, waar ze erg enthousiast over waren. Gezellig is het dus altijd wel.
Verder heb ik gelukkig Karlien, waardoor we het altijd voor elkaar kunnen opnemen als mensen lullig zijn of elkaar kunnen redden uit ahkward situaties. Ook heb ik veel fijne belgesprekken gehad deze week (soms uitkijkend op de mooie sterrenhemel hier). Dat je soms wegvalt of vertraagd nemen we dan maar voor lief.
De housekeeper van Humana heeft ons deze week verwend met meerdere malen vegetarisch eten (waar wij na de enorme vleesoverload heel blij mee waren, maar de mannen iets minder) en variaties op pap zoals brooddeeg en een soort kruising tussen rijst en macaroni (samp). Samp moest 2-3 uur koken, dus werd old school op het vuur bereid (achter het gebouw tussen een stapel bakstenen) in plaats van op het fornuis (want dat kost teveel stroom). Ook heeft ze ons nogmaals “verwend” met rupsen, zodat ze even konden lachen om de reactie van Karlien. Zelf boeken we ook nog steeds progressie in koken. Met gebakken aardappels en kaasschitzels wordt het leven soms net even wat leuker. Ook hebben we gisteren, omdat de host wel vond dat we konden Googelen en dus wel wisten hoe we het dan moesten doen, vis gemaakt. Dankzij internet en Lucca is er qua smaak een prima vis uitgekomen, zonder schubben maar met heeel veel graten, we hebben enorm gebluft maar blijkbaar werkte het dus. Net bij de boodschappen hebben we feta en pesto gevonden, die voor Botswaanse begrippen enorm duur zijn, maar ons wel een fijne culinaire week beloven.
Om te compenseren voor al dit eten en het enorme gebrek aan beweging ( ik geloof dat ik toch wel aan begin te komen..) zijn we ook begonnen met sporten. Karlien, die thuis 3x per week sport, heeft zich onmiddellijk ontpopt als een soort personal trainer, waardoor we gisteren in de gang stonden te squatten. Wel met kleine onderbreking, omdat de buurvrouw het een goed moment vond om langs te komen. Ik heb vandaag mega spierpijn, Karlien niks, dus dat wordt nog leuk.
Vrijdag mochten we, omdat beide projectleaders verhinderd waren, de organisatie representeren bij een pricegiving. 1x per jaar worden op scholen prijzen uitgereikt aan kinderen met uitzonderlijke prestaties. We werden ontvangen als echte VIPS (inclusief VIP kaartje) door een groep zenuwachtige pubers. We werden (met andere wel echt belangrijke mensen) opgevangen in de schoolbibliotheek waar we hapjes en drinken kregen. Vervolgens mochten we op stoelen mét kussentje 3 uur lang speeches in Setswana aanhoren van alle belangrijke mensen, en werden we, alweer, voorgesteld aan iedereen. Ook werd er uiteraard vooraf gebeden door een heftig schreeuwende pastoor en werd het volkslied gezongen (waar er verassend weinig werd meegezongen). Gelukkig kwamen scholieren steeds nootjes en water brengen dus het was behoorlijk chill. Het hele programma liep enorm uit (ik was verbaasd geweest als dit niet zo was) vooral omdat de eregast, een bekende rechter die afkomstig was uit deze wijk, in plaats van de geplande 10 minuten een uur heeft gepraat. Gelukkig praatte hij in het Engels. Hij riep de kinderen op om vooral te dromen en niet hun afkomst te laten bepalen wat hun toekomst werd (ook hij kwam uit deze arme buurt). Het was een mooi verhaal maar had prima 3 kwartier korter gekund. Verder werden we getrakteerd op theater, liedjes en gedichten van scholieren (allen in het Setswana of onverstaanbaar Engels).
