Bring your own bord
Blijf op de hoogte en volg Diede
21 September 2014 | Finland, Joensuu
Hallo,
Een ietswat verlate update uit Joensuu waar ik heb gewoon superdruk heb met veel te veel leuke dingen doen (en af en toe een beetje studeren). Bijna elke avond ben ik wel ergens bij iemand om te eten of te feesten (en aangezien iedereen niet zoveel servies heeft is het altijd: bring your own bord).
Zo ook vorige week. Ik zat rustig mijn broodje naar binnen te werken toen er aan mijn deur werd geklopt of ik mee kwam lunchen. Jae had een potje kaarten verloren en moest als tegenprestatie koken voor de Iraniërs Fransman, dus mijn tweede ontbijt werd Pasta Carbonara. De rest van de dag besteedde we aan kaarten en nadat ik stamppot had gekookt (het was een ware hit in Iran, Frankrijk en Korea) volgende nog een hele late en gezellige avond. Korte samenvatting, je moet Iraniërs niet laten drinken (dat mogen ze niet in Iran dus daar kunnen ze niet tegen) en sport maakt nogal nationalistisch (er werd bijna gehuild toen Iran verloor met volleybal van die vervelende Europeanen). De tijd waarop men stil moest zijn werd genegeerd maar er was niemand dus ik heb niemand horen klagen, gelukkig maar :)
De volgende dag was een nuttige dag met mijn paper schrijven en hardlopen. ’s Avonds gingen we BBQ ’en (onder het motto, nu kan het nog) met hetzelfde groepje + 2 Rotterdammers (Adaja en Manon) en een Nigeriaanse vrouw (Tomi) en werd het een mega gezellige avond waar we in veel talen hebben leren schelden, het te donker was om te zien wat we aten (maar het wel smaakte), waar we Afrikaans hebben leren dansen en een poging hebben gedaan om de rest Guus Meeuwis te leren. Kortom, een groot succes.
Toen was het weer tijd voor het echte leven. Na een ochtendje studeren op de uni was het tijd voor het Language Café. Hier kon je je inschrijven om talen te gaan oefenen/leren en er was ruime keuze. Van Japans tot Fins, het kon allemaal. Uiteindelijk heb ik me ingeschreven voor Frans, Duits, Spaans en Koreaans (want dat ging Jae geven en dat moet wel grappig zijn). Ik weet nu al dat ik dat echt niet allemaal ga leren, al ga ik vanavond wel een serieuze poging in Duits doen (gelukkig is mijn Duits perfect, *kuch*).
’s Avonds was de eerste repetitie van het koor, wat echt superleuk was. We hebben in 1 repetitie 5 nummers doorgezongen en het koor was heel erg goed. Over 2 weken hebben we een optreden voor 2500 man in het stadion hier met 4 Finse (!) en 1 Engels nummer. Toen de dirigente na afloop kwam vragen hoe we het vonden en we zeiden dat we toch wel een beetje bang waren voor het Fins zei ze: Ja, maar stel me niet teleur want het is een heel belangrijk optreden. Lekker bemoedigend. Dat wordt dus hard studeren.
Volgende dag had ik weer ‘Special Education’ met een docente die zo slecht in Engels is dat ze ongeveer 3 woorden per minuut kan zeggen (heel prettig om 8 uur ’s Ochtends). Hier kwam ik tot de schokkende ontdekking dat je echt niet slim wilt zijn in Finland. Er is hier geen extra aandacht voor slimme/hoogbegaafde kinderen, je moet je gewoon maar als de rest gedragen en vooral niet om extra uitdaging vragen. Best idioot vind ik zelf. Na een hardlooprondje en de bieb had ik de heerlijkste lunch tot nu toe, zalm met ovengebakken aardappeltjes. Ik was een heel gelukkig mens op dat moment.
