Bootcamp, botheid en de Belg
Blijf op de hoogte en volg Diede
10 September 2017 | Botswana, Selebi-Phikwe
Hallo allemaal,
Een nieuwe week, dus een nieuwe blog. Inmiddels ben ik hier vandaag precies een maand. In die maand is het ineens zomer geworden (gemiddeld 34 graden elke dag!) en heb ik sinds woensdag gezelschap van Karlien (aka de Belg).
Het is superfijn om iemand te hebben hier waarmee je dingen kan delen en dat dan ook echt begrijpt. Zoals een field officer deze week tegen ons zei “Hoe hard we ook proberen, helemaal begrijpen zullen we elkaar nooit. Daar zijn onze levens te anders voor. ”. Dus naast mijn Setswana spijker ik ook mijn Vlaams bij (vooral bij het gezamenlijk oplossen van kruiswoordpuzzels).
Daarnaast geeft het ook een hele hoop vrijheid. We kunnen samen met de taxi en richting het centrum zonder host, lekker lang rondneuzen wat ze allemaal in de supermarkt verkopen (dus op culinair gebied betekent dat vooruitgang!) en is het nu in alles 2 tegen 1 thuis. De host vind het ook lekker relaxed, omdat hij nu zelfs geen boodschappen meer hoeft te doen en minder tijd kwijt is met mij entertainen. Ik heb een beetje spijt van dat ik aan het begin altijd heb gevraagd of hij ook iets wilde als ik iets eet of drink, waardoor we nu halve butlers zijn. Hij vraagt zonder gêne, nadat ik heb gezegd dat ik geen appel hoef, of ik dan wel zijn appel in stukjes wilt snijden. Aangezien Botswanen soms net grote kinderen zijn (ze eten pap en reageren nogal primitief in emoties) en ik heb geleerd dat je consequent moet zijn tegen kinderen sta ik dus vervolgens braaf zijn appel te snijden. Desondanks is het een lieve man die erg begaan is met ons welzijn hier en graag verteld over zijn land.
De Botswanen worden steeds opener en daardoor leer je ze echt wel beter kennen, wat heel fijn is. Ze komen naar je toe met verhalen over dat ze vandaag heel gelukkig zijn, omdat gisteren de naaimachine kapot was, maar nu ze de hele nacht naar de kerk is geweest heeft God de naaimachine gerepareerd. Als je dan maar lief lacht zijn ze weer helemaal blij. Ze vinden ons enorm interessante objecten (we worden nog dagelijks meerdere malen nageroepen als “blanke”) en willen aan ons haar voelen en met ons praten. Het mooiste voorbeeld was wel dat een groep mensen in traditionele regendans kleding naar ons toekwamen om te vragen of ze met ons op de foto mochten. Dit trok onmiddellijk 50 toeschouwers van kleine zwarte kindjes, vooral toen ze ons traditioneel gingen leren klappen (wat moeilijker is dan het klinkt). Ook stellen ze je allerlei random vragen (zing je vaak liefdjesliedjes?) en blijken veel een enorme dirty mind te hebben. Zo werd ik op een willekeurige dinsdagmorgen deze week praktisch uitgehuwelijkt. De housekeeper (die de meeste foute geest van iedereen heeft) zei uit het niets tegen een man die al duidelijk te lang single was hier, “I think you should marry Mpho”. Hierop zei hij onmiddelijk, tot mijn grote verbijstering, “Are you ready?” tegen mij. Ik wist niet hoe snel ik “Nee” moest roepen en sindsdien heb ik nog een stalker erbij, hurray.
Ook worden ze ook steeds minder subtiel. Botswanen zijn (zoals het eerste deel van hun naam al doet vermoeden) soms ronduit bot. De zwangere projectleader zei uit het niets tegen mij dat ik dikker was geworden. Toen ik zei dat ik dacht van niet (want ik ben er sterk van overtuigd dat ik juist afgevallen ben), riep ze naar een jongen in de gang “Do you also think Mpho gained weight?”, waarop hij zei “yes yes, a lot”. Fijn, kun je het weer mee doen. Ik wilde er eigenlijk nog tegenin gaan maar ze had me al bijna meegenomen naar het ziekenhuis om me te wegen (laten we zeggen dat ze nogal competitief zijn hier).