Er waren vervolgens erg veel prijzen voor kinderen die hoge cijfers hadden gehaald of goed waren in sport of cultuur, of gewoon goed voor het schoolwinkeltje hadden gezorgd. De besten kregen een geldprijs en verder kreeg men een willekeurig cadeau (een waterkoker of wasmand of ander zinvol apparaat). Elk kind dat won kreeg een handje van een belangrijk persoon, waarbij de moeders de prijzen aanpakten en erg duidelijk (traditioneel gillend en juichend) lieten weten dat ze trots waren op hun kind. Puberale schaamte voor ouders is iets universeels, heb ik duidelijk gezien. De middag eindigde met een heerlijke mega lunch, waar vooral de Griekse salade erg fijn was (al had ik welgeteld 0 stukjes feta..).
We waren de dag ervoor geadviseerd om de taxi te nemen omdat het heel ver zou zijn, maar bij een chille wandeling met onze host kwamen we erachter dat het een kwartiertje lopen was, dus hebben we onze beweging weer fijn gepakt in de brandende hitte. Terug op het project kwamen we erachter dat er de dag erop een meeting zou zijn waarop de lokale bank ingezamelde kleding zou doneren aan de organisatie. Dit zou eigenlijk de week erop zijn, maar dat klopte niet. Hierdoor werden 1 dag van te voren alle belangrijke mensen opgebeld, die tot mijn verbazing allemaal nog konden (langer termijn plannen doen ze hier echt niet).
Daardoor waren we zaterdagmiddag opnieuw in een setting met belangrijke mensen en speeches. Na een efficiënt openingsgebed (ik denk 15 seconden) waren er opnieuw veel praatjes in het Setswana. Men vond het heel nodig om het meerdere malen over ons te hebben, maar wel in Setswana (waar je dan achter komt doordat je ineens iedereen naar je ziet staren). Ook werden we opnieuw naar voren geroepen en moesten we op de foto met de sponsoren en ongeveer 6 andere mensen die ons interessant vinden. Als je mazzel hebt vragen ze het, vaak duwen ze ook gewoon hun goedkope smartphone camera in je hoofd. Het voelt allemaal heel ongemakkelijk en verkeerd (zeker omdat wij 0 hadden bijgedragen aan de organisatie of de donatie) maar discussiëren hierover heeft echt geen zin. Men is erg trots dat wij hier als blanken zijn en dat moet iedereen weten.
Zo ook de lokale voetbalclub waar wij een uur later voor stonden te juichen. Onze buurvrouw ontpopte zich (geheel onverwacht) tot een ware hooligan voor haar team. In de laatste 10 minuten die we zagen scoorde ze gelukkig nog, dus konden we ook “ons team” aanmoedigen.
En dan bij deze, inmiddels traditioneel, Botswana voor beginners:
- Als er bij een school staat dat ze only English speaken weet je dat dit een leugen is. Ze krijgen misschien wel les in het Engels en ze spreken prima Engels, maar je zit gewoon de hele bootcamp of pricegiving naar Setswana te luisteren.
- Haar is een geliefd onderwerp hier. Niet alleen wil men regelmatig ons haar voelen, ook zijn ze er druk mee. Ze hebben vrijwel altijd nephaar, dus niet gek opkijken als ze ineens na het weekend heel ander haar hebben. Ook willen ze allemaal graag stijl haar zoals westerse mensen (vroeger stijlden ze hun haar met hele stenen..). De buurvrouw zou ons ook nog een keer gaan invlechten, dus ik ben benieuwd.
- Geluidsoverlast is hier nooit toegestaan. Dit werkt in de praktijk uiteraard anders, tenzij je de buurman van onze host bent. Ik heb hem nog nooit zo hard horen flippen over een beetje muziek om half 8 (!) ’s avonds.