Na de wekelijkse Yoga met Nina en Connie was het ’s avonds tijd voor nog meer sport, ESN had een bowlavond georganiseerd. Het was erg gezellig en ik heb er nog steeds geen talent voor. Na nog een biertje te hebben gedaan zijn we naar huis gelopen (!) want Luciens band was lek en we zijn allemaal heel erg sociaal enzo. Het is grappig om te zien hoe snel je al een band met mensen opbouwt, bij sommige mensen voelt het alsof ik ze al jaren ken.
Omdat de nacht natuurlijk veel te kort was had ik me keihard verslapen en toen ik net de deur uit wilde gaan bood mijn Katja (mijn Russische huisgenootje) mij Finse appeltaart aan die ik natuurlijk niet kon weigeren. Wonder boven wonder kwamen Connie en ik toch nog op tijd aan bij onze eerste Finse les, wat maar goed was want er kwam een soort duivel bij deze vrouw naar boven als je te laat was. Voor de rest was ze heel grappig en had ze enorm veel zelfspot dus dat zit wel goed.
Na 2 uur op de grond te hebben gezeten (een lokaal reserveren waar de groep inpast is zoo overrated) had ik afgesproken om met mijn Finnish Friend Eveliina te lunchen. Het was een beetje onwennig omdat ze nogal verlegen was en weinig ideeën had over wat we konden gaan doen. Uiteindelijk werd het lunchen, cheesecake en chocolademelk en een rondje fietsen door Joensuu. Best een prima dag. ‘s Avonds was het weer saunatijd en heb ik samen met Connie en Nina heerlijk gerelaxt in de sauna.
Donderdag was er een informatiemarkt waar studentenorganisaties zichzelf konden promoten. Ik was daar voor ESN maar uiteindelijk stelde het vrij weinig voor en was de opkomst vrij mager. Vervolgens was er de eerste ESN vergadering van ruim 2.5 uur waar er onder andere besloten is dat ik mee mag naar St. Petersburg als groep leider. Joehoee.
Helaas had ik na deze beproeving der concentratie nog een college over de Finse onderwijsgeschiedenis, wat echt ongekend saai was. Gelukkig zat er naast me een zo mogelijk nog drukkere en afgeleide Tsjech dus dat was erg gezellig. Vervolgens zijn we nog even snel wat gaan eten bij de Hesburger (heel slecht, maar we hadden niet zoveel tijd) om vervolgens naar de Pubquiz te gaan. Ik had me aangesloten bij een groepje Spaanse meiden wat heel gezellig was. De pubquiz zelf viel nogal tegen aangezien het slecht te verstaan was, veel te laat begon en in de eerste categorieën niemand ook maar iets wist. Veel mensen zijn toen weggegaan maar met het kleine groepje waarmee ik overbleef was het uiteindelijk nog heel leuk en de ronde ‘How I met your Mother’ was een groot succes voor ons team.
De volgende dag was ik weer laat (oeps) en stuurde ik met mijn niet wakkere hoofd een sms’je naar Connie in het Nederlands, die alleen maar terugstuurde: Engels of Duits is makkelijker, maar ik geloof dat ik wel ongeveer snap wat je bedoeld’. Lekker handig weer. Voor mijn observatie vak moesten we een concert observeren voor de kinderen van de school. De muziek was heel mooi maar er werd heel veel in het Fins gepraat tussendoor dus dat was vrij oninteressant voor ons (sommige deden dan ook even een klein powernapje). Waar ik zeer verbaasd over was, was dat alle Finse kinderen zo rustig waren en superstil waren, ik werd er een beetje bang van.
Na wat inkopen te hebben gedaan hadden we een training voor het nieuwe ESN bestuur waar we elkaar wat beter hebben leren kennen en vergaderd hebben. Hierna zijn we naar een van de Spanjaarden zijn huis gegaan waar we de rest van de avond hebben gezeten. Het was heel gezellig met zingende Spanjaarden (Ik heb uit protest maar Nederlandse liedjes erdoorheen gezongen) en discussies over van alles en nogwat.