Samenwerken met Botswanen leert je een hoop assertiviteit. Een beetje en misschien werken niet, je moet gewoon heel duidelijk zeggen wat je wilt. Het liefste in gebiedende wijs. Alstjeblieft en wil je zijn namelijk teveel moeite. Ik heb deze week doorgeduwd dat het proces van wekelijkse rapporten op een andere manier ging verlopen. Het was zo dat field officers elk hun individuele cijfers handmatig optelden en dan bij elkaar voegden, welke gegevens vervolgens in Excel ingevoerd worden door de project leaders die dan de fouten ontdekken (die je makkelijk krijgt met handmatig optellen) en dan deze mensen weer lieten terugkomen. Na wat aandringen heb ik alle field leaders onmiddellijk hun gegevens in Excel laten invullen (de competentie geduld wordt hier ook veel geoefend haha), waarmee ze via de formules gelijk konden controleren of het compleet en correct was. Het gevolg: ze waren om 2 uur klaar in plaats van om half 7 zoals vorige week. Dit was wel mijn overwinning van de week en iedereen op het project was ook heel gelukkig. Ook heeft mijn host eindelijk gezegd dat hij zich niet meer ging bemoeien met hoe ik Botswaans eten kookte. Dat is prettig want hij geeft in halve zinnen instructies en is ineens gestrest waardoor koken nogal stressvol wordt. De eerste zelfstandige poging samen met Karlien was geslaagd.
Verder was het een behoorlijk drukke week met andere dingen dan het project. We moesten de kamer van Karlien, die nog vol stond met zooi, opruimen. En Botswana zou geen Afrika zijn als het plan constant veranderde. Eerst was het dinsdagochtend, toen werd het dinsdagmiddag en uiteindelijk stonden we net haar komst nog schoon te maken op woensdag. Mijn host is een enorme horder, vooral in kranten maar hij kon ook lachend het stembiljet van de verkiezingen van 1999 tevoorschijn halen. Na alles stofvrij te hebben gemaakt hebben we alles in de buitenwc van het centrum gezet, na een ritje in een pick up truck die nooit door de APK was gekomen in Nederland. Heen zat ik ongeveer in de versnellingspook, waardoor ik nu een blauwe plek heb van toen hij in zn achteruit moest, dus terug zat ik fijn achterin met de wind in mijn haren.
Qua project is het allemaal nogal vaag op dit moment. Karlien helpt mij een beetje omdat ze zelf nog niet echt een project heeft. Ik ben nog bezig met mijn spelletjesboek en de Public Speaking lessen, maar ben daar binnen 1 a 2 weken wel echt mee klaar. Wat het wel lastig maakt is dat je constant gestoord wordt omdat je mensen moet ontmoeten of we ineens ergens heen gaan. Onze contactpersoon in Nederland had een fantastische timing door precies deze week te appen naar de project leader of ze maximaal gebruik maakten van onze vaardigheden en kennis. Toen ze dit aan ons vroeg hebben we gezegd dat we misschien wel meer kunnen doen en gaan we volgende week nog een keer praten over wat meer studie gerelateerde projecten voor de langer termijn. Ook is er nog steeds geen internet (de inkt van de printer was leeg om een aanvraagbrief te sturen, maar het zou komende week gefixt worden zeggen ze, geloof jij het?). Ook zouden ze nog spullen voor ons huis regelen (ik heb al een maand niet in de spiegel gekeken…) maar die aanvraag ligt nog steeds bij het hoofdkantoor.
Toch zijn ze in andere dingen heel impulsief. Zo vond de jongen die Business Management gaf dat ik dat wel kon gaan doen als hij weg gaat. Dat ik daar niks over weet vond hij geen probleem, ik wel, dus het gaat niet gebeuren. Wel hebben we zijn les eens bekeken en deze duurt vooral heel lang omdat men allemaal het boek moet overschrijven omdat ze er te weinig hebben. Misschien bedoelde hij gewoon dat ik wel kon voorlezen wat er in het boek stond?