- Men blijft het fijn vinden om het over trouwen en kinderen te hebben. Toen ik zei dat ik niet van plan was binnenkort een kind te baren vonden ze allemaal toch wel dat ik op moest schieten, want nu was ik nog lekker fit. Ik heb maar niet het argument aangevoerd dat je daar iemand voor nodig hebt, voor je het weet heb ik nog een stalker erbij (de man van vorige week doet net iets te aardig tegen me..). Verder delen ze graag hun baarervaringen. Al vertelde de mannelijke projectleader dat hij niet eens bij de geboorte van zijn dochter was, omdat er in de kraamzaal meerdere vrouwen lagen te bevallen en hij daardoor niet zijn vrouw dr hand mocht vasthouden. Zo sneu.
- Het woord voor blanke is “Lekgowa”. Dit wordt dagelijks meerdere malen naar ons geroepen door kleine kinderen, al leren ze op school dat ze iemand als westers, Europees of van over de oceaan moeten aanspreken. Het woord, zo ontdekte wij deze week, komt van overgeven. Toen wij als Nederlanders Zuid Afrika (waar Botswana toen nog bijhoorde) binnenvielen via zee, werden wij als het ware door de zee uitgekotst naar het Afrikaanse land. Gezellig he?
- Als men zegt dat ze op tijd de bus naar Gabarone moeten nemen liegen ze. Vervolgens lopen ze nog uren rond op het project, waarna ze besluiten toch maar lunch te maken voor iedereen, waardoor we om half 4 nog lunch kregen.
- De regen komt dit jaar vroeg. Of heel laat, want de bladeren hangen nog aan de bomen. Iedereen is heel overtuigd van zijn of haar gelijk, dus we weten nog steeds niks. We wachten het dus maar af. Het zou wel goed zijn, want het zielige beekje wat ze rivier noemen kan echt wel wat water gebruiken.
- Sommige producten zijn door Zuid-Afrika geimporteerd hier en daardoor ken men alleen de merknaam. Tandpasta noemt men Colgate, en toen ik het laatst had over kauwgom riep iemand na heel lang denken een merk, waarna iedereen snapte wat ik bedoelde.
- Je mag als blanke geen zwarte zeggen maar iemand met een dark compexion. Wij zijn dan mensen met een light complection of yellow bones. Een vrijwilliger hield deze week een overtuigend verhaal door mijn hoofd naast een A4tje te houden en te zeggen dat ik niet wit waar geel was, en dat hij bruin en niet zwart was. Vandaar yellow bones en dark bones. Ze noemen zichzelf wel rustig nigger trouwens.
- Mensen met een dark complexion zijn niet allemaal muzikaal. Ik was hier lang van overtuigd maar het puberkoortje op de pricegiving was toch wel bijna vertrouwd vals.
- Het is blijkbaar prima acceptabel om als ex docent van een school er sletterig bij te lopen tijdens Pricegiving. Dit moet ook vooral 1000x vastgelegd worden met 7 verschillende telefoons. Wij vonden het heftig.
- De koe is er nog steeds bijna elke nacht, de buren hebben namelijk geen hek. We vroegen hoe je dit op kunt lossen maar dat kan door de koe te vangen en deze mee te nemen naar de politie en daarmee aangifte te doen. Niet iets wat je even midden in de nacht doet dus.
- Qua klagen over het weer zijn Botswanen net Hollanders. Met 28 graden is het koud, en met 34 graden is het te warm (om vervolgens te klagen dat het nog veeel warmer wordt).
- Note to self. Als je host zegt voorsteld om een taxi te nemen moet je vervolgens niet zeggen dat je dat stuk best prima kunt lopen. Op zijn strepen staan doet hij namelijk niet en anders loop je tijdens de wandeling de hele tijd te luisteren naar het geklaag over dat hij nu zweet en het warm is.
Kortom, saai is het hier nooit. Ik ben benieuwd wat er komende week weer gaat gebeuren (in elk geval staat het crashen van een huwelijk op het programma, spannend). Zodra er internet is (ergens in de toekomst, haha) zal ik ook weer eens wat foto’s proberen up te loaden.
Tot snel weer!
Liefs,
Diede