Veel te vroeg de volgende ochtend had ik afgesproken om met Lucien, Jay en Aida te gaan picknicken. Na een lange fietstocht (met Aida zonder remmen die als een soort gillende keukenmeid van de berg afging) een zoektocht naar Aida’s moeder (die was verdwaald) en een wandeling door het bos kwamen we aan de bosrand aan het meer uit bij, zoals Jae het zou zeggen, the lomantic house. Waarop Aida hem ongeveer een uur lang de rrrrrrrrrrrrrrr heeft laten uitspreken, te grappig.
Na een overdaad aan eten en foto’s bij het meer gingen we weer terug. Volgens mij vond Aida’s moeder het wel gezellig met ons maar ze sprak niet zoveel Engels dus echt zeker weten doe ik het niet. De besloten de avontuurlijke weg terug te nemen wat resulteerde in verdwalen, heel veel heuvels op fietsen en heel ver omfietsen, geen succes dus. Na een hardlooprondje en Skypesessie met het thuisfront was het tijd om te gaan eten bij Connie. Halverwege moest ik weg om mijn was om te halen en kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn MP3 speler gewassen en gedroogd had. Hij is nu nogal overleden. Wat ben ik toch een ezel. Daarna gingen we naar Manon om te kaarten en was het een hele gezellige avond.
Ongeveer 10 uur nadat ik bij Manon weg was gegaan was ik weer terug voor een ontbijt met pannenkoeken (eigenlijk zou Lucien crêpes voor ons maken maar hij moest leren) met de Rotterdammers, Connie en Tomi. Dit is wel een succes dus we gaan proberen er een vast ding van te maken.
Een beetje eentonig, maar het is hier dus heel gezellig en ik heb het vrij druk met alles. Het voelt alsof ik hier al maanden ben en het is allemaal superleuk. Volgende week staat er weer een volle week voor de boeg met allemaal leuke dingen. Ik kan niet wachten.
Tot snel weer!
Tschüss (om even alvast in de Duitse stemming te komen voor vanavond),
Diede
Een ietswat verlate update uit Joensuu waar ik heb gewoon superdruk heb met veel te veel leuke dingen doen (en af en toe een beetje studeren). Bijna elke avond ben ik wel ergens bij iemand om te eten of te feesten (en aangezien iedereen niet zoveel servies heeft is het altijd: bring your own bord).
Zo ook vorige week. Ik zat rustig mijn broodje naar binnen te werken toen er aan mijn deur werd geklopt of ik mee kwam lunchen. Jae had een potje kaarten verloren en moest als tegenprestatie koken voor de Iraniërs Fransman, dus mijn tweede ontbijt werd Pasta Carbonara. De rest van de dag besteedde we aan kaarten en nadat ik stamppot had gekookt (het was een ware hit in Iran, Frankrijk en Korea) volgende nog een hele late en gezellige avond. Korte samenvatting, je moet Iraniërs niet laten drinken (dat mogen ze niet in Iran dus daar kunnen ze niet tegen) en sport maakt nogal nationalistisch (er werd bijna gehuild toen Iran verloor met volleybal van die vervelende Europeanen). De tijd waarop men stil moest zijn werd genegeerd maar er was niemand dus ik heb niemand horen klagen, gelukkig maar :)
De volgende dag was een nuttige dag met mijn paper schrijven en hardlopen. ’s Avonds gingen we BBQ ’en (onder het motto, nu kan het nog) met hetzelfde groepje + 2 Rotterdammers (Adaja en Manon) en een Nigeriaanse vrouw (Tomi) en werd het een mega gezellige avond waar we in veel talen hebben leren schelden, het te donker was om te zien wat we aten (maar het wel smaakte), waar we Afrikaans hebben leren dansen en een poging hebben gedaan om de rest Guus Meeuwis te leren. Kortom, een groot succes.