Ook kwam de politie ons op donderdag uitnodigen (op tijd iets laten weten is echt niet mensen hun ding hier) om een heel weekend 130 pubers te begeleiden op een bootcamp in het weekend. De politie organiseerde een weekend voor de junior school (onderbouw middelbare school) omdat ze bijna examens hadden. Hier moesten ze discipline leren en niet afgeleid worden door andere dingen zoals alcohol en drugs. We hebben uiteindelijk gezegd dat we een halve dag op zaterdag langs zouden komen op spelletjes te spelen met die kinderen. Ook werden we op vrijdag verwacht voor de brieving die om 3 uur zou zijn. Die werd toen 5 uur, toen 7 en om half 8 hebben we maar gebeld dat we het te laat vonden om nog te komen. Hij stelde toen voor om ons om 10 voor 5 op te halen zodat we de morning work-out nog konden meemaken, maar dat aanbod hebben we maar afgeslagen (het is ook weekend he.). Uiteindelijk stonden we om half 9 klaar, waar we ontdekten dat ze al 2 uur achterliepen op schema. Zo stonden we 10 minuten later kinderen te selecteren (op criteria die daarvoor in Setswana waren verteld) die hun schoonuniform het beste droegen. Als blanke als een soort generaal langs een groep kinderen lopen en ze keuren voelde nogal verkeerd, al leken we vooral daar zelf last van te hebben. Vervolgens moesten de kluisjes opgeruimd en gekeurd worden, wat een hilarisch en herkenbaar tafereel was (overal boeken met bezwete puistenhoofden). Toen we vervolgens de kinderen 2 uur lang vermaakt hebben met allerlei spelletjes werd het verschil langzaam duidelijk: pubers in Botswana vinden alles leuk. Vooral de kruiwagenrace had een hysterisch enthousiaste reactie, wat heel leuk was om te zien. Ook moesten wij nog eierracen tegen de docenten (wel de watjesversie met de lepel in je hand) en verder vooral veel wachten. Toen we vroegen naar de rest van het programma en ze zeiden dat het volgende onderdeel een eetwedstrijd was, dachten we even dat ze een grapje maakte. Maar even later zaten er 4 pubermeisjes per persoon een half brood, en appel en een liter frisdrank zo snel mogelijk weg te werken. Ik heb me heel hard voorgenomen om hier niet te oordelen over dingen die anders zijn, maar dit voornemen had het op dat moment even moeilijk. Vooral toen een vrij dik meisje (waar de schoolleider 2 uur eerder naar had geroepen dat ze harder moest rennen omdat het goed voor haar was want ze was veel te dik) won. Gedisciplineerd waren deze kinderen in elk geval behoorlijk, ook in dingen waar ik het misschien niet zo mee eens ben.
En zo had ik ineens, voor het eerst hier, een enorm druk weekend. ’s Middags zouden we namelijk voetbal gaan kijken vlakbij ons huis. Dit bleek niet door te gaan, want de scheidsrechters waren niet betaald (die kende ik nog niet), maar in plaats daarvan liepen we een rondje door de wijk met de buurvrouw die iedereen kende. Het gevolg is dat iedereen ons nu ook kent en dat we in 1.5 uur tijd ongeveer 500 meter hebben afgelegd.
Na de boodschappen van vanochtend gingen we ’s middags naar een culturele competitie waar een jongen van het project met zijn drama groep zou optreden. Ze traden om 12 uur op dus we besloten om 2 uur te gaan. Grappige Botswanen bedachten nu ineens punctueel te zijn, waardoor we zijn optreden hadden gemist. Wel konden we nog een stukje zien van een andere groep (die bruut werd afgebroken midden in de zin omdat ze te lang doorgingen), maar we begrepen er uiteraard niks van. De 2 koren en 4 traditionele dansgroepen die volgden waren wel heel tof om te zien. De passie en het enthousiasme waar men mee zingt en dans is echt aanstekelijk en het klonk fantastisch. Opnieuw hadden we de buurvrouw mee die daarna nog lang is blijven hangen in ons huis.
En dan opnieuw, Botswana voor beginners:
- Ze zijn hier nogal van de publieke voorlichting. Zo stonden er diverse bordjes op het terrein van de junior school met teksten als “Stay out of sex”. Ook dragen, vooral mensen met maatschappelijke beroepen, uitsluitend t-shirts met teksten die mensen zouden moeten oproepen tot van alles (vooral het eindigen van allerlei ziektes door samen te werken). Het statement “Hitting women might lead to dead” vond ik een beetje raar uitgedrukt, om het maar niet te hebben over de ironie van een vrij obesitas vrouw (overgewicht is hier een veel groter problem dan ondergewicht) die lachend naar een eetwedstrijd van puberkinderen kijkt met een t-shirt: ”Together for a healthy Africa”.
- Je kunt prima vis kopen als je niet weet hoe je vis moet maken. Dan bel je, als mijn host, gewoon de buurvrouw waardoor ik nietsvermoedend dinsdag thuiskwam terwijl er 2 vrouwen een kind het huis hadden overgenomen.
- Botswanen zijn knapper dan andere Afrikanen vinden ze zelf. Ik dacht eerst dat ik de host niet goed had verstaan, maar toen hij tot drie keer toe over een Keniaan (die erg boos was om verkiezingsgedoe) zei “ kijk dan hoe lelijk!” had ik door dat hij het meende. Zij hebben namelijk een veel mooier gezicht, aldus mijn host.
- Je bent hier super raar als je geen suiker in je thee drinkt (4 scheppen suiker is het gemiddelde). Ook eten ze graag pap met mayonaise en suiker. Eerst dacht ik dat alleen de zwangere projectleader gewoon een rare smaak had, maar het schijnt normaal te zijn. Zelfs als mayo liefhebber vind ik het een weinig geslaagde combo.
- Men kent Nederland als land vrijwel allemaal wel, maar alleen omdat we het goed deden op het WK in Zuid-Afrika (om daarna shamefull te moeten vertellen dat we ons nu niet gaan kwalificeren). België daarentegen wordt consequent Brussel genoemd, dus dat is bij dezen een land.
- Het is deze maand aids maand dus wordt er elke nacht gebeden voor overleden AIDS en HIV slachtoffers. Dit klinkt als een soort festival naast je huis, maar is het helaas niet. Volgende maand is er weer een andere ziekte of doel dat in de belangstelling staat (en men is zeer verbaasd dat wij dit in Europa niet doen).
- Meningen zijn verdeeld over uitgaan, alcohol en kleding. Ik probeer nog steeds te achterhalen waar de lijn in kleding ligt in hoe kort het mag, aangezien het nogal heet is hier. Iedereen zegt iets anders, ook over hoe acceptabel alcohol en feesten hier is. Tot nu toe zijn we ontzettend braaf en zou de gemiddelde Staphorster me lachend high fiven (of is dat duivels?), maar wie weet komt de rebel in mij nog wel een keer boven.
- Botswanen tonen hun emoties erg uitbundig, wat prettig is want dan weet je waar je aan toe bent . Toen ik opmerkte dat het woord voor kip en “Hallo wie is daar?” hetzelfde was rolde ze letterlijk op de grond van het lachen en elk spelletje wordt gespeeld alsof het een WK finale betreft. Huilen zie ik dan weer zelden, als een kind omvalt doet het gewoon alsof er niks gebeurd is.
- We kijken tegenwoordig Press TV, een soort wereldzender. Naast dat ze daar documentaires over Saoudie Arabië de soundtrack van Frozen geven (echt, waarom?) laten ze ook alles zien wat er mis is in de wereld. Dit is nogal deprimerend. We zagen deze week zoveel beelden van in puin geraakte huizen dat de host even kwijt was waar we waren. Hebben ze nu ook een aardbeving op die Eilanden? Nee, dat is Mexico. Oo, oo oke. Verder probeerden Karlien en ik iets normaals te vinden overdag, maar we hebben het na 100 verschillende worship zenders opgegeven.
- Ze klappen hier in de traditionele dansen anders dan bij ons (met half open handen zodat het veel harder klinkt). Dit is stap 1 om traditioneel te leren dansen en werd ons gisteren geleerd(tot groot vermaak van ongeveer 50 kinderen die om ons heel gingen staan en mee gingen kijken).
Kortom, er gebeurd hier nog steeds genoeg. Ik merk dat ik erg moe ben, ondanks mijn burgerritme, maar enthousiast over alles wat ik meemaak. We gaan zien wat deze komende week weer brengt en ik hou jullie op de hoogte.