Toen was het weer tijd voor het echte leven. Na een ochtendje studeren op de uni was het tijd voor het Language Café. Hier kon je je inschrijven om talen te gaan oefenen/leren en er was ruime keuze. Van Japans tot Fins, het kon allemaal. Uiteindelijk heb ik me ingeschreven voor Frans, Duits, Spaans en Koreaans (want dat ging Jae geven en dat moet wel grappig zijn). Ik weet nu al dat ik dat echt niet allemaal ga leren, al ga ik vanavond wel een serieuze poging in Duits doen (gelukkig is mijn Duits perfect, *kuch*).
’s Avonds was de eerste repetitie van het koor, wat echt superleuk was. We hebben in 1 repetitie 5 nummers doorgezongen en het koor was heel erg goed. Over 2 weken hebben we een optreden voor 2500 man in het stadion hier met 4 Finse (!) en 1 Engels nummer. Toen de dirigente na afloop kwam vragen hoe we het vonden en we zeiden dat we toch wel een beetje bang waren voor het Fins zei ze: Ja, maar stel me niet teleur want het is een heel belangrijk optreden. Lekker bemoedigend. Dat wordt dus hard studeren.
Volgende dag had ik weer ‘Special Education’ met een docente die zo slecht in Engels is dat ze ongeveer 3 woorden per minuut kan zeggen (heel prettig om 8 uur ’s Ochtends). Hier kwam ik tot de schokkende ontdekking dat je echt niet slim wilt zijn in Finland. Er is hier geen extra aandacht voor slimme/hoogbegaafde kinderen, je moet je gewoon maar als de rest gedragen en vooral niet om extra uitdaging vragen. Best idioot vind ik zelf. Na een hardlooprondje en de bieb had ik de heerlijkste lunch tot nu toe, zalm met ovengebakken aardappeltjes. Ik was een heel gelukkig mens op dat moment.
Na de wekelijkse Yoga met Nina en Connie was het ’s avonds tijd voor nog meer sport, ESN had een bowlavond georganiseerd. Het was erg gezellig en ik heb er nog steeds geen talent voor. Na nog een biertje te hebben gedaan zijn we naar huis gelopen (!) want Luciens band was lek en we zijn allemaal heel erg sociaal enzo. Het is grappig om te zien hoe snel je al een band met mensen opbouwt, bij sommige mensen voelt het alsof ik ze al jaren ken.
Omdat de nacht natuurlijk veel te kort was had ik me keihard verslapen en toen ik net de deur uit wilde gaan bood mijn Katja (mijn Russische huisgenootje) mij Finse appeltaart aan die ik natuurlijk niet kon weigeren. Wonder boven wonder kwamen Connie en ik toch nog op tijd aan bij onze eerste Finse les, wat maar goed was want er kwam een soort duivel bij deze vrouw naar boven als je te laat was. Voor de rest was ze heel grappig en had ze enorm veel zelfspot dus dat zit wel goed.
Na 2 uur op de grond te hebben gezeten (een lokaal reserveren waar de groep inpast is zoo overrated) had ik afgesproken om met mijn Finnish Friend Eveliina te lunchen. Het was een beetje onwennig omdat ze nogal verlegen was en weinig ideeën had over wat we konden gaan doen. Uiteindelijk werd het lunchen, cheesecake en chocolademelk en een rondje fietsen door Joensuu. Best een prima dag. ‘s Avonds was het weer saunatijd en heb ik samen met Connie en Nina heerlijk gerelaxt in de sauna.
Donderdag was er een informatiemarkt waar studentenorganisaties zichzelf konden promoten. Ik was daar voor ESN maar uiteindelijk stelde het vrij weinig voor en was de opkomst vrij mager. Vervolgens was er de eerste ESN vergadering van ruim 2.5 uur waar er onder andere besloten is dat ik mee mag naar St. Petersburg als groep leider. Joehoee.