Liefs,
Diede
Een nieuwe week, dus een nieuwe blog. Inmiddels ben ik hier vandaag precies een maand. In die maand is het ineens zomer geworden (gemiddeld 34 graden elke dag!) en heb ik sinds woensdag gezelschap van Karlien (aka de Belg).
Het is superfijn om iemand te hebben hier waarmee je dingen kan delen en dat dan ook echt begrijpt. Zoals een field officer deze week tegen ons zei “Hoe hard we ook proberen, helemaal begrijpen zullen we elkaar nooit. Daar zijn onze levens te anders voor. ”. Dus naast mijn Setswana spijker ik ook mijn Vlaams bij (vooral bij het gezamenlijk oplossen van kruiswoordpuzzels).
Daarnaast geeft het ook een hele hoop vrijheid. We kunnen samen met de taxi en richting het centrum zonder host, lekker lang rondneuzen wat ze allemaal in de supermarkt verkopen (dus op culinair gebied betekent dat vooruitgang!) en is het nu in alles 2 tegen 1 thuis. De host vind het ook lekker relaxed, omdat hij nu zelfs geen boodschappen meer hoeft te doen en minder tijd kwijt is met mij entertainen. Ik heb een beetje spijt van dat ik aan het begin altijd heb gevraagd of hij ook iets wilde als ik iets eet of drink, waardoor we nu halve butlers zijn. Hij vraagt zonder gêne, nadat ik heb gezegd dat ik geen appel hoef, of ik dan wel zijn appel in stukjes wilt snijden. Aangezien Botswanen soms net grote kinderen zijn (ze eten pap en reageren nogal primitief in emoties) en ik heb geleerd dat je consequent moet zijn tegen kinderen sta ik dus vervolgens braaf zijn appel te snijden. Desondanks is het een lieve man die erg begaan is met ons welzijn hier en graag verteld over zijn land.
De Botswanen worden steeds opener en daardoor leer je ze echt wel beter kennen, wat heel fijn is. Ze komen naar je toe met verhalen over dat ze vandaag heel gelukkig zijn, omdat gisteren de naaimachine kapot was, maar nu ze de hele nacht naar de kerk is geweest heeft God de naaimachine gerepareerd. Als je dan maar lief lacht zijn ze weer helemaal blij. Ze vinden ons enorm interessante objecten (we worden nog dagelijks meerdere malen nageroepen als “blanke”) en willen aan ons haar voelen en met ons praten. Het mooiste voorbeeld was wel dat een groep mensen in traditionele regendans kleding naar ons toekwamen om te vragen of ze met ons op de foto mochten. Dit trok onmiddellijk 50 toeschouwers van kleine zwarte kindjes, vooral toen ze ons traditioneel gingen leren klappen (wat moeilijker is dan het klinkt). Ook stellen ze je allerlei random vragen (zing je vaak liefdjesliedjes?) en blijken veel een enorme dirty mind te hebben. Zo werd ik op een willekeurige dinsdagmorgen deze week praktisch uitgehuwelijkt. De housekeeper (die de meeste foute geest van iedereen heeft) zei uit het niets tegen een man die al duidelijk te lang single was hier, “I think you should marry Mpho”. Hierop zei hij onmiddelijk, tot mijn grote verbijstering, “Are you ready?” tegen mij. Ik wist niet hoe snel ik “Nee” moest roepen en sindsdien heb ik nog een stalker erbij, hurray.
Ook worden ze ook steeds minder subtiel. Botswanen zijn (zoals het eerste deel van hun naam al doet vermoeden) soms ronduit bot. De zwangere projectleader zei uit het niets tegen mij dat ik dikker was geworden. Toen ik zei dat ik dacht van niet (want ik ben er sterk van overtuigd dat ik juist afgevallen ben), riep ze naar een jongen in de gang “Do you also think Mpho gained weight?”, waarop hij zei “yes yes, a lot”. Fijn, kun je het weer mee doen. Ik wilde er eigenlijk nog tegenin gaan maar ze had me al bijna meegenomen naar het ziekenhuis om me te wegen (laten we zeggen dat ze nogal competitief zijn hier).
Samenwerken met Botswanen leert je een hoop assertiviteit. Een beetje en misschien werken niet, je moet gewoon heel duidelijk zeggen wat je wilt. Het liefste in gebiedende wijs. Alstjeblieft en wil je zijn namelijk teveel moeite. Ik heb deze week doorgeduwd dat het proces van wekelijkse rapporten op een andere manier ging verlopen. Het was zo dat field officers elk hun individuele cijfers handmatig optelden en dan bij elkaar voegden, welke gegevens vervolgens in Excel ingevoerd worden door de project leaders die dan de fouten ontdekken (die je makkelijk krijgt met handmatig optellen) en dan deze mensen weer lieten terugkomen. Na wat aandringen heb ik alle field leaders onmiddellijk hun gegevens in Excel laten invullen (de competentie geduld wordt hier ook veel geoefend haha), waarmee ze via de formules gelijk konden controleren of het compleet en correct was. Het gevolg: ze waren om 2 uur klaar in plaats van om half 7 zoals vorige week. Dit was wel mijn overwinning van de week en iedereen op het project was ook heel gelukkig. Ook heeft mijn host eindelijk gezegd dat hij zich niet meer ging bemoeien met hoe ik Botswaans eten kookte. Dat is prettig want hij geeft in halve zinnen instructies en is ineens gestrest waardoor koken nogal stressvol wordt. De eerste zelfstandige poging samen met Karlien was geslaagd.
Verder was het een behoorlijk drukke week met andere dingen dan het project. We moesten de kamer van Karlien, die nog vol stond met zooi, opruimen. En Botswana zou geen Afrika zijn als het plan constant veranderde. Eerst was het dinsdagochtend, toen werd het dinsdagmiddag en uiteindelijk stonden we net haar komst nog schoon te maken op woensdag. Mijn host is een enorme horder, vooral in kranten maar hij kon ook lachend het stembiljet van de verkiezingen van 1999 tevoorschijn halen. Na alles stofvrij te hebben gemaakt hebben we alles in de buitenwc van het centrum gezet, na een ritje in een pick up truck die nooit door de APK was gekomen in Nederland. Heen zat ik ongeveer in de versnellingspook, waardoor ik nu een blauwe plek heb van toen hij in zn achteruit moest, dus terug zat ik fijn achterin met de wind in mijn haren.
Qua project is het allemaal nogal vaag op dit moment. Karlien helpt mij een beetje omdat ze zelf nog niet echt een project heeft. Ik ben nog bezig met mijn spelletjesboek en de Public Speaking lessen, maar ben daar binnen 1 a 2 weken wel echt mee klaar. Wat het wel lastig maakt is dat je constant gestoord wordt omdat je mensen moet ontmoeten of we ineens ergens heen gaan. Onze contactpersoon in Nederland had een fantastische timing door precies deze week te appen naar de project leader of ze maximaal gebruik maakten van onze vaardigheden en kennis. Toen ze dit aan ons vroeg hebben we gezegd dat we misschien wel meer kunnen doen en gaan we volgende week nog een keer praten over wat meer studie gerelateerde projecten voor de langer termijn. Ook is er nog steeds geen internet (de inkt van de printer was leeg om een aanvraagbrief te sturen, maar het zou komende week gefixt worden zeggen ze, geloof jij het?). Ook zouden ze nog spullen voor ons huis regelen (ik heb al een maand niet in de spiegel gekeken…) maar die aanvraag ligt nog steeds bij het hoofdkantoor.
Toch zijn ze in andere dingen heel impulsief. Zo vond de jongen die Business Management gaf dat ik dat wel kon gaan doen als hij weg gaat. Dat ik daar niks over weet vond hij geen probleem, ik wel, dus het gaat niet gebeuren. Wel hebben we zijn les eens bekeken en deze duurt vooral heel lang omdat men allemaal het boek moet overschrijven omdat ze er te weinig hebben. Misschien bedoelde hij gewoon dat ik wel kon voorlezen wat er in het boek stond?