Helaas had ik na deze beproeving der concentratie nog een college over de Finse onderwijsgeschiedenis, wat echt ongekend saai was. Gelukkig zat er naast me een zo mogelijk nog drukkere en afgeleide Tsjech dus dat was erg gezellig. Vervolgens zijn we nog even snel wat gaan eten bij de Hesburger (heel slecht, maar we hadden niet zoveel tijd) om vervolgens naar de Pubquiz te gaan. Ik had me aangesloten bij een groepje Spaanse meiden wat heel gezellig was. De pubquiz zelf viel nogal tegen aangezien het slecht te verstaan was, veel te laat begon en in de eerste categorieën niemand ook maar iets wist. Veel mensen zijn toen weggegaan maar met het kleine groepje waarmee ik overbleef was het uiteindelijk nog heel leuk en de ronde ‘How I met your Mother’ was een groot succes voor ons team.
De volgende dag was ik weer laat (oeps) en stuurde ik met mijn niet wakkere hoofd een sms’je naar Connie in het Nederlands, die alleen maar terugstuurde: Engels of Duits is makkelijker, maar ik geloof dat ik wel ongeveer snap wat je bedoeld’. Lekker handig weer. Voor mijn observatie vak moesten we een concert observeren voor de kinderen van de school. De muziek was heel mooi maar er werd heel veel in het Fins gepraat tussendoor dus dat was vrij oninteressant voor ons (sommige deden dan ook even een klein powernapje). Waar ik zeer verbaasd over was, was dat alle Finse kinderen zo rustig waren en superstil waren, ik werd er een beetje bang van.
Na wat inkopen te hebben gedaan hadden we een training voor het nieuwe ESN bestuur waar we elkaar wat beter hebben leren kennen en vergaderd hebben. Hierna zijn we naar een van de Spanjaarden zijn huis gegaan waar we de rest van de avond hebben gezeten. Het was heel gezellig met zingende Spanjaarden (Ik heb uit protest maar Nederlandse liedjes erdoorheen gezongen) en discussies over van alles en nogwat.
Veel te vroeg de volgende ochtend had ik afgesproken om met Lucien, Jay en Aida te gaan picknicken. Na een lange fietstocht (met Aida zonder remmen die als een soort gillende keukenmeid van de berg afging) een zoektocht naar Aida’s moeder (die was verdwaald) en een wandeling door het bos kwamen we aan de bosrand aan het meer uit bij, zoals Jae het zou zeggen, the lomantic house. Waarop Aida hem ongeveer een uur lang de rrrrrrrrrrrrrrr heeft laten uitspreken, te grappig.
Na een overdaad aan eten en foto’s bij het meer gingen we weer terug. Volgens mij vond Aida’s moeder het wel gezellig met ons maar ze sprak niet zoveel Engels dus echt zeker weten doe ik het niet. De besloten de avontuurlijke weg terug te nemen wat resulteerde in verdwalen, heel veel heuvels op fietsen en heel ver omfietsen, geen succes dus. Na een hardlooprondje en Skypesessie met het thuisfront was het tijd om te gaan eten bij Connie. Halverwege moest ik weg om mijn was om te halen en kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn MP3 speler gewassen en gedroogd had. Hij is nu nogal overleden. Wat ben ik toch een ezel. Daarna gingen we naar Manon om te kaarten en was het een hele gezellige avond.
Ongeveer 10 uur nadat ik bij Manon weg was gegaan was ik weer terug voor een ontbijt met pannenkoeken (eigenlijk zou Lucien crêpes voor ons maken maar hij moest leren) met de Rotterdammers, Connie en Tomi. Dit is wel een succes dus we gaan proberen er een vast ding van te maken.
Een beetje eentonig, maar het is hier dus heel gezellig en ik heb het vrij druk met alles. Het voelt alsof ik hier al maanden ben en het is allemaal superleuk. Volgende week staat er weer een volle week voor de boeg met allemaal leuke dingen. Ik kan niet wachten.
Tot snel weer!
Tschüss (om even alvast in de Duitse stemming te komen voor vanavond),
Diede