Ook kwam de politie ons op donderdag uitnodigen (op tijd iets laten weten is echt niet mensen hun ding hier) om een heel weekend 130 pubers te begeleiden op een bootcamp in het weekend. De politie organiseerde een weekend voor de junior school (onderbouw middelbare school) omdat ze bijna examens hadden. Hier moesten ze discipline leren en niet afgeleid worden door andere dingen zoals alcohol en drugs. We hebben uiteindelijk gezegd dat we een halve dag op zaterdag langs zouden komen op spelletjes te spelen met die kinderen. Ook werden we op vrijdag verwacht voor de brieving die om 3 uur zou zijn. Die werd toen 5 uur, toen 7 en om half 8 hebben we maar gebeld dat we het te laat vonden om nog te komen. Hij stelde toen voor om ons om 10 voor 5 op te halen zodat we de morning work-out nog konden meemaken, maar dat aanbod hebben we maar afgeslagen (het is ook weekend he.). Uiteindelijk stonden we om half 9 klaar, waar we ontdekten dat ze al 2 uur achterliepen op schema. Zo stonden we 10 minuten later kinderen te selecteren (op criteria die daarvoor in Setswana waren verteld) die hun schoonuniform het beste droegen. Als blanke als een soort generaal langs een groep kinderen lopen en ze keuren voelde nogal verkeerd, al leken we vooral daar zelf last van te hebben. Vervolgens moesten de kluisjes opgeruimd en gekeurd worden, wat een hilarisch en herkenbaar tafereel was (overal boeken met bezwete puistenhoofden). Toen we vervolgens de kinderen 2 uur lang vermaakt hebben met allerlei spelletjes werd het verschil langzaam duidelijk: pubers in Botswana vinden alles leuk. Vooral de kruiwagenrace had een hysterisch enthousiaste reactie, wat heel leuk was om te zien. Ook moesten wij nog eierracen tegen de docenten (wel de watjesversie met de lepel in je hand) en verder vooral veel wachten. Toen we vroegen naar de rest van het programma en ze zeiden dat het volgende onderdeel een eetwedstrijd was, dachten we even dat ze een grapje maakte. Maar even later zaten er 4 pubermeisjes per persoon een half brood, en appel en een liter frisdrank zo snel mogelijk weg te werken. Ik heb me heel hard voorgenomen om hier niet te oordelen over dingen die anders zijn, maar dit voornemen had het op dat moment even moeilijk. Vooral toen een vrij dik meisje (waar de schoolleider 2 uur eerder naar had geroepen dat ze harder moest rennen omdat het goed voor haar was want ze was veel te dik) won. Gedisciplineerd waren deze kinderen in elk geval behoorlijk, ook in dingen waar ik het misschien niet zo mee eens ben.
En zo had ik ineens, voor het eerst hier, een enorm druk weekend. ’s Middags zouden we namelijk voetbal gaan kijken vlakbij ons huis. Dit bleek niet door te gaan, want de scheidsrechters waren niet betaald (die kende ik nog niet), maar in plaats daarvan liepen we een rondje door de wijk met de buurvrouw die iedereen kende. Het gevolg is dat iedereen ons nu ook kent en dat we in 1.5 uur tijd ongeveer 500 meter hebben afgelegd.
Na de boodschappen van vanochtend gingen we ’s middags naar een culturele competitie waar een jongen van het project met zijn drama groep zou optreden. Ze traden om 12 uur op dus we besloten om 2 uur te gaan. Grappige Botswanen bedachten nu ineens punctueel te zijn, waardoor we zijn optreden hadden gemist. Wel konden we nog een stukje zien van een andere groep (die bruut werd afgebroken midden in de zin omdat ze te lang doorgingen), maar we begrepen er uiteraard niks van. De 2 koren en 4 traditionele dansgroepen die volgden waren wel heel tof om te zien. De passie en het enthousiasme waar men mee zingt en dans is echt aanstekelijk en het klonk fantastisch. Opnieuw hadden we de buurvrouw mee die daarna nog lang is blijven hangen in ons huis.
En dan opnieuw, Botswana voor beginners:
- Ze zijn hier nogal van de publieke voorlichting. Zo stonden er diverse bordjes op het terrein van de junior school met teksten als “Stay out of sex”. Ook dragen, vooral mensen met maatschappelijke beroepen, uitsluitend t-shirts met teksten die mensen zouden moeten oproepen tot van alles (vooral het eindigen van allerlei ziektes door samen te werken). Het statement “Hitting women might lead to dead” vond ik een beetje raar uitgedrukt, om het maar niet te hebben over de ironie van een vrij obesitas vrouw (overgewicht is hier een veel groter problem dan ondergewicht) die lachend naar een eetwedstrijd van puberkinderen kijkt met een t-shirt: ”Together for a healthy Africa”.
- Je kunt prima vis kopen als je niet weet hoe je vis moet maken. Dan bel je, als mijn host, gewoon de buurvrouw waardoor ik nietsvermoedend dinsdag thuiskwam terwijl er 2 vrouwen een kind het huis hadden overgenomen.
- Botswanen zijn knapper dan andere Afrikanen vinden ze zelf. Ik dacht eerst dat ik de host niet goed had verstaan, maar toen hij tot drie keer toe over een Keniaan (die erg boos was om verkiezingsgedoe) zei “ kijk dan hoe lelijk!” had ik door dat hij het meende. Zij hebben namelijk een veel mooier gezicht, aldus mijn host.
- Je bent hier super raar als je geen suiker in je thee drinkt (4 scheppen suiker is het gemiddelde). Ook eten ze graag pap met mayonaise en suiker. Eerst dacht ik dat alleen de zwangere projectleader gewoon een rare smaak had, maar het schijnt normaal te zijn. Zelfs als mayo liefhebber vind ik het een weinig geslaagde combo.
- Men kent Nederland als land vrijwel allemaal wel, maar alleen omdat we het goed deden op het WK in Zuid-Afrika (om daarna shamefull te moeten vertellen dat we ons nu niet gaan kwalificeren). België daarentegen wordt consequent Brussel genoemd, dus dat is bij dezen een land.
- Het is deze maand aids maand dus wordt er elke nacht gebeden voor overleden AIDS en HIV slachtoffers. Dit klinkt als een soort festival naast je huis, maar is het helaas niet. Volgende maand is er weer een andere ziekte of doel dat in de belangstelling staat (en men is zeer verbaasd dat wij dit in Europa niet doen).
- Meningen zijn verdeeld over uitgaan, alcohol en kleding. Ik probeer nog steeds te achterhalen waar de lijn in kleding ligt in hoe kort het mag, aangezien het nogal heet is hier. Iedereen zegt iets anders, ook over hoe acceptabel alcohol en feesten hier is. Tot nu toe zijn we ontzettend braaf en zou de gemiddelde Staphorster me lachend high fiven (of is dat duivels?), maar wie weet komt de rebel in mij nog wel een keer boven.
- Botswanen tonen hun emoties erg uitbundig, wat prettig is want dan weet je waar je aan toe bent . Toen ik opmerkte dat het woord voor kip en “Hallo wie is daar?” hetzelfde was rolde ze letterlijk op de grond van het lachen en elk spelletje wordt gespeeld alsof het een WK finale betreft. Huilen zie ik dan weer zelden, als een kind omvalt doet het gewoon alsof er niks gebeurd is.
- We kijken tegenwoordig Press TV, een soort wereldzender. Naast dat ze daar documentaires over Saoudie Arabië de soundtrack van Frozen geven (echt, waarom?) laten ze ook alles zien wat er mis is in de wereld. Dit is nogal deprimerend. We zagen deze week zoveel beelden van in puin geraakte huizen dat de host even kwijt was waar we waren. Hebben ze nu ook een aardbeving op die Eilanden? Nee, dat is Mexico. Oo, oo oke. Verder probeerden Karlien en ik iets normaals te vinden overdag, maar we hebben het na 100 verschillende worship zenders opgegeven.
- Ze klappen hier in de traditionele dansen anders dan bij ons (met half open handen zodat het veel harder klinkt). Dit is stap 1 om traditioneel te leren dansen en werd ons gisteren geleerd(tot groot vermaak van ongeveer 50 kinderen die om ons heel gingen staan en mee gingen kijken).
Kortom, er gebeurd hier nog steeds genoeg. Ik merk dat ik erg moe ben, ondanks mijn burgerritme, maar enthousiast over alles wat ik meemaak. We gaan zien wat deze komende week weer brengt en ik hou jullie op de hoogte.
Liefs,
Diede
